WAAROM DE AYATOLLAHS VAN HILLARY HOUDEN

De kandidaatskeuze van de Mullahs.

6 juni 2016 - Dr. Majid Rafizadeh

Iraanse leiders zijn zich ervan bewust dat een Amerikaanse president met een slecht geïnformeerd beleid cruciaal is voor hun ideologische, islamitische, geopolitieke voortgang en hun strategische belang.

Als het gaat om de huidige presidentiële kandidaten, had Bernie Sanders de hoogste voorkeur van Iran om de volgende Amerikaanse president te worden. Zijn toespraken, met zijn aan de kaak stellen van het Westerse kapitalisme, en zijn pleiten voor het socialisme, zijn zwakte om Israël te steunen, en zijn bekritiseren van de grootte van het Amerikaanse leger en zijn betrokkenheid in de wereld, ze werden zelfs uitgezonden op Iraanse staat mediakanalen.

Sanders' buitenlandse en Midden-Oosten-beleid zijn inderdaad puur isolationisme, dat passend zou zijn met de Iraanse agenda om de veiligheid en nationale belangen van de VS en Israël in de regio in de grond te boren en de Amerikaanse troepen uit kritische strategische punten weg te duwen, en zelf de regionale superioriteit te verkrijgen.

Maar momenteel is waarschijnlijk Sanders geluk op. Hij mist de stemmen van gedelegeerden om de Democratische nominatie te winnen. Hillary Clinton is nu het beste keus voor de Iraanse leiders.

Voor de Iraanse leiders is de eerste kwestie die ze moeten onderzoeken, wat de ideeën van Amerikaanse kandidaten zijn over de nucleaire overeenkomst. Hoewel de opperste leider, Ayatollah Ali Khamenei, publiekelijk en schijnheilig een aantal van de aspecten van de nucleaire overeenkomst bekritiseerde en het westen veroordeelde dat ze Iran niet meer gaven, blijft hij een krachtig voorstander van de nucleaire deal.

De voortdurende uitvoering van de nucleaire overeenkomst leidt tot het vrijgeven van miljarden dollars naar de Iraanse schatkist en een toename van de verkoop van haar olie naar het pre-sanctie niveau van vier miljoen vaten per dag. Iran hoort ook weer bij de internationale gemeenschap met het maken van verbindingen met het wereldwijde financiële systeem, en door de verbetering van haar globale legitimiteit. En door dit alles kan het land efficiënter, comfortabeler en vrijer zijn harde en zachte macht in de regio implementeren. Het zal ook deze geestelijken aanmoedigen en machtigen om krachtige uitspraken te blijven doen in hun anti-Amerikaanse en antisemitische activiteiten.

Hillary Clinton heeft zich uitgesproken ten gunste van de nucleaire overeenkomst. In feite heeft Clinton gedurende de tijd dat ze als minister van buitenlandse zaken diende, bijstand verleend aan het werken met Iraanse politici en leidde zij de Iraanse leiders naar de onderhandelingstafel. Zij heeft in het democratisch forum van MSNBC naar voren gebracht: "Ik heb 18 maanden besteed aan het samenstellen van de sancties tegen Iran, zodat wij hen naar de onderhandelingstafel konden dwingen."

Dientengevolge, wanneer het gaat om de nucleaire overeenkomst, scoort Clintons beleid goed bij de Iraanse leiders, met name bij de belangrijke besluitvormers: Khamenei, en de onbuigzame militaire officieren van Irans Revolutionary Guard Corps (IRGC).

Aan de andere kant is het tweede probleem dat de Iraanse leiders in een Amerikaanse president overwegen zijn of haar algemene buitenlandse en Midden-Oostenbeleid. De beste kandidaat die Iraanse leiders zich kunnen wensen zou iemand zijn die een leidende positie inneemt op het gebied van de Midden-Oosten volken, en pleit voor een minimale rol in Irak en Syrië, en die Iran zal toestaan de voorste plaats in te nemen, en dat in een tactische samenwerking met Iran door Teheran achter de schermen te helpen, en blind te zijn voor de rol van de IRGC in de regio (inclusief in Irak Syrië, en Jemen), en die het vergroten van militaire capaciteit van Iran zal negeren. Met andere woorden, het Iraanse regime wil iemand die vergelijkbaar is met President Obama.

Iran verlangt dus een president wiens beleid lijkt op dat van president Obama. Hoewel de mainstream media betoogt dat Clinton iets agressiever is vergeleken met president Obama, heeft ze bijna geen afwijking met Obama's buitenlandse en Midden-Oostenbeleid laten zien.

Ten slotte verlangen de Iraanse leiders ook voorspelbaarheid bij de volgende Amerikaanse president over het buitenlands beleid. Dit zou hen in staat stellen om pro-actieve maatregelen te nemen en effectiever voor de ideologische, islamitische en geopolitieke agenda van het regime te zijn op de lange termijn. Clintons beleid is voorspelbaar, aangezien zij en haar man deel uitmaken van het democratische politieke establishment reeds voor decennia. Clinton's "wacht en zie" buitenlandse en Midden-Oostenbeleid zou ook gunstig zijn voor het politieke establishment van de Islamitische Republiek. Ze is waarschijnlijker toegefelijker om het IRGC in Iran door te laten gaan met zijn activiteiten in de regio en een leidende rol te laten nemen. Als Clinton wordt verkozen als president, zal haar presidentschap zeker gezien worden als een overwinning vanuit het perspectief van de mullahs en ayatollahs.

Bron: Why the Ayatollahs Love Hillary | Frontpage Mag