Het antwoord op de geglobaliseerde Jodenhaat

25 april 2016 - door Vic Rosenthal

Het is een waarheid als een koe in deze dagen dat de traditionele Jodenhaat zich één niveau omhoog heeft verplaatst en is omgezet van abstractie naar een psychopathische Israël-haat. Inderdaad is er overmatige bezorgdheid over de vraag "is antizionisme antisemitisme?" Het duidt er meestal op dat de vraagsteller zich schuldig maakt aan beide. Er is niets verrassend hierin: in deze dagen van de globalisering van handel en communicatie heeft de Joden-haat zich eveneens geglobaliseerd.

De eeuwen van het omgaan met Jodenhaat zou ons vertrouwd moeten hebben gemaakt met verschillende strategieën van zelfverdediging, hoewel, voordat we een staat en een leger hadden, waren er niet veel effectieve manieren beschikbaar.

Eén van onze eeuwige favorieten was, dat we een beroep moesten doen op de lokale prins of emir, met vleierij, argumenten, of door omkoping, om te proberen ons te beschermen tegen de pogromisten die altijd klaar stonden voor beroving, verkrachtingen en moord in Joodse buurten. Deze strategie werkte soms tijdelijk, maar vroeg of laat zou een vriendelijke ambtenaar worden vervangen door een die "Jozef niet gekend had" of zijn prijs zo hoog maken, meer dan we konden betalen.

Er is nu een andere strategie, niets geven en onze beulen bestrijden. De kansen waren helaas meestal erg scheef – zoals in het geval van Bar Kochba of het getto van Warschau – zodat, hoewel we onze eer behielden, we ons leven verloren.

Merk op dat onze vijanden vandaag ons zelfs niet de keuze willen geven om te sterven, staande op onze voeten, of levend op onze knieën: ze willen ons alleen laten knielen, zodat ze ons hoofd kunnen afsnijden.

Zionisme was o.a. een poging om ons de mogelijkheid te geven om niet alleen vechten, maar ook te winnen. Het is de meest succesvolle strategie van alle om onze mensen te beschermen. Zionisme in antwoord op Jodenhaat moest de kansen veranderen; in de bestrijding van de Britse kolonisten en van de nazistische Arabieren op hetzelfde moment om een Joodse staat te scheppen met een Joods leger dat niet hoefde te bedelen voor haar voortbestaan, of om dat te kopen.

Daarvoor werden grote offers gedaan. Toen het duidelijk werd dat noch de Britten noch de Arabieren bereid waren om ons het vaderland te gunnen, dat de wereld had beloofd aan ons over te laten, vochten de Zionisten van zowel links als rechts en stierven daarvoor. De kansen waren niet in ons voordeel, maar de Joden had de wil om te winnen - waarom niet, als ze voelden met hun rug tegen de muren van Hitlers gaskamers te staan?

Zoals iedereen weet, werd de Joodse staat opgericht en sloeg terug bij verschillende pogingen om het te vernietigen. Israël heeft nu een machtig leger, een van de beste luchtmachten in de wereld, en is een strategische kernmacht, zelfs met een tweede-slag vermogen. We hebben de kansen veranderd.

Maar onze vijanden in het westen en in de moslimwereld hebben hun strategie ook veranderd. Ze beseften dat ze zich niet konden ontdoen van de Joden door frontaal in de aanval te gaan, ten minste niet vandaag. Daarom lanceerden ze een brede diplomatieke en psychologische campagne, gericht op het verzwakken van de Joodse staat tot het punt dat die uiteindelijk zou kunnen worden overgenomen. De Arabieren, het Westen en de Sovjets met hun internationale linker-medereizigers hebben er allemaal aan deelgenomen. Vandaag is het een wereldwijde onderneming waarin iedereen zijn deel doet.

Het Amerikaanse State Department heeft gevochten tegen de Joodse staat sinds haar oprichting. Vandaag werkt het onvermoeibaar (meestal met de hulp van de president en zijn regering) om de uitkomst van de oorlog van 1967 te keren en Israël terug te laten keren naar de onverdedigbare grenzen van 1949. Ook weigert het een Joods eigendom in enig deel van Jeruzalem. De Obama-regering heeft een beleid gevolgd om Iran in de regio te versterken ten koste van Israël en andere voormalige Amerikaanse bondgenoten.

De PLO werkt zijnerzijds volgens het "stappenplan" dat oorspronkelijk is ontwikkeld in de jaren 1970 met een Arabische bestuurde enclave in het land van Israël, die als basis zou kunnen dienen voor terrorisme en uiteindelijk een extra front te kunnen instellen in een regionale oorlog. Het werkt samen met de Verenigde Naties - een organisatie die wordt ondersteund door de VS en Europa - die zichzelf presenteert als de vertegenwoordiger van de onderdrukte "Palestijnse mensen" die beweren de werkelijke eigenaren van het land Israël te zijn. Ook gefinancierd door de VS en Europa, werkt de PLO aan een continue reeks van diplomatieke initiatieven tegen Israël als aanzet en ondersteuning van terreur tegen de Joden, hoewel het er op de een of andere manier in slaagt om daar niet verantwoordelijk voor te zijn.

De Europese Unie en de afzonderlijke Europese regeringen (vooral Duitsland, en die onuitstaanbaar Scandinaviërs) pompen enorme bedragen in de PLO en in de anti-staat NGO's die bemand zijn met joodse Israëlische verraders en internationale anti-zionistische activisten. Zij werken samen met de PLO aan diplomatieke initiatieven en psychologische oorlogvoering in operaties die ontworpen worden tot het demoniseren en de-legitimisering van Israël. De NGO's is het gelukt om sinds de "antiracisme" conferentie in Durban in Zuid-Afrika van 2001, de wilde en onjuiste – maar krachtige – mythe te scheppen dat Israël praktijken heeft van 'apartheid' en een 'genocide' pleegt tegen de 'Palestijnen'.

De met de Arabische oliedollar gefinancierde academici hebben anti-zionistische Midden-Oosten Studies afdelingen opgericht in de Amerikaanse universiteiten, terwijl de Arabische en islamitische immigranten in de VS de voet-soldaten leveren voor een steeds militanter anti-Israël campus-activisme.

Hamas, dat kan niet bestaan zonder de "vluchtelingen"-hulp van UNRWA, de VN, het speciale 'Palestijnse' vluchteling Agentschap, initieert periodieke oorlogen tegen Israël, die de bevolking terroriseren en dienen als startpunten voor een wereldwijd anti-Israël activisme. Daarnaast mobiliseert en motiveert de soennitische islamitische oppositie de plegers van zelfmoordaanslagen.

Ten slotte Iran, eerder beschouwd als een "schurkenstaat', maar nu steeds meer een partner van de VS en Europa. Het biedt geld en wapens aan de organisatie van de Libanese Hezbollah, een wereldwijde terroristische onderneming die bestaat uit een zeer serieuze militaire dreiging – vandaag de meest gevaarlijke die Israël tegemoet ziet – aan haar noordelijke grens.

Het is opvallend hoe vrijwel de hele wereld kan samenwerken tegen het zionisme, terwijl het niet in staat is om samen te werken op bijna alle andere gebieden!

De psychologische campagne is bijzonder effectief, zowel met het aanwerven van mensen buiten Israël, van wie velen nog nooit een werkelijke Jood zijn tegengekomen, en met het zaaien van twijfel en verzwakking in de wil van de Israëlische Joden.

Dientengevolge wordt bijna elke militaire actie door Israël, ongeacht hoe ernstig de provocatie ook is, onmiddellijk aan de kaak gesteld door de wereldmedia als "disproportioneel" of erger. Westerse regeringen, met name de VS, ondernemen acties om Israël te bedwingen.

Een kleine maar vocaal krachtige kleine minderheid van de Israëli's heeft de anti-zionistische ideeën van onze vijanden geïnternaliseerd. Deze minderheid heeft haar leden in belangrijke posities in de media, de rechterlijke macht, en zelfs in het leger, met een onevenredige invloed op de beslissingen van de regering. Samen met de gecoördineerde internationale druk, zoals hierboven is uiteengezet, is het resultaat het verlammen van onze regering om sterke acties te ondernemen tegen de vijanden, zoals Hamas en Hezbollah. Het is blijkbaar onmogelijk de PLO tot een vijand te verklaren, of zelfs maar te stoppen met het verstrekken van de logistieke steun (voedsel, water, elektriciteit en tot voor kort, cement) aan Hamas, terwijl op hetzelfde moment Hamas zich voorbereidt op een oorlog tegen Israël.

Er worden acties ondernomen tegen de Joodse nationalisten, wier activiteiten – ondanks een alles omvattende inspanning om brandstichting/moord op hen te leggen, worden ze beperkt tot kleine aanvallen en vandalisme. Het bestraft een eenvoudige soldaat voor het doden van een bewusteloze terrorist die net had geprobeerd een Jood te vermoorden. Op deze manier, zo geloven zij, dat het de wereld zal laten zien dat Israël een rechtvaardige en humane samenleving is.

Dergelijke pogingen hebben zelfs minder kans van slagen dan de hasbara die Israël bevordert als een verlichte staat en als een populaire bestemming voor homo-toerisme. Het is een internationaal equivalent van een Joodse Gemeenschap die probeert te smeken om veiligheid aan de lokale vorsten of het te kopen. Het is een reactie vanuit de Diaspora, niet een zionistische reactie.

Israëls openbare gedrag moet gaan veranderen. Onze ambtenaren moeten begrijpen dat de Arabieren, noch het Westen, het bestaan van een Joodse staat in het Midden-Oosten zal accepteren. Ze wilden het niet accepteren in 1948, ze doen het ook niet vandaag, en zij zullen het ook morgen niet doen. Dit is niet gebaseerd op een rationele berekening van belangen; het is een resultaat van een diep gevoeld antizionisme, Jodenhaat, die zich heeft geglobaliseerd. Onze goedkeuring van westerse humanistische waarden in een nog grotere mate dan het westen zelf doet, is nooit genoeg voor hen; en de Arabieren houden terecht hun minachting voor ons.

Daarom heeft het geen zin te proberen de druk van de VS en Europa tegen te houden door concessies aan de Arabieren te doen, omdat deze kleine terugtrekkingen niet gevaarlijk zouden zijn en ons er goed laten uitzien. We kunnen niet 'mooi' zijn voor degenen die ons haten, met hun eisen tot concessies die nooit zullen eindigen.

Het heeft geen zin zich op humane wijze te gedragen richting degenen die zich jegens ons gedragen zoals de Islamitische Staat doet in Syrië, wanneer we onze waakzaamheid laten zakken. Het heeft geen zin onze eer op te geven als de eigenaars van Jeruzalem en de Tempelberg, met het doel de Arabieren rustig te houden. En het moet geen punt zijn om artillerie en luchtaanvallen te gebruiken, met inbegrip van zelfs tactische kernwapens, indien nodig, om de raketten uit Zuid-Libanon neer te halen.

Zionisme heeft inderdaad de kansen veranderd, en het maakt het voor het Joodse volk mogelijk om te bestaan, te vechten, en te winnen. Maar om die verandering te realiseren moeten we gebruiken maken van de kracht van onze staat en ons leger.

De wereld zal de noodzaak van een Joodse staat niet begrijpen, en het maakt ook niet uit hoe we ons gedragen. Maar het kan wel zo worden gemaakt dat ze begrijpen dat er een staat is die fel zal vechten, en zonder genade, tegen iedereen die het probeert te vernietigen.

Bron: The answer to globalized Jew-hatred | Abu Yehuda