Antwoorden aan John Kerry

11 december 2015

Op 5 december gaf de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken John Kerry een toespraak bij het Brookings Institution Saban Forum. Kerry richtte zich daar op het Palestijnse conflict met Israël en trachtte onderscheid te maken tussen het politieke twee-staten-model, dat hij steunt, en het politieke één-staat-model, dat hij afwijst.

Om zijn verwerping van een beleid op basis van de Israëlische soevereiniteit over de gebieden buiten de 1949 wapenstilstandslijnen te rechtvaardigen, wierp Kerry een aantal vragen op over hoe een een-staat-beleid eruit zou zien.

Ik beantwoord al zijn vragen, evenals vele anderen, in groot detail in mijn boek "De Israëlische oplossing: een één-staat-plan voor vrede in het Midden-Oosten." Ik zal het hier ook doen, zij het met de nodige beknoptheid.

Maar voor de bespreking van de specifieke vragen die Kerry opwierp tegen het een-staat-model, is het belangrijk om de aard van het beleid te bespreken dat Kerry beschreef in zijn toespraak.

Kerry voerde aan dat Israël de burgerlijke en eigendomsrechten van de Joden moet ontkennen achter de 1949-wapenstilstandslijnen, en hij negeerde het bouwen en de planning en de wetten van zowel Israël als het militaire gezag in Judea en Samaria om een onbeperkte Arabische bouw in Judea, Samaria en Jeruzalem toe te staan.

Dergelijke stappen, zo betoogde hij, zullen de zaak van de vrede bevorderen, omdat ze de weg vrijmaken voor een Israëlische terugtrekking uit het overgrote deel van deze gebieden. Zo'n terugtrekking op zijn beurt zal leiden tot de gewenste twee-staten-oplossing.

Aangezien de twee-staten-oplossing wordt ondersteund door de hele wereld, zo betoogde Kerry, zal zodra Israël zich terugtrekt uit de gebieden, het de steun van de hele wereld zal krijgen, vrede met zijn Arabische buren en de Palestijnen, en meer welvarend en gelukkig zijn dan het is vandaag de dag. Het zal ook de democratie veilig stellen.

Aan de andere kant, zo betoogde Kerry, als Israël de burgerlijke en eigendomsrechten van de Joden blijft respecteren en de wet gebruiken tegen zowel Arabieren als Joden, en als het uiteindelijk zijn wetten zal toepassen tot enig deel of tot allen in Judea en Samaria, zal Israël een staat invoeren die in een voortdurende oorlog is met de Palestijnen en de rest van de Arabische wereld. Israël zal ophouden een ​​democratie te zijn. Israël zal verarmd worden.

Israël zal internationaal zelfs meer geïsoleerd zijn dan nu het geval is.

Als Kerry's opties reële opties waren, dan zou Israël een duidelijke en eenvoudige keuze hebben, zoals hij beweert dat men heeft.

Maar helaas, het zijn geen echte opties. Het zijn fantasieën.

Vandaag de dag heeft Israël drie opties. Zoals Kerry ervoor pleit, kan het zich terugtrekken uit Judea en Samaria en Jeruzalem verdelen. Maar als men het doet, is er geen reden om te geloven dat de uitkomst een Palestijnse staat zal zijn, laat staan ​​vrede.

Integendeel, het is veel waarschijnlijker dat een Israëlische terugtrekking zal leiden tot de oprichting van een tweede onafhankelijke Palestijnse enclave en dat de Palestijnen en de internationale gemeenschap nog steeds volhouden onder bezetting te zijn, net zoals de Palestijnen en de internationale gemeenschap volhouden dat Gaza onder Israëlisch bezetting blijft - 10 jaar nadat Israël de Gazastrook volledig heeft verlaten.

Zonder Jeruzalem, Judea en Samaria zal Israël een strategisch geval zijn in een steeds chaotischer wordende regio. Het zal de agressie opwekken van de Palestijnen, en vanuit het oosten zal het moeilijk verdedigen worden.

Net zoals Israël wordt veroordeeld voor elke actie die zij heeft ondernomen om zich te verdedigen tegen Palestijnse agressie vanuit de Gaza, zal het dus worden veroordeeld voor acties waartoe zij zal worden gedwongen om te ondernemen bij het verdedigen tegen Palestijnse agressie vanuit Judea, Samaria, Jeruzalem en daarbuiten.

Met andere woorden, de zogenaamde "twee-staten-oplossing" is een recept voor oorlog en voor een uitgebreid internationaal isolement van de Joodse staat.

De tweede optie voor Israël is om de status-quo te handhaven. Vandaag deelt Israël de betreffende macht in Judea en Samaria met de PLO. Soms werkt de PLO samen met Israëlische veiligheidstroepen, en soms met terroristische groeperingen.

De PLO verwerpt het recht van Israël om te bestaan. Het maakt gebruik van alle beschikbare platformen om Israëls legitimiteit te ondermijnen, en het voert een economische en politieke oorlog tegen de Joodse staat.

Het voordeel van de status-quo is, dat daaronder Israël de veiligheidscontrole heeft over Judea en Samaria. Bijgevolg is het in staat om te voorkomen dat Judea en Samaria en Jeruzalem niet meer te onderscheiden is van Gaza, waar Hamas nu openlijk samenwerkt met de troepen van de Islamitische Staat in de Sinaï.

Israëls derde optie is om zijn wetten op alles of op delen van Judea en Samaria toe te passen. Het eerste voordeel van deze optie is, dat dit het vermogen van Israël handhaaft om zich te verdedigen tegen bedreigingen die afkomstig zijn van de Palestijnen en uit het oosten.

Buiten dat worden onder de Israëlische wet de burgerrechten van de Palestijnen en Joden in Judea en Samaria sterk verbeterd. Het liberale wetboek van Israël is superieur aan zowel de militaire wetgeving voor de Joden en voor de harde-laars-wetgeving van de Palestijnse Autoriteit, die de Palestijnen beheerst.

Overwegend dat de status quo de politisering uitnodigt en opwekt van de militaire commandanten van Israël, die dienen als de regerende autoriteiten van de betreffende gebieden, zou de derde optie de politisering van de IDF beëindigen. Generaals zouden op de achterbank plaats moeten nemen ten behoeve van verkozen leiders en de ministeries. De politie zou verantwoordelijk zijn voor de rechtshandhaving. In plaats van het inzetten van reguliere en reserve-eenheden tegen relschoppers, zou politie die beter is opgeleid voor dergelijke evenementen oordeelkundig kunnen worden ingezet in gebieden waar dit het meest nodig zal zijn. De activiteiten van de IDF zouden worden beperkt tot terrorismebestrijding.

Geen van Israëls actuele drie opties zal noodzakelijkerwijs haar internationale reputatie verbeteren. Dit is het geval omdat, zoals we hebben gezien, de internationale reputatie van Israël weinig te maken heeft met alles wat Israël doet.

Maar nogmaals, door het tonen van kracht, en het krachtig zeker stellen van zijn rechten, kan Israël respect krijgen van sommige buitenlandse regeringen die hen momenteel zien als zwak en open staand ​​voor chantage.

Dit brengt ons bij de vragen van Kerry over een één-staat-model.

Kerry vroeg: "Hoe kan Israël mogelijk zijn karakter behouden als een Joodse en democratische staat van de rivier tot aan de zee als er niet eens een Joodse meerderheid zal zijn?" Het antwoord is eenvoudig. Israël zal haar sterke Joodse meerderheid, en haar inzet voor de democratie behouden, na de toepassing van zijn wetten voor Judea en Samaria.

Kerry vroeg: "Zouden miljoenen Palestijnen de fundamentele rechten als Israëlische burgers krijgen, waaronder het recht om te stemmen, of zouden ze worden gedegradeerd tot een permanente onderklasse?" Het antwoord is ja, hun zouden de fundamentele rechten van de Israëlische burgers worden gegeven, met inbegrip van stemrecht, en nee, ze zouden niet worden gedegradeerd tot een permanente onderklasse.

Kerry vroeg: "Zouden de Israëli's en Palestijnen in een dergelijk nauw gebied gescheiden wegen en transport systemen hebben, met verschillende wetten om toe te passen in de Palestijnse enclaves?" Het antwoord is nee.

Kerry vroeg: "Zou iemand echt geloven dat ze gelijk worden behandeld?" Het antwoord is dat, zoals we herhaaldelijk hebben gezien, het maakt niet uit wat Israël doet, en ongeacht wat de Palestijnen doen, mensen zoals Kerry zullen altijd beweren dat Israël de Palestijnen mishandelen.

Kerry vroeg: "Wat zou de internationale respons zijn, mijn vrienden, op een ​​beslissing van Israël om eenzijdig grote delen van de Westelijke Jordaanoever te annexeren?" Het antwoord is, nogmaals, dat de internationale reactie op een dergelijke stap ongeveer hetzelfde zou zijn als de internationale respons op de voortzetting van de status-quo of een Israëlische terugtrekking. Te weten: de reactie zal vijandig zijn tegenover Israël.

Kerry vroeg: "Hoe kan Israël ooit echte vrede krijgen met zijn buren, zoals het Arabische vredesinitiatief belooft, en zoals elke Arabische leider die ik in het afgelopen jaar ontmoette mij verzekerde, en mij versterkte nog zo recent als in de laatste maand, dat zij bereid zijn om te doen?" Het antwoord is dat Israël de ware vrede met de Arabische wereld kan hebben, wanneer de Arabische wereld de legitimiteit en duurzaamheid van de Joodse staat erkent.

Kerry vroeg: "Hoe zullen [Arabische landen vrede sluiten]... als er geen kans is op een twee-staten-oplossing?" Het antwoord is, dat ze vrede zullen sluiten wanneer zij besluiten vrede te willen hebben, en hun samenleving van Jodenhaat te ontdoen.

Kerry vroeg: "Hoe zal de Arabische straat het in de wereld van vandaag ... [de twee-staten-oplossing] vergaan?" Het antwoord is dat de Arabische straat niet gelooft in een "twee-staten-oplossing". De Arabische straat wil de ontbinding van Israël.

Tot slot vroeg Kerry: "Loopt Israël niet het risico om in een voortdurende strijd te leven met miljoenen Palestijnen middenin die staat?" Het antwoord is dat Israël het gevaar loopt van een eeuwige conflict met de Palestijnen, en de Arabische wereld als geheel, zo lang de Arabieren de Joden haten. De miljoenen Palestijnen binnen de grenzen van Israël vormen een veel kleiner strategisch gevaar voor Israël dan de miljoenen Joden-hatende Arabieren, hun terroristische legers, die neergestreken zijn aan de internationale grenzen.

Aan het begin van zijn opmerkingen verklaarde Kerry dat voorzover als het het Midden-Oosten beleid van de VS betreft: "Ons doel, onze strategie, is om ervoor te zorgen dat de bouwers en de genezers in de hele regio de kans hebben die ze nodig hebben om hun taken uit te voeren."

Helaas, dit is noch een doel, noch een strategie. Het is het soort van gemeenplaatsen die u waarschijnlijk ook zult vinden op Chinese geluk-koekjes.