Artikel

Ik heb tot nu toe vermeden om te schrijven over Amona. Dit is omdat de juridische problematiek over de kennis aangaande het eigendom van de grond in Judea en Samaria dermate duister is, dat een jurist in een email schreef: "Het aantal mensen dat een goed begrip heeft over het eigendomsrecht in de Westelijke Jordaanoever kan op een hand worden geteld." Ik wil niets toevoegen aan het lawaai van de zoveelste juridische amateur om daar een artikel over te schrijven. Er zijn echter enkele dingen die duidelijk zijn en de moeite waard om te zeggen.

Allereerst wil ik mijn vooroordelen duidelijk maken: Ik geloof niet dat in Judea en Samaria Joden leven die een "obstakel voor vrede" zijn, noch denk ik dat de Joodse gemeenschappen daar illegaal zijn, of zelfs "onwettig", wat dat ook mag betekenen. Inderdaad denk ik dat Joden zich overal in het land van Israël bezig mogen zijn met het uitvoeren van een religieuze en zionistische mitswa. Ik ben er helemaal voor. Wie dit standpunt aanvallend vindt, kan nu beter stoppen met lezen.

De laatste keer dat ik Amona vermeldde, verweet iemand mij dat ik de taak op me nam voor "diefstal van land" te pleiten. Het is privé Palestijns land, zei hij. Wat wil je nog meer weten? Nou, eigenlijk is er heel veel om te weten. Ee deel van de complexiteit wordt hier besproken. Het is de moeite waard om te lezen als je meer wilt dan slogans.

Mijn verwijt is dat het juridische oordeel - een draconische besluit van het Hooggerechtshof om heel Amona te vernietigen en haar bewoners te ontwortelen - is vanwege een vordering op ongeveer een halve hectare van de 125 hectare waarop het gebouwd is, en dat dit uiteindelijk berust op illegale acties van de Jordaanse koning, en dat dit zeer onrechtvaardig is.

Hoe kan het gebeuren dat een Joodse rechtbank Joden zou straffen voor het zich vestigen in het land van Israël? Hoe gaat het dan verder met de alternatieven om deze gezinnen uit hun huizen te verdrijven, waartegen het Hof en de juridisch adviseur van de regering (die hand in hand gaat met de rechtbank) oppositie voert?

Het antwoord is niet wettig, maar gekoppeld aan de internationale politiek. Israël is het enige land in de wereld waarvan de vastgoedwetten en transacties worden onderzocht door het Ministerie van Buitenlandse Zaken van de VS, door de VN en door het Ministerie van Buitenlandse Zaken van de Europese Unie. De Obama-regering was bijvoorbeeld onlangs nog tegen een poging om de Amona-families naar een nabijgelegen ongebruikte locatie te verhuizen die werd vermeld als eigendom achtergelaten door Arabieren in 1967. En de EU is gekant tegen de Reguleringswet (evenals de VN), die is bedoeld om buitenposten die gebouwd zijn op land dat opgeëist wordt door Palestijnen, te legaliseren met een compensatie voor de eisers.

Ik moet hieraan toevoegen dat de EU niets verkeerds ziet in het rechtstreeks financiering van illegale Palestijnse bouw in deze gebieden, terwijl het zich heftig verzet tegen elke Israëlische bouw, terwijl dit alles gebeurt in "Gebied C", waarvan onder de Oslo-akkoorden wordt verondersteld werd dat het volledig onder Israëlische controle staat. Maar hun bezorgdheid voor wettigheid geldt blijkbaar niet voor het gehoorzamen aan de Israëlische wetten.

De Palestijnen die aanspraak maken op de eigendom van de grond waarop Amona werd gebouwd, beslisten niet zelf om de staat te vervolgen. Maar de petitie bij het Hooggerechtshof werd ingediend namens hen door een "Israëlische" NGO genaamd Yesh Din ("Er is recht"), een organisatie die beweert te werken voor "mensenrechten in de bezette Palestijnse gebeiden (OPT)", die dit voor hen doen.

Het verzamelen en verspreiden van betrouwbare en bijgewerkte informatie met betrekking tot de systematische mensenrechtenschendingen in de OPT; het uitvoeren van pleidooien naar overheids- en juridische instanties, met druk op de Israëlische autoriteiten om de schendingen te staken; en publieke bewustwording van de schendingen van mensenrechten in de OPT.

Ik plaatste "Israëlisch" hierboven tussen aanhalingstekens, omdat - hoewel haar personeel en bestuur voornamelijk bestaat uit Joodse Israëli's - de organisatie bijna al haar fondsen uit buitenlandse bronnen ontvangt. Volgens NGO Monitor, die de jaarverslagen onderzoekt die worden uitgegeven door de Israëlische-geregistreerde NGO's, komt 93,5% van de financiering vanaf 2002 tot 2014 uit buitenlandse bronnen. Het totaal van de schenkingen tussen 2002 en 2016 was ongeveer 18 miljoen Israëlische shekels, ofwel ongeveer $ 4,73 miljoen dollar. Deze bronnen (zie de bovenstaande link voor een overzicht) omvatten individuele Europese landen, de EU, en het Nieuw Israël Fonds, dat is gevestigd in de VS.

Wanneer Yesh Din geen petitie indient bij het hooggerechtshof om Joden uit hun huizen te gooien, beschuldigt het de IDF vals van oorlogsmisdaden. Hoe vaderlandslievend.

Ik denk dat het veilig is om te zeggen dat de internationale gemeenschap - onder leiding van de Obama-regering, de VN en de EU, met de steun van de overgrote meerderheid van de media in de wereld en haar academische instellingen - Israël wil afdwingen om Judea, Samaria en Jeruzalem los te laten. Het is ook een geloofsartikel van de internationale "progressieve" bewegingen – inclusief Israëlisch links – dat het "De Bezetting" als de grootste bron van het kwaad in de wereld ziet. Dit blijkt uit het feit dat er veel meer moeite en geld lijkt te worden uitgegeven voor deze bestrijding, dan voor de bestrijding van Da'esh of van nucleaire proliferatie.

Ik zal niet speculeren over wat de volgende stap zou zijn als Israël het grondgebied zou verlaten. Maar ik betwijfel of dat het einde van de druk zou zijn.

Er zijn historische redenen waarom we onszelf in zoveel oppositie met de wereld bevinden: olie, de KGB, slachtoffer-schuld vanwege de Europese Holocaust-schuld, lafheid tegenover Arabisch terrorisme, Stockholmsyndroom, anti-nationalisme, Arabische subsidies voor educatieve instellingen, omkoperij van politici en publieke figuren, ouderwetse Jodenhaat, en onze eigen domheid betreffende public relations spelen allemaal een rol daarin.

Van onze kant is er een enorme uitgave aan moeite en geld. Hoeveel tijd hebben de Knesset en de Ministers besteed aan de problemen die met Amona verbonden zijn? Maar ook is er de nationale geest. Hoe vaak kunnen we onze politie en militairen sturen voor het verslepen van Joden uit hun huizen midden in de nacht? Hoeveel keer, voordat we onze nationale ziel verliezen?

Om eerlijk te zijn, ik denk dat het antwoord is: "Er is geen tijd meer." We hebben alles wat we ons konden veroorloven, gegeven aan Yamit en Gush Katif.

Het is nu tijd om te kiezen. Hebben we een zorg over Judea en Samaria en de Joden die er wonen? Zo ja, dan moeten we ons inzetten, en zo optreden alsof we werkelijk de soevereine macht hebben, zoals Annika Rothstein schreef, om een huwelijk te maken en niet alleen een uitgestelde verloving. Zionisme vraagt erom.

Als dit niet het geval is – nou, ik wil niet nadenken over wat het alternatief is.