Artikel

Alles wijst erop dat Turkije en Israël niet meer zo ver weg zijn om hun onrustige diplomatieke betrekkingen te normaliseren. Volgens de Turkse Minister van Buitenlandse Zaken, Mevlut Cavusoglu, bijvoorbeeld, zijn de voormalige bondgenoten "één of twee vergaderingen" verwijderd van een normalisatie.

Als echter Ankara en Jeruzalem ten slotte na zes jaren van koude oorlog elkaar weer de handen schudden, zal dat zijn omdat Turkije zich internationaal steeds meer geïsoleerd voelt, en niet omdat het een echte vriendschap voelt voor de Joodse natie.

Naar alle waarschijnlijkheid zal de "vrede" tussen Turkije en Israël eruit zien als een definitie van vrede zoals in Ambrose Bierce's The Devil's Dictionary: "Op het internationale toneel, is het een periode van strijd tussen twee perioden van bedrog in" -- ondanks dat het decor van het zoeken naar vrede er ongelooflijk (maar slinks) doelmatig uitziet. Op 29 mei vond een Joodse huwelijksceremonie plaats in een historische synagoge in de noordwestelijke provincie Edirne voor de eerste keer in 41 jaar. Een paar maanden daarvoor, in december, ging het Joodse jaar 5776 de geschiedenis in als mogelijk het jaar waarop voor de eerste keer een openbare Chanoeka kaarsverlichtingsceremonie werd gehouden in het islamitische Turkije in een door de staat gesponsorde gebeurtenis. Dat alles is leuk -- maar kan misleidend zijn.

Er zijn twee grote problemen die waarschijnlijk een echte normalisatie zullen blokkeren. De ene is Hamas, en anderzijds is er het schijnbaar onomkeerbare antisemitisme dat de meeste Turken verteert.

In een krachtig artikel deze maand herinnerde Jonathan Schanzer de wereld er nadrukkelijk aan, dat hoewel Saleh Arouri, een senior militaire leider van Hamas, werd verbannen uit zijn veilige basis in Istanbul, "er vele andere Hamas topambtenaren gewoon blijven. En de verbanning uit Turkije lijkt de kern te zijn van Israëls eisen nu de toenaderingsgesprekken in de buurt van de voltooiing komen."

Schanzer zegt dat verondersteld wordt dat tien Hamas-figuren momenteel genieten van een toevlucht in Turkije, en hij noemde ongeveer een half dozijn Hamas-militanten, met inbegrip van Mahmoud Attoun, die schuldig is aan de ontvoering en de moord op een 29-jarige Israëli. Ook genieten drie leden van de Izzedine al-Qassam-brigades van een veilige haven in Turkije. Schanzer voegde daaraan toe:

"Er zijn daar nog een handvol meer die gemakkelijk kunnen worden geïdentificeerd in de Arabische en Turkse pers, en zij hebben bijna allemaal profielen op Facebook en Twitter, waar zij regelmatig updates plaatsen van hun leven in Turkije."

De Turkse President Recep Tayyip Erdogan heeft meer dan eens beweerd, dat Hamas geen terroristische groep is maar een legitieme politieke partij. Hij heeft talloze vergaderingen met senior Hamas officials gehouden, met inbegrip van Khaled Mashaal, het hoofd van het politieke bureau. Daarnaast kwam Erdogan met het idee dat zionisme als een "misdaad tegen de mensheid" dient te worden verklaard.

Antisemitisme is, zoals vermeld, een ander probleem. Erdogan verspreid opzettelijk antisemitische gevoelens naar een reeds xenofobe samenleving, totdat hij besloot (relatief) stil te blijven toen hij zich onlangs realiseerde dat de koude oorlog van Turkije met Israël niet duurzaam was. Dit betekent niet dat zijn standpunten, of die van de Turkse maatschappij, met betrekking tot de Joden zijn gewijzigd.

Eerder dit jaar bijvoorbeeld verscheen een van de belangrijkste adviseurs van Erdogan in de pro-regering media met een aanval op politieke rivalen als "de oprijzende soldaten voor de Joden." En dit gevoel beperkt zich niet tot de zwaargewichten in de regering.

De eerste Joodse bruiloft in de synagoge van Edirne na 41 jaar is zonder twijfel een vrolijk evenement, zowel voor het Turks-Joodse paar als de politiek gezien, maar het faalt om de lelijke kant van de medaille te maskeren. In tegenstelling tot een normale Turkse bruiloft (of zeg maar, een Joodse bruiloft in de VS), werden er ongewoon sterke veiligheidsmaatregelen genomen in de buurt rond de synagoge, met inbegrip van de afsluiting van de wegen die naar de synagoge leiden, en beveiligingscontroles van de huwelijksgasten. De gasten moesten door een metaaldetector gaan bij de deur van de synagoge. Wegafsluitingen en een metaaldetector voor een bruiloft?!

Er was meer. De Turken drukten hun gelukkige gevoelens uit in de sociale media, om deze Joodse bruiloft mee te "vieren". "Een van mijn grootste dromen is om een Jood te doden," schreef een Twitter-gebruiker. "[Hitler] heeft het niet tevergeefs gedaan," schreef een ander. De Hitler-serie ging verder met: "Hij was een groot man." En "Waar bent u Hitler?" En: "We zijn allemaal Hitler."

Dit is de achtergrond achter de schermen in het land waar een Joods paar gelukkig getrouwd is in een synagoge voor de eerste keer in 41 jaar -- hetzelfde land dat zogenaamd haar banden met Israël gaat "normaliseren".

Burak Bekdil, gevestigd in Ankara, is een Turkse columnist voor de krant Hürriyet en een medewerker bij het Midden-Oosten-Forum.

Achter de schermen van Turkije's gedwongen huwelijk met Israël