De achillespees van de IAF

Door Caroline Glick - 17 februari 2016

Deze week vertelde premier Binyamin Netanyahu aan zijn ministers dat hij op de volgende president van de Verenigde Staten kan wachten vóór de ondertekening van de nieuwe militaire bijstandsovereenkomst met Amerika. Israëls huidige militaire hulppakket gaat vervallen in 2018 en van het nieuwe pakket wordt verondersteld dat het Israël aanvullende steun gaat geven ter compensatie van President Barack Obama's nucleaire deal met Iran. Maar tot op heden heeft de regering de verzoeken van Israël voor aanvullende systemen afgewezen, die het kan gebruiken om zich te verdedigen tegen Iraanse aanvallen.

In oktober vorig jaar vroeg Minister van Defensie Moshe Ya'alon aan Defensie minister Ashton Carter om Israël te voorzien van een nieuw squadron F-15's die Israël van eigen elektronica systemen zou voorzien. Carter heeft naar verluidt dat verzoek verworpen, alsmede een verzoek voor bunker-buster-bommen.

Carter heeft in plaats daarvan geëist dat Israël de aanvullende steun zal gebruiken voor de aanschaf van meer F-35 Joint Strike Fighters, met de kant klare missile defense-systemen en de Osprey V-22 helikopter van de VS, die Ya'alon niet wilde.

Het feit dat de VS-regering Israël meer F-35's wil laten kopen in plaats van F-15's vertelt ons dat Amerika's inzet voor het behoud van een kwalitatieve bescherming van Israël tegen Iran alarmerend is, en tevens vertelt het ons iets over de F-35, die bedoeld is om de volgende generatie van IAF-machine's te worden.

Alvorens deze kwesties te bezien, is het de moeite waard erop te wijzen dat de VS niet meer de bondgenoot is die het ooit was.

Deze week publiceerde Engelands International Institute for Strategic Studies een rapport met de waarschuwing dat de Westerse, al tientallen jaren durende militaire technologische superioriteit over Rusland, China en andere landen, aan het uithollen is. De uitholling van het westerse militaire technologische voordeel ten opzichte van China en Rusland is zeer problematisch voor Israël. Gezien de volledige afhankelijkheid van de IAF van de Amerikaanse defensieve en offensieve systemen is, bij het ontbreken van andere factoren, Israël in gevaar, gewoon doordat ze haar eieren alleen in de mand van Amerika legt.

Maar er zijn nog andere factoren waardoor blijvende afhankelijkheid van de VS uiterst problematisch is. De uitholling van de militaire technologische superioriteit van de VS wordt geëvenaard door een groeiende internationale zwakte. Deze zwakte is vandaag het beste te zien in Syrië.

In november vorig jaar zette Rusland een S-400 anti-vliegtuigen systeem in in Latakia. Het systeem is in staat om een afstand van 400 km ver te kijken. De helft van Israël, met inbegrip van Ben-Gurion Airport vliegveld, is daarmee binnen haar bereik. In december vorig jaar herhaalde een lid van de generale staf van de IDF dat nooit, zelfs niet in hun ergste nachtmerries, de Israëlische militaire planners hebben verondersteld dat de S-400 zo dicht bij ons zou worden ingezet.

Met het S-400 systeem eindigde Israëls regionale luchtsuperioriteit.

Het beëindigde ook de lucht superioriteit van de VS.

Eind december meldde Bloomberg dat meteen nadat Rusland de S-400 had geïmplementeerd, zij begonnen de radar op onze VS-vliegtuigen te richten vanwege de luchtondersteuning aan de rebellenstrijdkrachten in Syrië.

Ambtenaren van de VS noemden Ruslands acties "een directe en gevaarlijke provocatie".

In plaats van krachtig te reageren op Ruslands agressieve beweging, stopte de VS alle bemande vluchten in het gebied. Het bieden van luchtsteun aan de rebellerende krachten is dan ook gestopt. Er bestaat een direct verband tussen de volgzame aanvaarding van deze nederlaag in de luchtsuperioriteit in december en de meedogenloze Russische ondersteuning van de aanval op Aleppo van vandaag.

Deze week publiceerden ambassadeur Dennis Ross en militair correspondent van de New York Times David Sanger, die beiden in het algemeen voorstander zijn van de Obama-regering, artikelen met een afrekening betreffende het Obama-beleid in Syrië.

Ross en Sanger schreven beiden dat Obama zich zeer vergiste toen hij zei dat de implementatie van Rusland in Syrië geen significante invloed zou hebben op de regio, en dat Rusland de dag zou betreuren waarop het had besloten om mee te doen.

Sanger merkte op dat het constante refrein van de regering dat "er geen militaire oplossing" is voor de oorlog in Syrië, verkeerd was.

Er is een militaire oplossing, het is "gewoon niet onze militaire oplossing," zei een hoge veiligheid official van de VS tegen Sanger. Het is de Russische President Vladimir Putin's oplossing.

Schrijvend in de Los Angeles Times, legde Ross uit dat bij deze implementatie van zijn troepen in Syrië, "Poetin wil aantonen dat Rusland en niet Amerika, de belangrijkste machtsfactor is in de regio, en steeds meer elders."

Met andere woorden, Poetin's betrokkenheid in Syrië is slechts een middel om zijn grotere doel te bereiken in de vervanging van de VS als de toonaangevende supermacht.

Deze wending is gevaarlijk voor Israël, niet in het minst omdat de eerste partijen waartoe Rusland zich wendde in zijn anti-Amerikaanse openingszet, een van Israëls ergste vijanden was - Iran, en Hezbollah, samen met het regime van Assad. Door in onderling overleg te handelen, en met een beperking van hun activiteiten – zoals de Iraniërs ook hebben gedaan in Irak – om die strijdkrachten aan te vallen die gesteund worden door de VS terwijl die de Islamitische Staat ongedeerd lieten, maken de Russen, Iraniërs, Hezbollah en Bashar Assad daarmee duidelijk dat hun alliantie allereerst gericht is op een vermindering van onze macht in de regio.

In plaats van te handelen op deze directe uitdaging, blijven de VS met Obama en de Minister van Buitenlandse Zaken John Kerry slechts praten over vredesconferenties en wapenstilstand. Op die manier vernietigen ze verder hun Amerikaanse geloofwaardigheid als bondgenoot. Israël als Amerika's belangrijkste bondgenoot en cliënt in de regio, wordt in gevaar gebracht door dit probleem, omdat dit haar capaciteit uitholt om haar vijanden tegen te houden om aan te vallen.

Dan kom ik op de F-35's en het aanschaffingsbeleid van de IAF meer in het algemeen.

In het afgelopen jaar begon de IAF met de voorbereiding voor de levering van haar eerste squadron van F-35's. In 2010 plaatste Israël haar eerste bestelling van 19 vliegtuigen.

De eerste twee zijn gepland om over te dragen tegen het einde van 2016. Van de rest wordt verondersteld dat ze binnen twee jaar komen.

Vorig jaar bestelde Israël 14 extra F-35's, en het IAF wil naar verluidt de opdracht verder uitbreiden met nog 17 extra vliegtuigen.

Alles overziend is de F-35 een indrukwekkende volgende generatie aan gevechtsvliegtuigen. Maar op hetzelfde moment meldde Aaron Lerner van de IMRA-nieuwsdienst deze week, dat de F-35 lijdt aan een grote zwakte die aantoonbaar al haar voordelen tenietdoet. Deze zwakte is de operationele afhankelijkheid van de F-35 van de software-laboratoria en de logistieke ondersteuning van computers die zich in de VS bevinden.

En dat op een wijze die herinnert aan hoe Apple de permanente controle over alle iPhones kan uitoefenen waardoor het onmogelijk voor ze is om langer te blijven functioneren zonder het periodieke bijwerken van hun besturingssystemen. Zo heeft de VS het onmogelijk gemaakt voor buitenlandse regeringen om gewoon de F-35's te kopen en te gebruiken zoals zij dat nodig achten.

Zoals Defense-Aerospace.com meldde in november vorig jaar: "Alle F-35 vliegtuigen over de hele wereld zullen hun missie-gegevensbestanden en hun Autonomic Logistic Information System (ALIS) profielen bijwerken voor en na elke vlucht, om ervoor te zorgen dat de on-board systemen worden geprogrammeerd met de meest recente beschikbare operationele gegevens, en dat ALIS permanent op de hoogte wordt gehouden van de technische status en de onderhoudseisen van elk vliegtuig.

"ALIS kan, en heeft, de mogelijkheid te voorkomen dat vliegtuigen kunnen opstijgen vanwege onvolledige gegevensbestanden," zo openbaarde het rapport.

Deze technische beperking op de F-35's vormt een kritische zwakte vanuit Israëls oogpunt om twee redenen. Ten eerste, zoals het Defense-Lucht- en Ruimtevaart-artikel opmerkte, betekent de noodzaak van het voortdurend actualiseren van ALIS in de VS, dat de F-35 moet worden verbonden met het internet om te kunnen werken. Alle internet-verbindingen worden onderhouden via onderwater glasvezelkabels.

Defensie-Lucht- en Ruimtevaartindustrie publiceerde reeds eerder een artikel, dat is verschenen afgelopen oktober in Wired.com, dat deze kabels blootstaan aan gemakkelijke en "verrassende" aanvallen.

Volgens Nicole Starosielski, een media-expert van de New York University, loopt de hele internet communicatie slechts door 200 onderwater kabels die "geconcentreerd zijn in zeer weinig gebieden. De kabels eindigen uiteindelijk via nauwe drukpunten over de hele wereld," zei ze.

De Russen zijn dit beveiligingslek aan het sonderen.

In oktober meldde de New York Times dat "Russische onderzeeërs en schepen agressief de bedrijfsactiviteiten bespioneren in de buurt van de vitale onderzeese kabels die bijna alle wereldwijde internet-communicatie uitvoeren, wat bezorgdheid opwekt bij sommige Amerikaanse militairen en inlichtingen officials, omdat de Russen misschien van plan zijn die lijnen in tijden van spanningen of conflicten aan te vallen."

Volgens het rapport bestaat de angst dat een "ultieme Russische 'hack' op de Verenigde Staten betrekking kan hebben op de fiber-optische kabels bij enkele van hun moeilijkst toegankelijke locaties om daar een onmiddellijke communicatie af te stoppen en daarmee de westerse economieën, regeringen en burgers, die steeds meer daarvan afhankelijk zijn, af te snijden."

Gezien de afhankelijkheid van de F-35 van het internet, zal zo'n aanval gericht op de VS zelf, ook de belangrijkste IAF-wapens in het gevecht aan de grond houden.

De tweede reden, waarbij de F-35 continu afhankelijk is van het VS-gebaseerde logistiek systeem, is het meest kritische zwakke punt, zodat het onverantwoordelijk van Israël zou zijn om erop te vertrouwen dat de VS geen misbruik van haar macht zal maken om de IAF-operaties te ondermijnen en te blokkeren.

Dit brengt ons terug naar het Pentagon met het erop aandringen dat Israël alleen F-35's en missile-defense-systemen zal kopen. Doordat Israël geen andere optie heeft dan het kopen van nog meer F-35's, waarover de Amerikanen beschikken – zelfs tot op het punt van de mogelijkheid ze aan de grond te houden – zelfs nadat ze door de IAF worden ingezet, en dat deze verdedigingssystemen gezamenlijk met de Verenigde Staten zijn ontwikkeld en gebouwd in de VS, kunnen de Amerikanen het zelfstandig opereren van Israël uithollen.

Door duidelijk te wachten op de volgende president om Israëls militaire hulppakket overeen te komen, heeft Netanyahu de hoop dat Obama's opvolger ons een betere deal zal geven. Maar het is een feit dat zelfs als er een pro-Israël president wordt gekozen, Israël er niet vanuit kan gaan dat de Amerikaanse pogingen om Israëls strategische onafhankelijkheid uit te hollen, zal eindigen zodra Obama aftreedt.

George W. Bush, die een grotere voorstander was van Israël dan Obama, ondermijnde ook Israëls mogelijkheid om de Iraanse nucleaire installaties aan te vallen.

Bovendien, gezien de voortdurende inperking van de Amerikaanse militaire macht, en de uitbreiding van de Amerika's strategische kwetsbaarheden, bestaat de mogelijkheid, die niet kan worden uitgesloten, dat de VS gewoon niet bereid zullen zijn, of niet in staat, om Israël bij te staan in de toekomst.

Deze week waren India en Israël klaar om een reeks wapentransacties af te ronden met een totaal van 3 miljard dollar.

Het eindpakket zal naar verondersteld worden ondertekend tijdens het bezoek van de Indiase premier Narendra Modi aan Israël later dit jaar. De deal omvat diverse raket- en elektronische oorlogvoering-systemen.

In het licht van de enorme kwetsbaarheid van F-35's en de inperking van de Amerikaanse macht in het Midden-Oosten en daarbuiten, zou Netanyahu dit Indiase enthousiasme voor de Israëlische systemen moeten beschouwen als een kans om een einde te maken aan de volslagen afhankelijkheid van de IAF van de steeds meer afnemende Amerikaanse systemen.

In plaats van door te gaan voor het verkrijgen van 14 extra F-35's, zou Netanyahu een offerte moeten doen aan Modi om gezamenlijk een volgende generatie gevechtsvliegtuigen te ontwikkelen op basis van de Lavi.

Israëls strategische omgeving verandert snel.

Technologische, militaire en politieke ontwikkelingen in de regio en in de wereld moeten onze leiders wakker maken – met inbegrip van de IAF-commandanten – voor het feit dat Israël zich niet kan veroorloven haar strategische afhankelijkheid van de VS te handhaven, laat staan uit te breiden.

Bron: COLUMN ONE: The IAF’s Achilles’ heel - Opinion - Jerusalem Post