Column One: Wie heeft waanvoorstellingen?

"Abbas is niet geïnteresseerd - noch in vrede of een Palestijnse staat."

Door Caroline B. Glick | 19 november 2015

Op dinsdagavond heeft kanaal 10 een interview uitgezonden met PLO-leider en Palestijnse president Mahmoud Abbas, waarin Abbas voor de eerste keer publiek heeft toegegeven, dat hij het vredesplan heeft verworpen wat de toenmalig premier Ehud Olmert hem aanbood in 2008.

In Olmerts plan zou Israël zich terugtrekken uit de gehele Oude Stad van Jeruzalem, met inbegrip van de Westelijke Muur en uit 93,7 procent van Judea en Samaria. Olmert bood ook soeverein Israëlisch grondgebied aan de Palestijnen aan om gebieden te compenseren voor datgene wat Israël zou behouden in Judea en Samaria.

Abbas zei dat zijn afwijzing eenduidig was. "Ik was het niet eens. Ik wees het direct van de hand." Al jaren ging het verhaal over de afwijzing van Olmerts aanbieding aan Abbas in 2008 waarin dit werd gebagatelliseerd. Veel commentatoren gaven aan dat Abbas het niet echt had verworpen, maar alleen niet reageerde. Maar nu is de waarheid dan duidelijk. Abbas is niet geïnteresseerd, noch in vrede of een Palestijnse staat.

Abbas heeft veel verdedigers bij de Israëlische Linksen die volhouden dat hij het ​​plan op zijn merites niet heeft afgewezen. Integendeel, zij beweren, dat Abbas Olmerts aanbod verwierp, omdat tegen die tijd dat Olmert dit deed, hij betrokken was bij strafrechtelijke onderzoeken die hem dwongen af te treden uit het ambt, acht maanden later.

Onzin, zegt de voormalige AP-verslaggever Mark Lavie. Na de uitzending van het interview zei Lavie dat als Abbas echt geïnteresseerd was geweest in de oprichting van een onafhankelijke Palestijnse staat, hij geen zorgen gehad zou hebben over het politieke lot van de Israëlische premier. Hij zou het aanbod hebben aangenomen en weggelopen, wetend dat, zoals Olmert zei, de kans dat hij een soortgelijke aanbod zou krijgen in de komende 50 jaar onbestaanbaar was.

De meest opmerkelijke reactie op Abbas' uitlating was de reactie die nooit kwam. Israëlische Links had geen reactie op zijn interview. Abbas is de held van de Links. Hij is hun partner. Hij is hun gematigde. Hij is hun man van vrede. Abbas is de Palestijnse leider die een snuifje waard is voor elke linkse politicus, van oppositieleider Yitzhak Herzog tot aan de Meretz Knesset fractie en zij maken regelmatig pelgrimstochten om hun toewijding te bewijzen aan de vrede.

Hun man in Ramallah kreeg het meest radicale aanbod dat ooit het daglicht heeft gezien. En in plaats van het te accepteren, wees hij het direct van de hand en weigerde om ooit weer een ontmoeting met Olmert te hebben, en hij geeft dat nu openlijk toe.

Dat er geen respons komt van Links is niet verwonderlijk. Het besluit van Abbas om een eind te maken aan alle speculaties over de vraag of hij een man van vrede is, is slechts de laatste klap voor de werkelijkheid van hun twee-staten-formule. Het linkse beleid van land voor vrede van niet meer dan 15 jaar geleden, toen Abbas' baas Yasser Arafat een voorkeur had voor oorlog boven vrede, en startte met de slechtste campagne van terrorisme die Israël ooit had meegemaakt.

Maar gedurende de laatste 15 jaar heeft dit Israëlische "vredeskamp" nooit gewankeld in zijn standpunt, dat ondanks alles Israël zich zou moeten ontdoen van Judea, Samaria en Jeruzalem.

Veeleer werden die mensen bozer en bozer op hun eigen volk vanwege het niet met hen meegaan, en dat steeds minder bereid waren het eens te zijn dat daar iets is - met inbegrip van de Israëlische soevereiniteit zelf - dat belangrijker is dan het opgeven van Jeruzalem, Judea en Samaria. De reactionaire positie van Links werd volledig weergegeven afgelopen donderdag tijdens de jaarlijkse "vredesconferentie" die georganiseerd werd door de uiterst linkse Haaretz krant.

Vorig jaar viel het publiek in deze conferentie de Partijleider van Bayit Yehudi, Naftali Bennett aan, zowel verbaal als fysiek, toen hij zijn plan presenteerde voor het toepassen van de Israëlische soevereiniteit over delen van Judea en Samaria. Dit jaar was minister van Toerisme Yariv Levin aan de beurt om te worden aangevallen. Levin werd onderworpen aan het constante gefluit van het publiek, waarvan de leden hem "Goebbels" noemden, vanwege het argument dat er met de twee-staten-formule geen kans op vrede is, en dat de tijd is gekomen andere opties te overwegen.

Levin's beweringen waren gewoon gezond verstand. Deze week publiceerde het Palestijnse Centrum voor Publieke Opinie haar meest recente enquête. De resultaten waren geen verrassing. Sterker nog, ze waren min of meer in overeenstemming met de historische resultaten van de enquête.

Volgens de PCPO gegevens verzet 63 procent van de Palestijnen zich tegen het houden van vredesbesprekingen met Israël. 58 procent denkt dat Mahmoud Abbas, wiens mandaat eindigde in 2009, zou moeten aftreden. Een meerderheid van de Palestijnen steunt een nieuwe aanval of "intifada" tegen Israël en 42 procent van de Palestijnen ondersteunt het gebruik van terrorisme tegen Israël.

Ook deze week, op woensdag, voorafgaande aan de diplomatieke conferentie van de Jerusalem Post, publiceerde The Jerusalem Post een nieuwe peiling van de Israëlische publieke opinie. Volgens die gegevens is 46 procent van de Israëli's voorstander van een beleid met een afscheiding van de Palestijnen door de oprichting van een Palestijnse staat. 35 procent van de Israëli's steunt het toepassen van de Israëlische soevereiniteit in Judea en Samaria. Voor Israëli's onder de 45 worden de getallen omgedraaid.

Vandaag is er een meerderheid van Likud Knesset-leden en alle leden van de Bayit Yehudi in de Knesset tegen een Palestijnse staat en steunen het toepassen van de Israëlische wet in geheel of in delen van Judea en Samaria. In plaats van omgaan met het feit dat noch de Palestijnen, noch de Israëli's hun twee-staten-model ondersteunen, heeft Links besloten om beide te negeren.

De Haaretz-conferentie was vorige week gastheer van een panel om te bespreken of het twee-staten-paradigma wel levensvatbaar blijft. In zijn opmerkingen legde Prof. Shlomo Ben-Ami uit, die tijdens het mislukte Camp David vredesoverleg diende als minister van Buitenlandse Zaken in 2000, dat gezien de afwijzing van de twee-staten-formule door het Israëlische en Palestijnse publiek', (maar vooral de Israëlische verwerping ervan), de VN-Veiligheidsraad definitieve grenzen van Israël bepaalt. Met andere woorden, vanuit Ben-Ami's perspectief is terugtrekken uit Jeruzalem, Judea en Samaria belangrijker dan het behoud van de onafhankelijkheid van Israël en zou dat gelden in overeenstemming met de wil van het volk.

Toen de moderator van het panel de vrees uitte dat de massale verdrijving van de Israëli's uit hun gemeenschappen in Judea en Samaria, wat de twee-staten-formule vereist, een burgeroorlog binnen de Israëlische samenleving zou veroorzaken, haalde Ben-Ami zijn schouders op. "Ik hou mezelf niet voor de gek. Ik heb nooit mijzelf misleid dat dit een padvinderreis zou zijn, "zei hij.

"Je kunt dit niet doen door middel van een consensus ... Consensus is de grote vijand van het leiderschap." Ben-Ami ging verder met: "Oorlog verenigt, vrede verdeelt ... Een leider die vrede wil zal altijd een fractie van een natie achter hem zien staan." Knessetlid Meirav Michaeli, die fungeert als fractieleider van de Zionistische Unie in de Knesset, zei op haar beurt dat het grootste obstakel voor vrede Israël zelf is. Sinds Yitzhak Rabin werd vermoord, heeft Israël geen leider gehad die bereid was te doen wat nodig is om vrede te krijgen.

In Michaeli's visie, wanneer Links de volgende regering vormt, is het nodig het openingsstandpunt in de onderhandelingen in te nemen - om Israël de verantwoordelijkheid te geven voor het lot van de zogenaamde "Palestijnse vluchtelingen". Michaeli verklaarde: "Israël moet deel uitmaken van een coalitie die een oplossing zal vinden" voor de afstammelingen van de Arabieren die uit Israël vertrokken gedurende de pan-Arabische invasie in 1948-1949 in de ontluikende staat Israël.

Michaeli heeft er ook op aangedrongen dat Israël moet stoppen met de eis dat de Palestijnen het recht van de Joodse staat erkennen om te bestaan. Israël dient te volstaan ​​met een Palestijnse erkenning dat het inderdaad bestaat.

Het spreekt vanzelf dat er geen meerderheid is geweest, en er ook nooit in Israel zal zijn met steun voor de standpunten van Ben-Ami of dat van Michaeli. Dit is de reden dat ze er de voorkeur aan geven het Israëlische volk te negeren en te wachten dat "de wereld" deze "vrede" voor hen zal redden.

Dit brengt ons tot de 46 procent van de Israëli's die zich willen afscheiden van de Palestijnen en hen een staat geven. De enige reden dat een veelvoud van Israëliërs dit beleid nog steeds steunt, is dat het continu is mislukt gedurende de afgelopen 15 jaar, omdat het Israëlische Links alle discussie over een alternatief beleid heeft geblokkeerd. In de afgelopen 20 jaar heeft Links drie beleidsinitiatieven geïmplementeerd: het vredesproces met de PLO van 1993-2000, de eenzijdige terugtrekking uit Zuid-Libanon in 2000, en de eenzijdige terugtrekking uit de Gazastrook in 2005.

Dit beleid heeft nooit de aanhoudende steun van de meerderheid van het publiek gekregen. Voor zover het ooit de tijdelijke ondersteuning heeft gekregen van een minimale meerderheid van het publiek, ze bereikten dit alleen maar omdat de mediacampagne voortdurend ten gunste van deze initiatieven ging. Niet alleen de belangrijkste van alle grote kranten, en alle grote uitzendende media ondersteunen deze plannen, ze blokkeerden allemaal tevens het debat daarover.

Tegenstanders werden gedemoniseerd als extremisten. En dat brengt ons bij de 35 procent van de Israëli's die ondersteuning geven aan de Israëlische soevereiniteit in Judea en Samaria. Het is deze virtuele blackout betreffende het innemen van tegengestelde standpunten dat de resultaten van de opiniepeiling van de Post zo opmerkelijk maakt.

Bij het bijna afwezig zijn van een openbare discussie over de mogelijkheid van het toepassen van de Israëlische soevereiniteit in Judea en Samaria, en afgezien van de zelf gegenereerde publiciteit door de voorstanders van dit standpunt, ondersteunt toch meer dan een derde van de Israëli's dit in het algemeen, evenals een meerderheid van jonge Israëli's.

In de afgelopen week is Netanyahu drie keer gevraagd naar zijn mening over de vooruitzichten voor eenzijdige Israëlische acties in de richting van de Palestijnen, eenmaal in Washington en twee keer in Jeruzalem. De reacties van Netanyahu zijn raadselachtig geweest. Maar samengenomen geven ze een duidelijke indruk dat de premier eenzijdige Israëlische terugtrekking uit Judea en Samaria niet ondersteunt en in principe zich niet verzet tegen het soevereiniteitsmodel.

In zijn opmerkingen bij de Post-conferentie woensdag, zei Netanyahu: "Er zijn allerlei eenzijdige stappen in allerlei richtingen. Wacht en kijk. En ze gaan niet per se in de richting die je denkt." Sprekend bij de Likud-Knessetfractie op maandag verklaarde Netanyahu zijn opmerkingen over het onderwerp vorige week in Washington met te zeggen: "Ik heb geen eenzijdige terugtrekking gezegd. Ik zei eenzijdige stappen. Je kunt je voorstellen wat ik bedoel - staten desintegreren en wij zullen onze belangen beschermen."

Zittend naast Ben-Ami in de Haaretz-conferentie was de enige niet-linkse persoon in het panel de Halachische expert Malka Puterkovsky, die zei dat volgens haar, Israël zijn soevereiniteit moet laten gelden over heel Judea en Samaria. Door dat te doen, zal de toekomst van Israël als Joodse staat geen risico lopen. Zowel het publiek als haar collega-panelleden reageerden op haar uitspraken met dezelfde extreme vijandigheid waarmee ze reageerden op Bennet en Levin.

Toen Ben-Ami - de man die denkt dat het belangrijker is voor Israël om ongeveer 100.000 Israëliërs te verdrijven uit hun huizen, dan het afwenden van een burgeroorlog, en die de voorkeur geeft aan de grenzen die door de VN worden afgedwongen van Israël, meer dan Israëlische democratie en onafhankelijkheid - werd gevraagd naar zijn mening over het standpunt van Puterovsky, noemde hij het begrip van Israëlische soevereiniteit over Judea en Samaria "misleidend."

We moeten Netanyahu's terughoudende antwoorden op vragen over het unilateralisme nemen als een uitnodiging om een serieuze publieke discussie te beginnen over die mogelijkheid. Het publiek wil deze discussie, en wij hebben deze discussie nodig. Hoe het 'vredeskamp' zal reageren, er zijn ergere dingen dan reactionairen die jou "misleidend" noemen.

Bron: Column One: Who is being delusional? - Opinion - Jerusalem Post