HOE EN WAAROM DE DEAL VERNIETIGEN

De duivel in de Obama's overeenkomst met Iran zit niet in de details, maar in het grote geheel.

23 juli 2015 - Caroline Glick

Oorspronkelijk gepubliceerd door de Jerusalem Post.

Washington Post columnist David Ignatius is een redelijk mens. Na het van begin tot eind beluisteren van de interviews met de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken John Kerry en premier Benjamin Netanyahu over de overeenkomst van de Obama-regering met de Iraanse ayatollahs, probeerde hij deze af te wegen.

Sprekende bij Face the Nation van CBS op zondag, zei Ignatius wat dubbelzinnig aan de ene kant: "Ik krijg [van Kerry] mee dat de details van deze deal vrij solide zijn, dat er zorgvuldig is onderhandeld, dat het stand zal houden gedurende maximaal 10 jaar of meer."

Aan de andere kant, zei hij: "Netanyahu is correct. Iran is een gevaarlijke destabiliserende kracht in het Midden-Oosten. Dus op een of andere manier lijkt het me een goed beleid te zijn dat de deal de nucleaire dreiging van Iran zal hervormen gedurende 10 jaar, maar werk wel aan dat andere probleem."

Ignatius' opmerkingen dienen om de ondersteuning van de deal te rechtvaardigen. Immers, als Obama de overeenkomst Iran's nucleaire programma voor 10 jaar inpakt, dan is het een goede zaak. Wat betreft de andere dingen, die kunnen apart worden behandeld.

Helaas, terwijl het bij uitstek redelijk klinkt, is Ignatius' analyse onjuist. Kerry's details van de deal missen het punt. Het grote beeld is het enige dat telt. Dat beeld heeft twee hoofdpunten.

Ten eerste, de deal garandeert dat Iran nucleaire wapens zal ontwikkelen. Ten tweede geeft het 150 miljard dollar aan de mullahs.

De details van de deal - het aantal centrifuges dat draaiend wordt gehouden, de verificatie van de mechanismen, de procedures voor een geschillenregeling, etc. – ze zijn allemaal betwistbaar, en grotendeels irrelevant, althans in vergelijking met de twee onweerlegbare aspecten van het grote beeld.

Volgens de regering heeft Iran vandaag een jaar nodig om de nucleaire materialen te gebruiken, die ze, zoals bekend, bezitten om een nucleaire bom te maken. Andere bronnen beweren dat Iran maar enkele maanden nodig heeft om deze taak te volbrengen.

Aangezien deze materialen in het bezit van Iran blijven onder de deal, zal als Iran de overeenkomst breekt, het hoogstens een jaar kosten om de nucleaire wapens te bouwen.

Dan zijn er nog de onbekende aspecten van het nucleaire programma van Iran. We moeten ervan uitgaan dat Iran nog lopende geheime nucleaire operaties heeft in onbekende installaties, waarmee het ook onbekende mogelijkheden heeft verworven. Deze mogelijkheden zullen waarschijnlijk de tijd verminderen die Iran nodig heeft voor het maken van bommen.

Onder de deal zijn de VS en haar onderhandelingspartners verplicht om Iran's nucleaire activa te beschermen tegen sabotage en andere vormen van aanvallen. Ze zijn ook verplicht om Iran te leren meer geavanceerde centrifuges te ontwikkelen en te gebruiken. Dientengevolge, wanneer de overeenkomst afloopt, zal Iran zeer kundig zijn voor het bouwen van nucleaire bommen, als ze dat willen.

Als Iran een bedreiging blijft, verhinderd de deal de VS om stappen te nemen, afgezien van een totale oorlog om het tegen te gaan.

De overeenkomst beëindigt voor het regime de internationale sancties tegen Iran. Met de sancties gaat ook elk vooruitzicht verloren om een internationale coalitie hun krachten te laten bundelen voor een militaire actie tegen Iran, om iets te ondernemen als Iran van de deal wegloopt. Dus sancties zijn nu verdwenen, en de afschrikking is verdwenen. En dat laat alleen een oorlog over.

Met andere woorden, in plaats van het afnemen van de kans op oorlog, maakt de deal het onvermijdelijk dat Iran de bom krijgt, of er zal een totale oorlog komen, of beide.

En dan is er de jackpot-terugverdientijd.

Wie weet? Misschien zullen de mullahs gebruik maken van hun $ 150 miljard voor de financiering van nieuwe vrouwen-universiteiten in Teheran en Mashhad, en een seminarie voor islamitisch liberalisme in Qom.

Of misschien zal het geld worden gebruikt voor de financiering van opstanden en proxy-oorlogen en terreurcampagnes in de regio en de hele wereld.

Het buitengewone in de deal is dat de enige persoon die inspraak krijgt in hoe dat geld wordt besteed, Irans dictator Ayatollah Ali Khamenei is. En Khamenei is vrij duidelijk geweest over hoe hij van plan is om het geld te gebruiken.

Terugkomen op de anti-Amerikaanse hoogdravende taal op vrijdag en zaterdag, waarin Khamenei herhaaldelijk de VS bedreigde en de vernietiging ervan prees. Sprekend, staande voor een spandoek in de vrijdaggebeden: "Wij zullen Amerika vertrappen," prees Khamenei de oproepen tot "Dood aan Amerika".

Zaterdag beloofde hij de fondsen en sponsoring van het terrorisme voort te zetten, evenals de proxy-oorlogen. Met name weigerde hij zich in te zetten voor de handhaving van de nucleaire deal met de VS en de andere vijf machten.

Wat de Obama-regering betreft, nu de VN-Veiligheidsraad heeft ingestemd met de overeenkomst in een bindende resolutie, en dus gezien de kracht van het internationale recht aan de deal, garandeert dit dat Iran de bom zal ontvangen en de 150 miljard, de deal is gedaan. Het kan niet worden teruggenomen.

Maar dit is niet noodzakelijkerwijs het geval. Het Congres heeft wellicht meer macht dan het zich realiseert om de deal te vernietigen, voordat Iran het geld krijgt en voordat de andere bepalingen ten uitvoer worden gelegd.

Betreffende de maanden voorafgaand aan de afronding van de onderhandelingen weigerde Obama afgelopen dinsdag te erkennen dat hij over een dreiging onderhandelde. Eerder zei hij dat het niets meer was dan een uitvoerende overeenkomst.

Bijgevolg, zo was het argument, terwijl de Amerikaanse Senaat de enige autoriteit is in het ratificeren van verdragen met een tweederde meerderheid, zou dit niet van toepassing zijn op de deal met Iran.

Obama zei ook dat hij het Congres buitenspel zou zetten door de verankering van de deal in een bindende resolutie van de VN-Veiligheidsraad. Deze resolutie zou de opvolger van Obama dwingen om de deal te handhaven, nadat hij zijn functie had verlaten.

Obama verzachtte zijn positie iets toen Senator Bob Corker, voorzitter van de Senaatscommissie voor buitenlandse betrekkingen, bij het opstellen van het wetsvoorstel 'Corker-Cardin' met een veto-bestendige meerderheid in beide huizen. Het wetsvoorstel, dat Obama met tegenzin ondertekende tot een wet, vereist van Obama het voorleggen van de deal tot een voor of tegen stemming in beide huizen. Als meer dan twee derde van de senatoren en congresleden er tegen zijn, zal de VS niet de unilaterale sancties tegen Iran intrekken.

Met andere woorden, Obama is het erover eens dat als het Congres de Grondwet op zijn kop zet door vervanging van de tweederde-Senaat meerderheid om het verdrag goed te keuren in een tweekamerstelsel tweederdemeerderheid, die nodig is om het uitvoeren van de overeenkomst af te keuren – dan zou hij niet naar de Veiligheidsraad gaan tot na de stemming van het Congres.

Toen Obama zijn belofte zou hebben verraden en naar de Veiligheidsraad gaan op maandag, gaf hij het Congres een opening om haar standpunt te heroverwegen, de restrictieve Corker-Cardin wet te begraven en het Verdrag van de Senaat te laten gelden met een goedkeuring van de autoriteit.

Toen de voormalig Amerikaanse federale procureur Andrew McCarthy in National Review van vorige week betoogde, door het onder andere het annuleren van wapen- en raketten-embargo's op Iran, gingen de zes-machten in de deal met Iran buiten het bestek van de Corker-Cardin wet, die alleen handelde over de nucleaire sanctieverlichting. Dientengevolge, kan het Congres beweren dat er geen reden is om zich erop te beroepen.

Eerder dan het aanroepen van de Corker-Cardin wet, kan het Congres een gezamenlijke resolutie laten passeren om te bepalen dat de deal met Iran een Verdrag is en krachtens de Amerikaanse grondwet, de Senaat zal inplannen dat er een stemming komt binnen 30 dagen. Anderzijds kan het Congres de Iran-deal zien als een juridische status met het passeren van het inschakelen van de wetgeving - waarvoor een eenvoudige meerderheid in beide huizen nodig is.

Dan Darling, de buitenlandse politiek adviseur voor de Republikeinse Senator en presidentiële candidaat Rand Paul schreven maandag dat de senatoren in de Senaat de procedure gebruiken kunnen om het Comité voor buitenlandse betrekkingen te dwingen om op deze wijze te handelen. Darling betoogde dat voorzitter van het Huis, John Boehner, kan weigeren te buigen voor de deal aangezien het een Verdrag is, of kan aandringen op het inschakelen van wetgeving onder de normale wetgevingsprocedures.

Maandag legde Netanyahu uit dat door het aanhouden van de Amerikaanse sancties, het Congres Irans capaciteit verder kan beperken dan de huidige sanctieregeling, zelfs nadat de beperking is geannuleerd. Elke staat en de onderneming zal met het overwegen van marktkansen met Teheran de opportuniteitskosten afwegen tegen het worden uitgesloten van zakendoen met de VS.

Iran van haar kant kan volledig van de deal weglopen als het Congres op deze manier handelt. Als dat zo is, zal de VS niet verplicht worden aan de eisen in de deal. De blijvende levensvatbaarheid van de VN-Veiligheidsraad-resolutie zal iets zijn voor advocaten om over te argumenteren.

De duivel in Obama's deal met Iran zit niet in de geestdodende details, maar in het grote beeld. De deal garandeert dat Iran de bom krijgt. Het geeft het Iraanse regime $ 150 miljard.

Om deze concessies veilig te stellen, heeft Obama de autoriteit van het Congres met voeten getreden.

Als het Amerikaanse volk denkt dat dit niet hun nationale belang betreft, moeten ze hun Congres-vertegenwoordigers de 'Corker-Cardin' laten begraven en hun volledige autoriteit gebruiken, als zijnde een gelijke tak van de overheid, om hen aan te moedigen.

Bron: How and Why to Kill the Deal | Frontpage Mag