Terrorisme: Waar gaat het heen?

door Richard Prasquier | 19 december 2015

Onze reactie moet niet gericht zijn tegen de terroristen, maar tegen degenen die hen indoctrineren, trainen en financieren, en werken aan de uitroeiing van dit virus in het denken.

Na de 13-november-aanvallen in Parijs was er bezorgdheid in de media dat Europa niet helemaal de ernst begreep van de bedreiging door de radicale islam. De Franse Minister van Binnenlandse Zaken, Bernard Cazeneuve, hield echter zijn voorspelling zeker niet verborgen dat er dit jaar een grootschalige aanval in Frankrijk zal plaatsvinden. Het was niet een kwestie van "of", maar van "wanneer" en "waar".

De eerste gedachten gingen naar de slachtoffers, naar degenen die hun hele leven zullen lijden - jonge mensen die gewoon gingen genieten van wat muziek of eten met vrienden.

Vervolgens kwam er vragen: over de verantwoordelijkheidsclaim door ISIS, en hoe de gecoördineerde aanvallen de theorie van de "lone wolf" krachteloos zou maken - een hypothese die al grotendeels weerlegd is. Dit waren commando's die getraind waren om te doden, en ook om zichzelf te doden.

Maar wat betreffende de snelle bomaanvallers die hun zelfmoord voorbereiden met bomgordels en hun akelige taak elders blijven uitvoeren? Zijn ze misschien in Frankrijk al een tweede golf van "martelaar-aanvallen" aan het voorbereiden? Het is dringend noodzakelijk om hun netwerk af te breken. We kunnen alleen maar hopen dat er geen stappen gedaan worden die zullen leiden tot engelachtige protesten van mensen die liever lelieblanke witte handen hebben, wat leiden zal tot helemaal geen handen hebben.

Een gedachte die meestal ontweken wordt - wanneer men iets niet begrijpt, zet men het uit het hoofd - is dat terroristen vaak hopen om verder te leven. Zo niet in de Parijs-aanvallen: de terroristen wisten dat ze zouden sterven en zoals speciaal bedoeld, het paradijs van Allah bereiken en de beloningen te ontvangen die hen zouden wachten.

De wens om bij het doden van ongelovigen te sterven, is in de islam een zeer krachtig virus geworden. We weten nog niet hoe dit in deze mensen is te "de-programmeren". Het is geen marginaal probleem. Er is zo een hele generatie van jonge moslims - vaak vanwege de tegenspoed van hun ouders. Het vereist meer dan slechts een enkel uitgedacht antwoord, het maakt niet uit hoe goed de bedoelingen zijn van iedereen die dat probeert. Onze reactie moet zich niet richten tegen de terroristen, maar tegen degenen die hen indoctrineren, trainen en financieren. En werken aan de uitroeiing van dit virus van het denken. Het is ook belangrijk om de gebruikelijke sociologische overwegingen opzij te zetten: de Britse jihadist die werd uitgeschakeld door een drone-aanval, was een IT-technicus op hoog niveau, geen "slachtoffer van het kapitalisme".

Gezien de doelstellingen leken sommige mensen verbaasd te zijn dat de aanslagen werden uitgevoerd in de entertainment districten, zonder dat er een eventuele specifieke koppeling was naar de Joden. Samenzweringstheorieën zullen ongetwijfeld, hoe dan ook, rond gaan zoemen. Op de sociale media zal de Mossad ongetwijfeld worden beschuldigd, en de aanhangers van Bashar al-Assad zullen verwijzen naar hun vermeende betrokkenheid als "bewijs" dat de Zionisten met ISIS samenspelen!

Het belangrijkste punt is dat deze aanvallen, zoals die ervoor - op de Verenigde Staten in 2001, Madrid in 2004 en Londen in 2005, die al snel vergeten zijn in ons Europese geheugen - gewoon alleen maar het zaaien van terreur zijn: het doden van zoveel mensen als je maar kunt.

De "kruisvaarders" lijken te zijn uitgeput. Ze willen gewoon geen vijanden meer. De Paus kan erop wijzen, zoveel als hij wil, dat we in een derde wereldoorlog zitten; het is veel geruststellender om te herhalen wat het grootste probleem is: de "Israëlische bezetting". Dus wachtten we ongeduldig op het eerste artikel "ter vaststelling van" enig "verband" tussen de aanval van Parijs en het Israëlisch-Palestijnse conflict.

Wij hoefden niet al te lang te wachten. Na een korte periode van rouw, verlangde men dat de internationale boycot van Israëlische goederen hervat zou worden - het meest recent vorige week door Duitsland, dat beter zou moeten weten. Het overeengekomen labelen van goederen die zijn vervaardigd in het betwiste land, opdat mensen die een hekel hebben aan Joden, en Palestijnen die vrede willen met Israël, zouden willen weten wat ze niet moeten kopen. Er is geen sprake van dat goederen uit een ander land dat betwist wordt, ook zullen worden gelabeld - Cyprus, Oekraïne of Tibet. Of de kwestie dat de etikettering van goederen duizenden Palestijnen van hun werk berooft en in het terrorisme zou kunnen dringen. Maar waar zijn de eisen om hen te boycotten die ISIS financieren? Hun namen zijn algemeen bekend.

Tot slot, wat kan er worden gedaan op het geopolitieke vlak om ISIS af te zwakken? Twee antwoorden worden dan gewoonlijk gegeven, het ene is nog erger dan het andere. Het eerste is dat, gezien het feit dat Frankrijk in Syrië niets te doen had, begon met het bombarderen van ISIS, wat gebruikt werd om uit te leggen (te rechtvaardigen?): de aanslagen in Parijs - laten we allemaal gewoon weggaan, laat ISIS met rust en het zal ons in vrede laten leven.

De andere is, omgekeerd, om te vechten tegen ISIS met alles wat we hebben, en daarmee de "gematigden" te steunen. Deze staan anders bekend als hoe ongelooflijk, de Iraniërs, aan de sjiitische zijde - de nieuwe favoriet van de elite - en aan de soennitische kant, de Moslimbroederschap.

Dit plan houdt echter geen rekening met het dramatische islamitische religieuze radicalisme, dat het aspect heeft opgenomen van een nieuw nazisme, vanwege twee mannen.

Aan de soennitische kant, Hassan el Banna, de oprichter van de Moslimbroederschap. Hij zet bovenaan de plichten van gelovigen: de liefde voor de dood in naam van Allah in de strijd tegen de ongelovigen. Banna's discipel, Said Qutb, is de geestelijke vader van Al-Qaeda en ISIS.

Aan de sjiitische kant staat de Iraanse Ayatollah Ruhollah Khomeini, die in Libanon de eerste zelfmoordaanslag in 1982 georganiseerde, en tienduizenden kinderen naar de Iraakse landmijnen heeft gezonden. Het enige wapen dat de kinderen hadden was een "plastic sleutel voor het paradijs".

Dit is de reden dat we de elegante maar bloeddorstige Iraanse President Hassan Rouhani zijn medeleven naar Frankrijk horen uitspreken, om te proberen Iran als een slachtoffer van terrorisme te laten voordoen - het zou iemands hart laten stoppen. Een dergelijke publicatie behaagt ongetwijfeld de autoriteiten. Maar wat belangrijk is, is om niet te vergeten dat de vijanden van onze vijanden niet noodzakelijk onze vrienden zijn.

Richard Prasquier is de voorzitter van 'Keren Hayesod France' en erevoorzitter van de 'Conseil Représentatif des Institutions Juives de France' (Vertegenwoordiger van de Raad van Joodse Instituten in Frankrijk). Dit artikel verscheen voor het eerst in iets andere vorm in het Frans. Gatestone dankt de auteur voor zijn vriendelijke toestemming om het te publiceren.

Vertaling door W.J. Jongman en H. Sleijster

Bron: Terrorism: Where to Turn?