DE SCHULDIGE MENS

De handen die gekleurd zullen worden met het bloed waarheen de capitulatie voor Iran zal leiden.

14 september 2015 - Bruce Thornton

In juli 1940, na het debacle van Duinkerken en de val van Frankrijk, verscheen een anoniem boek genaamd The Guilty Men met kritiek op 18 politici voor het beleid van onderwerping wat had geleid tot de oorlog. Ooit zal iemand ongetwijfeld een soortgelijke uiteenzetting schrijven van de rampzalige nucleaire deal met Iran. Maar er zullen veel meer dan 18 daders zijn wiens handen zullen worden gekleurd met het bloed waartoe deze capitulatie zal leiden.

Het begint met de 42 senatoren die Obama nu redden van een verplichting om een veto te gebruiken over het wetsvoorstel bedoeld om de overeenkomst te vertragen, die een ramp is voor onze veiligheid en belangen. Er zijn slechts twee verklaringen voor deze laffe stemmen. Ofwel de senatoren onderschrijven het misleidende argument dat het weggeven van de zaak aan Iran de enige optie is voor het stoppen van de Iraniërs van het verwerven van nucleaire wapens, of ze maken een verachtelijke politieke berekening waarin hun carrière afhangt om in de gunst te blijven van de hiërarchie en de partijleider. Uiteindelijk maakt het niet uit of ze naïeve idealisten zijn, zoals Neville Chamberlain, of egoïstisch carrièremakers. De gevaren zijn hetzelfde.

En laten we niet het aantal Huis-Democraten vergeten dat schuldig is aan dezelfde zonden. Patrick Murphy, een Congreslid uit Florida, die van plan is om te gaan voor de Senaatszetel van Marco Rubio, gaf een verklaring af die het verwarde denken van de transactie-kampioenen bevat:

"Ik geloof diep in de onverbrekelijke band tussen de Verenigde Staten en Israël. Dit debat heeft mij bewezen dat Amerika en Israël het geluk hebben om zo veel passie te hebben, met de diverse stemmen die allemaal hetzelfde willen hebben: een kernwapenvrij Iran, een veilig Israël en vrede in onze tijd. In het belang van alle drie zal ik deze deal ondersteunen en stemmen tegen een Resolutie van Afkeuring in september."

Hoe dichter moet iemand komen bij een echo van de beruchte zin die Chamberlain heeft gesproken, nadat de premier was teruggekeerd uit München op 30 september 1938? En hoe blind moet men zijn om daadwerkelijk te geloven dat een regime dat al 36 jaar in oorlog met Amerika is - dat onze burgers en soldaten heeft vermoord, vier Amerikanen op misleidende aanklachten opgesloten houdt, de terreur in de hele wereld heeft aangewakkerd, herhaaldelijk de genocidale bedoelingen voor Israel heeft benadrukt, en momenteel gebruik maakt van de opkomst van ISIS om zichzelf de belangrijkste te maken in de regio - dat die haar woord zal houden? Hoe dom moet men zijn om deze papieren barrière, dit convenant zonder zwaard, dit weefsel van ijdele hoop en magisch denken, en presidentiële erfenis-jacht, de mullahs zal weerhouden van het verwerven van nucleaire wapens en "Israël veilig" zal maken?

Nog verbazingwekkender, de aanvoerders in Iran gaan uit van hun manier om ons te vertellen dat de deal niet hun fanatieke haat tegen Israël en ons veranderd heeft. Zelfs toen Obama zich sterk maakte om de Democraten op zijn lijn te krijgen, tweette Khamenei: "Als God het wil, zal er niets van het zionistische regime overblijven binnen de komende 25 jaar", en tot die tijd zal er "geen moment van rust zijn voor de zionisten." En niet te vergeten zijn eerdere tweet met de vertoning van Obama met een pistool tegen zijn hoofd, verwijzend naar Hitler's bedreiging richting Chamberlain om hem in de maag te schoppen en hem van de trappen van de Rijkskanselarij te schoppen als hij ooit weer een bezoek zou brengen aan Berlijn. Zoals generaal Ahmad Reza Purdastan, de commandant van de Iraanse grondtroepen, betreffende de deal al aangekondigde: "Wij zullen in geen geval ​een inspectie toestaan van de militaire centra en plaatsen," en Khamenei waarschuwde: "De sancties tegen Teheran moeten volledig worden opgeheven in plaats van opgeschort. Als het kader van sancties moet worden gehandhaafd, waarom hebben we dan onderhandeld?" Dus als Iran niet de deal zal nakomen, waarom hebben wij dan onderhandeld?

Denken Murphy en die andere schuldige mannen in het Congres dat deze misdadigers gewoon gek zijn? Of zijn ze net als die Britse schuldige mannen die Hitler's waarschuwing verwierpen, slechts 9 dagen na München: "Het zou een goede zaak zijn als in Groot-Brittannië de mensen geleidelijk bepaalde houdingen laten varen die zij hebben ingenomen uit het Versailles tijdperk. We kunnen niet langer de voogdij van deze gouvernantes tolereren. Vragen van Britse politici over het lot van de Duitsers binnen de grenzen van het Reich, of anderen die behoren tot het Reich, zijn niet op zijn plaats." De Britten negeerden de duidelijke dreiging dat Hitler iets aan de miljoenen etnische Duitsers zou doen "die behoren tot het Reich", maar in Oost-Europa waren gestrand door de overeenkomst van Versaille, en ze werden niet wakker, niet eerder dan tot op de daarop volgende maart, toen de Duitse tanks Praag en Tsjecho-Slowakije binnen rolden.

Zo ook onze schuldige mensen met het negeren van het de Iraanse avonturisme in Irak, waar de mullahs hun sjiitische broeders inlijven in het nieuwe Perzische Rijk, en met louter retoriek de bedreigingen afdoen van de Iraanse leiders, vooral Khamenei, die onlangs zei over de gezangen van zijn volk van "Dood aan Amerika", "we vragen de Almachtige God deze gebeden door het volk van Iran te accepteren."

De meest schuldige mensen, zijn natuurlijk, Obama, zijn minister van Buitenlandse Zaken John Kerry, en de voormalige SOS Hillary Clinton, die heeft opgeschept over haar achterkamer-onderhandelingen met Iran door middel van de sultan van Oman, waarmee ze het proces van verzoening startte. Maar Obama is de belangrijkste dader. Hij kwam in functie, vastbesloten om de linkse kritiek op Amerika in de praktijk te brengen, van de mondiale schurk die zich nodig moest terugtrekken van de schandelijke inmenging in de aangelegenheden van andere landen. Net als een middelbare school mentor, geloofde hij dat de nationale psychologische trauma's en de gewonde eigenwaarde veroorzaakt door de Amerikaanse neo-imperialistische misdaden, dat hij die zou genezen door verontschuldigingen en vleiende "uitspraken", zodat onze slachtoffers dit zouden overnemen."

En net als Neville Chamberlain, heeft Obama schromelijk de kracht overschat van zijn persoonlijkheid en zijn overtuigingskracht, denkende dat alles wat hij moest doen was gewoon zichzelf te laten zien en mooi te praten, en dat harde meedogenloze mannen hun gepassioneerde overtuigingen en belangen zouden vergeten en zich zouden bekeren tot wereldwijde goede burgers. Soms klinken zijn recente opmerkingen over de deal - net als zijn bewering dat dit het "sterkste non-proliferatie verdrag is ooit onderhandeld" en "het snijdt alle Iraanse wegen af naar een bom" - net zo misleidend als Chamberlains verzekeringen aan zijn kabinet dat "Hitler de waarheid sprak" tijdens de onderhandelingen, en dat hij "een zekere mate van persoonlijke invloed op Hitler had gekregen," en dat de Führer "niet opzettelijk een man zou misleiden die hij respecteerde en met wie hij in onderhandeling was geweest," en hij was ervan "overtuigd dat Hitler nu een beetje respect voelde voor hem."

Erger nog, zo heeft Obama ook ingestemd met de oude dubieuze overtuiging dat diplomatieke betrokkenheid niet gesteund wordt door geweld, maar de manier is om conflicten, zelfs met verstokte vijanden, op te lossen, terwijl in feite de diplomatie vaak een manier is om het te camoufleren, met de misleiding van diplomatieke "betrokkenheid", als een onwil om te handelen met het risico van een politieke prijs. En is hij trouw geweest aan zijn woorden, met zijn haast om onze militaire troepen weg te trekken uit een gebied dat nu afdaalt in een Hobbsiaanse wereld van geweld en wanorde, het overlatend aan landen als Iran en Rusland en de "geld stinkt niet" Europese handelslanden als Frankrijk en Duitsland, die zich allen haasten om hun geopolitieke slagkracht of bedrijfswinsten na te streven.

Maar anderen, ook degenen die beter zouden moeten weten, hebben voor deze mislukking gezorgd. De Republikeinse senator Bob Corker co-auteur van de absurde wetgeving waardoor het de bepalingen van de Grondwet heeft ingeschakeld, door het transformeren van de 67 stemmen nodig voor een ratificatie van een verdrag te veranderen in een onmogelijke 67 stemmen om het veto te overschrijven dat Obama bezwoer te gebruiken als de "overeenkomst zou worden afgewezen." Maar de 42 Democraten in de senaat hebben Obama gered van deze verlegenheid door te zorgen dat er niet eens een stemming zou komen.

Ten slotte, deze mensen zullen ook een zekere verantwoordelijkheid dragen. Een recente opiniepeiling van Pew meldde dat 30% van de Amerikanen niet eens weet waar de deal over gaat. Het ontbreken van verontwaardiging over deze nationale vernedering die het buitenlands beleid van Obama heeft toegebracht aan het land - van de blunders waarbij vier Amerikanen gedood werden in Benghazi bij de huidige capitulatie voor onze meest hardnekkige en virulente wereldwijde vijand - getuigt van een kritische massa van mensen voor wie de korte termijn genoegens en belangen belangrijker zijn dan de veiligheid van de natie op lange termijn.

Dat zorgt dan voor veel "schuldige mensen".

Bron: The Guilty Men | Frontpage Mag