www.wimjongman.nl
Iran op zoek naar een raketbasis tegen Israël - geen nucleaire vrede
Jonathan S. Tobin | 21 januari 2015
Wat deed een Iraanse generaal aan de Syrische kant van de grens met Israël, op de Golanhoogten? Het antwoord is dat samen met een aantal hooggeplaatste figuren in de terroristische groep Hezbollah, General Mohammed Ali Allahdadi, die een gereputeerde ballistische rakettenexpert is, bezig was in het helpen bij het opzetten van een raketbasis van waaruit de terreurgroep, met Iraanse hulp en instructies, zou toeslaan op de staat Israël. Maar voordat Allahdadi zijn missie kon uitvoeren werd hij gedood, samen met enkelen van het Hezbollah personeel - in een Israëlische aanval op hun basis in de buurt van de stad Quenetra. De Iraanse missie werd in de kiem gesmoord, maar het is twijfelachtig of iedereen in de Israëlische regering de indruk heeft dat de aanval een einde maakte aan de dreiging van een aanval door de Iraanse strijdkrachten en hun assistenten. Echter, het blootleggen van de Iraanse inspanning in de buurt van de Golan is belangrijk, omdat het laat zien hoe diep betrokken Iran is bij het aanzetten tot een nieuwe terreuroorlog tegen Israël, evenals het gevaar vanwege het westerse beleid, dat op zijn best Iran in de komende jaren een aanstaande atoommacht maakt.
Het doel van de Iraanse poging was niet alleen maar om onheil voor de Israëli's te creëren, onder de dekking van de chaos die is veroorzaakt door de Syrische burgeroorlog. Het doel van de plot was om Hezbollah aan een raketbasis te helpen van waaruit het dood en verderf zou kunnen laten neer regenen op de Israëliërs, zonder tussenkomst van Libanon. Hezbollah lijdt nog steeds onder de negatieve feedback die begon door de oorlog van 2006 met Israël en die veel puin in dat land heeft achtergelaten. Dus wat de groep en haar Iraanse meesters wilden, is een veilige basis van waaruit men Israël met raketten kon bestoken vanuit het noorden, op vrijwel dezelfde manier als Hamas heeft gedaan vanuit het zuiden. Maar, gelukkig, zoals diverse andere terreur plots met Hezbollah in Syrië, heeft de Israëlische actie de uitvoering van dit plot moeilijker gemaakt, zo niet onmogelijk op korte termijn.
Maar de betekenis ervan gaat verder dan de bedreiging van Israëls inspanningen tot een raketverdediging, of de wens het noorden vreedzaam te houden, zelfs als Hamas in het zuiden de pot roert.
Het is geen verrassing om te horen dat hoge Iraanse militairen vrij rondlopen in Syrië. Personeel van Hezbollah en de Iraanse Revolutionaire Garde is ingezet ten behoeve van Syrië om inspanningen van de regering van de dictator en Iraanse bondgenoot Bashar Assad te helpen te behouden. Maar wat nu ook duidelijk is geworden, is dat de Iraniërs op zoek zijn naar hun intrede in Syrië om het te gebruiken als onderdeel van een poging om op zijn minst met een noordelijke front de militaire optie tegen Israël te doen herleven.
Dat deze inspanning een export van ballistische raketten betrof moet echter waarnemers interesseren. Hoewel het mogelijk is dat de eerste verwachtingen van de inspanningen van Allahdadi beperkt waren tot pogingen om de midden-range raketten, zoals die van Hamas op Israël afgelopen zomer, te lanceren, is het onmogelijk om de implicaties te negeren dat Iran haar programma voor ballistische raketten uitbreidt naar Syrië.
Terwijl de wereld zijn aandacht gericht heeft op het nucleaire programma van Iran en zijn inspanningen om het islamistische regime te dwingen haar ambities voor een bom te verlaten, heeft men relatief weinig aandacht besteed aan het programma voor ballistische raketten van Iran. Inderdaad zijn de Iraniërs erg terughoudend geweest om hun raketten te bespreken, zoals ze wel zijn geweest om de details te onthullen over hun militaire onderzoek naar nucleair materiaal. Maar als Teheran al generaals stuurde naar de grens met de Golan voor het opbouwen van een raketbedreiging tegen de Joodse staat, dan is er niet veel fantasie voor nodig om te bedenken wat er zal gebeuren wanneer de VS haar sancties tegen het regime verminderd, als onderdeel van een nieuwe en zwakke nucleaire deal, die de Iraniërs hun programma laat houden, en de bijbehorende infrastructuur.
Dat zet de inspanning van de regering-Obama om Iran te sussen in een heel ander licht, evenals te werken aan een nieuwe ontspanning met het regime in plaats van druk uit te oefenen om de nucleaire capaciteit op te geven. Vroeger, toen men sprak van Iran's staatsterrorisme, bracht het hun gebruik van Hezbollah agenten in gedachten om wreedheden te lanceren, zoals de 1994 de AMIA bomaanslag in Buenos Aires, of de aanslag op de Israëlische toeristen in Bulgarije. Maar als we nu verwijzen naar Iran en terreur, moet worden erkend dat het mogelijk is dat op een dag de primaire Iraanse dreiging voor Israël een nucleaire zal zijn, en dat raketten die gebaseerd zijn in Syrië de wijze zullen zijn waarop Teheran problemen zal veroorzaken, en misschien zelfs een lancering van een atoombom op Israël.
Als de Israëli's al nerveuzer zijn over de Iraanse bedoelingen in de nucleaire gesprekken die Teheran voert, dan is het niet alleen maar omdat ze kunnen denken dat President Obama zichzelf heeft bewezen een verschikkelijke onderhandelaar te zijn in de vredesbesprekingen. Eerder zal het dan zijn vanwege een begrijpelijke angst over Syrië, dat steeds meer een lanceerplatform voor raketten wordt - op dezelfde manier als Gaza is omgetoverd tot een bastion van terreur. Voeg eraan toe het potentieel voor kernwapens, en je hebt een formule die voor chaos en toekomstig bloedvergieten zorgt. Tenzij de VS wakker wordt om deze dreiging en dwaasheid van haar houding ten opzichte van de nucleaire infrastructuur van Iran in te zien - anders kunnen de gevolgen katastrofaal zijn.