Het nieuwe racisme: Jodenhaat

door Douglas Murray - 17 augustus 2015

Bent u een artiest die in het openbaar wil verschijnen op enig moment in de toekomst? Als dat zo is, dan moet u misschien uw geopolitieke standpunten bekijken - en er dan voor zorgen dat u de "juiste" inzichten hebt. Als u had gedacht dat de enige kwalificatie die nodig is om uit te blinken in de door uw gekozen kunstvorm en dan maar zien om wat publiek om u heen te kunnen verzamelen, dan zit u fout. Dat is niet genoeg meer - zeker niet als je Joods bent.

Deze week kwam in het nieuws dat een Spaans muziekfestival een gepland optreden van Matisyahu, een Amerikaanse reggae-ster heeft geannuleerd. Matisyahu is bekend geworden als "hassidic reggae ster", hoewel hij het orthodoxe jodendom in 2011 verliet, niet langer een baard en​ een keppeltje draagt, maar wel trots blijft op zijn joodse identiteit. Volgend weekend, op 22 augustus, zou hij optreden in het Rototom Sunsplash festival in Benicassim, ten noorden van Valencia.

Helaas voor iedereen die gewoon geïnteresseerd is in de muziek, heeft een lokale groep van Boycot, Desinvestering en Sancties (BDS) activisten gehoord over het aankomende optreden van Matisyahu. Zij beweerden dat Matisyahu een voorstander is van "een apartheidsstaat met etnische zuiveringspraktijken" en eisten dat het festival de voorstelling zou annuleren.

Matisyahu is natuurlijk niet de eerste Jood die lijdt onder dergelijke druk. In Europa, en in toenemende mate ook in Amerika, worden alle artiesten die afkomstig zijn uit Israël misbruikt en belasterd in de naam van de 'progressieve' waarden. In Londen was het Jerusalem String Quartet en het Israel Philharmonic Orchestra al doelwit geweest van pogingen om hun optreden te annuleren. Toen de optredens doorgingen, hadden ze te lijden van obscene en bedreigende onderbrekingen tijdens hun optredens door demonstranten. Hetzelfde is gebeurd met de Israëlische theatergezelschappen zoals Habima - waarvan de spelers werden beledigd en belasterd, terwijl ze op het podium van het Shakespeare Globe Theatre in Londen, The Merchant of Venice" optraden. Geen van de demonstranten leek de ironie in te zien van het belasteren van de Joden op het podium tijdens dat optreden.

Joodse Israëlische kunstenaars zijn eraan gewend geraakt het doelwit te zijn en belasterd te worden op deze manier. Maar de behandeling van Matisyahu is iets nieuws. Omdat Matisyahu geen Israëliër is - hij is een Amerikaan. Maar na de tussenkomst van de BDS-demonstranten probeerde directeur Filippo Giunta van het festival, om wat hij waarschijnlijk dacht dat het een heel redelijk verzoek was, aan Matisyahu te vragen "een verklaring of video te produceren" te ondertekenen en te vermelden - "op een zeer duidelijke manier" - dat hij voorstander van de oprichting van een Palestijnse staat is. Dit werd tot een voorwaarde gemaakt voor een optreden. "Als u zich aanmeldt onder deze voorwaarden, kunt u verder optreden," vertelde de directeur van het festival aan de kunstenaar.

Begrijpelijkerwijs weigerde Matisyahu te reageren op het ultimatum, en de festivalorganisatoren hebben toen zijn optreden geannuleerd, wat er slechts een is van een aantal optreden die Matisyahu doet in Europa en Amerika.

Het is te hopen dat iedereen die gelooft in artistieke vrijheid, en de politieke intimidatie verwerpt, nu naar de dichtstbijzijnde optreden van Matisyahu gaat, of ze nu van reggae houden of niet. Persoonlijk heb ik door de acties van de Spaanse festivalorganisatoren deze neiging gecreëerd, die ik nog nooit heb gevoeld voor zo'n concert.

Maar misschien kunnen we ook een aantal andere geostrategische vragen opstarten die kunnen worden geëist van alle andere artiesten in de toekomst. Spanje heeft zijn eigen grensgeschillen, zoals bijna elk land in de wereld dat heeft. Misschien kunnen Spaanse artiesten in de klassieke en popwereld voortaan worden ondervraagd over hun politieke houding, voordat het hen wordt toegestaan om in het buitenland op te treden? De hele kwestie van Catalonië bijvoorbeeld, is zeer beladen en bevochten in Spanje, met een oersterk uitzicht over de onafhankelijkheid aan alle kanten. Misschien zou de rest van de wereld moeten eisen dat alle muzikanten uit Spanje een verklaring ondertekenen of een video maken waarin ze de Catalaanse onafhankelijkheid ondersteunen voordat ze in het openbaar mogen optreden? We kunnen op en neer gaan in onze loyaliteit natuurlijk - en maken dat de Spaanse artistieke gemeenschap inspringt op al onze grillen en U-bochten. Misschien kunnen we dan besluiten dat de burgers van andere landen ook kunnen gaan inspringen op onze grillen over de Spaanse grenskwesties?

Natuurlijk zou een dergelijke manier van handelen obsceen zijn, zoals het dat voor elk ander land zou zijn. Maar het is altijd leerzaam dat dit zich op deze manier slechts richt op één land en één geopolitieke kwestie. Bij mijn weten worden Turkse kunstenaars nergens in de wereld gevraagd om hun land te veroordelen inzake de illegale bezetting van Noord-Cyprus - een bezetting, die al meer dan vier decennia duurt, over de helft van een EU-lidstaat. Zo'n vraag zou veel meer geschikt zijn in Spanje of een ander EU-land. En het is zeker nooit geëist van mensen van niet-Turkse nationaliteit om te vragen om de terugtrekking van de Turkse troepen en Turkse mensen van het Cypriotische grondgebied, voordat hen zou worden toegestaan om in het openbaar op te treden.

Maar ook eisen over de moeizame Westelijke Sahara kwestie komen op deze manier naar voren. Beide zaken - om het tot slechts deze twee te beperken - zijn veel dichter bij huis voor de Spaanse burgers. Het ligt slechts een paar mijl ten zuiden van hen, en die andere gaat over een collega-EU-lidstaat. Maar om een dergelijke actie of een verklaring te eisen van een artiest als voorwaarde om op te treden zou niet alleen schandalig zijn, het zou worden beschouwd als surrealistisch. Waarom is de BDS-campagne dan in staat om zo'n vraag te normaliseren, en dat een festival een voorstelling annuleert op basis van het niet-naleven van een dergelijke groteske eis?

Het antwoord is: door de koorts van onze tijd. Al een tijd lang zijn de Israëlische Joden tot de paria gemaakt onder de heidenen als gevolg van een onopgelost grensgeschil met hun land. Nu is het de beurt aan Joden, die ergens anders in de wereld geboren zijn, dat die het doelwit worden op dezelfde manier. Ze zijn uitgekozen als Joden - Joden, en alleen Joden. En hun verkiezing als Joden, waar ze ook vandaan komen, maakt de racistische motivatie overduidelijk. Als het Rototom Sunsplash festival wil meedoen aan deze racistische BDS-koorts, dan zijn zij het - en niet de Joden - die door de hele wereld tot de wereldwijde paria's gemaakt moet worden.

Bron: The New Racists: Jew Hate