Hoe Obama de wereld misleidt

Door Matan Asher - 30 augustus 2015

"We geloven dat het binnen een jaar kan worden gedaan en dat is onze doelstelling" (Midden-Oosten gezant, George Mitchell, september 2010).

"Het heeft een heleboel tijd nodig gehad om een nieuw moment te bereiken als mogelijkheid voor het streven een einde te maken aan het Israëlisch-Palestijnse conflict" (secretaris John Kerry, juli 2013)

Weinigen hebben geprobeerd om te kijken naar de verbanden tussen President Obama's Iran Deal en zijn benadering van het Israëlisch-Palestijnse conflict. Velen proberen het zo uit te leggen, dat hij al tegen Israël was vanaf het begin, en dat zijn initiatieven gedoemd waren te mislukken in een tijd waarin het hele Midden-Oosten in vlam stond. Wat als ik u ga vertellen dat dit de bedoeling was vanaf het begin?

Als ik kijk naar wat er gebeurde tussen de jaren 2010-2014 betreffende Obama's beroemde 'vredesproces' in de onderhandelingen, dan vind ik dat er veel meer is dan dat wij graag willen bedenken. Voor mij lijkt het erop dat Obama een van de grootste politieke stunts gedaan van de laatste decennia, en de hele wereld heeft misleid. Met name de Amerikaanse Joodse liberalen en de Israëlische media, terwijl Obama de Palestijnse kwestie (en zijn adviseurs) gebruikte als afleiding om hun aandacht af te leiden van zijn overeenkomst met Iran. Dit is het verhaal hoe het verder ging.

Hoewel velen geloven dat Obama zijn eigen nieuwe aanpak heeft gebruikt naar Iran toe, was het in een uitstekend artikel dat Dr. Michael Doran een plan toont voor de versterking van de betrekkingen met Iran, dat al in 2006 was geschreven. Dr. Doran heeft dat uitgelegd in het eindverslag van de Iraq Study Group, een tweepartijen Congres Commissie die wordt voorgezeten door de voormalig minister James Baker en het voormalige Congreslid Lee Hamilton. Gepubliceerd in december 2006, waar het rapport er bij President Bush op aandrong vier belangrijke stappen te nemen; de belangrijkste was de oproep tot het lanceren van een diplomatieke betrokkenheid met Iran en Syrië.

Obama was wijs genoeg om niet zelf naar Assad te gaan, en stuurde zijn vriend John Kerry, die toen de voorzitter van de Senaat Buitenlandse betrekkingen Commissie was, om Assad te ontmoeten in februari 2009. Het belangrijkste doel was om de Amerikaanse aanwezigheid in het Midden-Oosten te vervangen door een coalitie van Arabische Staten, waaronder Syrië en Turkije (waar Obama zijn eerste toespraak gaf na zijn verkiezing). Een ander hoofddoel was het bereiken van een alomvattend vredesakkoord tussen Israël en de Arabische wereld. In zijn toespraak in Caïro verklaarde Obama dat het Israëlisch-Palestijnse conflict een van de belangrijkste bronnen van spanningen was tussen de VS en de Arabische wereld (dat is natuurlijk een bewering die voor 100% niet waar is. De oorzaak van spanningen is radicale islam, die roept: "Dood aan Amerika").

De onderhandelingen tussen Israël en Syrië mislukten toen Assad begon zijn eigen volk af te slachten in 2011, maar Obama was nog maar net gestart. In 2010 lanceerde hij een speciaal initiatief geleid door minister Hillary Clinton en speciale gezant George Mitchell, gericht op het bereiken van een overeenkomst voor het Israëlisch-Palestijnse conflict. Nogmaals, dit is allemaal deel van zijn gedachte dat het conflict met de Israëli's de oorzaak is dat de Arabische wereld een groeiende achterdocht kreeg ten aanzien van Amerika, iets dat wordt gedeeld met vele eerdere presidenten en ministers. Obama claimde ook, en hij kreeg er een positieve reactie op, een totale Israëlische bevriezing van de nederzettingen, alles tevergeefs. De Palestijnen wilden Israël niet erkennen als een Joodse staat en geen afstand doen van het recht op terugkeer (wat tot doel heeft om Israël te vernietigen).

Vervolgens hebben we een cruciaal moment in de historische tijdlijn bereikt. Voor Obama, na het falen met Turkije, en na de vernedering door de Syrische leider met zijn acties, en na niets te winnen met de Israëlische bevriezing van de nederzettingen, begon te begrijpen dat zijn strategie was mislukt. Zijn belangrijkste doel was altijd Iran gebleven, maar toen kreeg de Israëlische PM Netanyahu de overhand. Met de verschillende uitschakelingen van Iraanse wetenschappers, en het lanceren van een cyber-oorlogvoering door middel van het 'Stuxnet'-virus, en zijn toespraak bij de VN in september 2012 met de beroemde '90%' bedreiging door Iran, was Israël goed op stoom. Dit alles was totaal tegenstrijdig aan wat Obama probeerde te bereiken: Obama probeerde Iran als een macht gehandhaafd te houden met het 'stabiliseren' van het Midden-Oosten, maar dingen werden beroerder op dat moment. Obama had een afleiding nodig.

Maar niet een simpele afleiding. Obama had een afleiding nodig die de hele internationale aandacht van Iran zou wegnemen. Een afleiding die hem zou helpen om Israël onder druk te zetten en Netanyahu te presenteren als een 'weigeraar' van vrede. Een afleiding die een perfecte balans zou zijn tussen zijn ambities, de lokale Joodse liberale aanhangers, en de altijd tegen Netanyahu zijnde de Israëlische media. Dus kwam hij, nogmaals, met het beroemde 'vredesproces'.

Wat daarna volgde was een van de grootste politieke stunts in de geschiedenis in de Israëlisch-Amerikaanse relatie. Zodra Obama zijn oog gericht had op het maken van een deal met Iran, werd de Amerikaanse druk op de Palestijnse kwestie sterker. John Kerry begon in de zomer van 2013 met te zeggen dat 'wij een nieuw kansrijk moment hebben', een verklaring die president Obama slechts 3 jaar eerder gaf.

Geloven we nu serieus dat Obama echte kansen had voor een proces dat twee jaar eerder mislukte? Nadat Israëls meest rechtse premier in de afgelopen 20 jaar, Benjamin Netanyahu, de nederzettingen bevroor, maar de Palestijnen nooit ook maar één concessie deden? Ik geloof het niet. Ik geloof dat nadat het de eerste keer faalde, Obama Kerry's enthousiasme gebruikte, samen met de vele liberale Joden die een einde aan het conflict zagen komen, om in het geheim te beginnen op weg te gaan om een deal te sluiten.

Het was niet lang daarna dat wij hoorden over zijn verzoek aan de Israëli's om te stoppen met het 'vermoordden van Iraanse nucleaire wetenschappers'. Later dat jaar, na de (niet verwonderlijk) ineenstorting van Kerry's initiatief (na het roekeloze verzoek aan Israël om meer terroristen vrij te laten zonder om wat dan ook van de Palestijnen te vragen), legde Obama de schuld aan de Israëlische kant. Volgens verscheidene nieuwsrapporten zei speciale gezant Martin Indyk, dat 'Netanyahu zelfs niet één inch bewoog', een verklaring die geheel overeenkwam met de berichten over Obama's gedachte dat 'meer dan enige andere factor, Israëls voortdurende aankondigingen van nederzetting op de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem de sfeer vergiftigden.'

Na erin geslaagd te zijn het oog van de wereld van Teheran te verplaatsen naar Israël, en hen te dwingen om te stoppen met het neutraliseren van het Iraanse nucleaire plan, ging Obama verder. In oktober 2014 stuurde hij een geheime brief aan Ayatollah Ali Khamenei, met het beschrijven van een 'gedeeld belang' van Iran en de VS in de strijd tegen ISIS. Van toen aan ging het door als een achtbaan. De Israëlische Premier kreeg een slecht imago in de ogen van de wereld, als een 'panisch iemand' die zich niet met de Palestijnse kwestie bezig wilde houden, terwijl Obama de Deal met Iran aan de hele wereld presenteerde, en totaal de internationale publieke opinie won.

Arabische leiders hebben vaak het Israëlisch-Palestijnse conflict gebruikt om hun mensen af te leiden uit hun eigen problemen. Deze kwestie is bijna het traditionele geloof van de buitenland-beleidsmakers, als een van de belangrijkste zaken waardoor er een spanning is tussen de VS en de Arabische wereld. Maar nooit eerder was het door een Amerikaanse president gebruikt als een afleiding. De internationale media slikten het, evenals de verschillende Joodse liberalen en Democratische senatoren, en de Israëlische mainstreammedia.

Maar het is nog niet te laat. Na Obama zal er een nieuwe president komen. Dus vanaf nu moeten zowel Israëli's als de Europeanen en de Amerikanen tegen de deal zijn en begrijpen: geen afleiding meer. Geen kritiek meer op Israël over zijn acties tegen Hamas (de andere zaakgelastigde van Iran, en zeker door hen gebruikt om voor andere afleiding te zorgen). Van nu af aan is er één ding, en slechts één ding alleen. Van nu af aan moet Iran gestopt worden van het krijgen van nucleaire wapens, en niets anders. Niet nog meer afleidende 'vredesinitiatieven'.

Bron: Jerusalem Post