Artikel

De relaties tussen zwarten en Joden in de VS zijn zwak sinds 1968, toen de staking van de New Yorkse leerkrachten zich stelde tegenover de overweldigende Joodse Federatie van leraren tegen een door de zwarte gemeenschap gecontroleerd schoolbestuur. De traditionele flirt van de zwarte gemeenschap met de verschillende vormen van islam, van de inlandse versie van de oorspronkelijke Nation of Islam tot aan het toenemende aantal zwarten dat zich bekeerde tot de meer normatieve islam, voegde een anti-zionistisch smaakje toe; en er lijkt er geen gebrek te zijn aan ronduit anti-Joodse oproerkraaiers zoals Louis Farrakhan, Al Sharpton, en natuurlijk Jeremiah Wright.

In deze context is de toeeigening door anti-Israël elementen van de 'Ferguson' beweging tegen politiegeweld en vermeend racisme logisch. Er is, zo denken ze, een vruchtbaar veld in de zwarte gemeenschap om vergelijkingen te plaatsen tussen zwarten en Palestijnse Arabieren, tussen de PLO, Hamas en de SCLC, SNCC, CORE, enz. -groepen die in de jaren vijftig en zestig in het zuiden streden tegen Jim Crow.

De volledige absurditeit van deze vergelijkingen gaat verloren voor degenen die niet het racisme, het geweld en de genocidale houding begrijpen welke kenmerkend is voor de echte Palestijnse beweging, die een beweging is precies tegenover de rechten van de mens. Maar wie maakt zich zorgen over de werkelijkheid?

Nu lijkt het dat de Amerikaanse President Obama ook niet helpt, aangezien hij de relatie Verenigde Staten-Israël niet alleen tot een medestander zaak maakt, maar tot een racistische.

Zoals hij de druk tegen Netanyahu verder opvoert, na ten onrechte beweerd te hebben 'verrast' te zijn door zijn aanvaarding van een uitnodiging van de Voorzitter van het Huis, John Boehner, lijkt het er meer op dat Obama specifiek aan leden van de Congressional Black Caucus gevraagd heeft om een boycot van Netanyahu's toespraak:

Twee prominente zwarte democraten in het huis van afgevaardigden zweren dat ze premier Benjamin Netanyahu's toespraak in het Congres volgende maand zullen overslaan, een stap waarvan een Witte Huis insider zegt dat die in gang was gezet door de Obama-regering.

John Lewis van Georgia en G.K. Butterfield van Noord-Carolina zeiden beide op vrijdag dat ze de uitnodiging door de voorzitter van het Huis John Boehner afkeurden, die de de Israëlische leider had uitgenodigd te spreken in een gezamenlijke zitting van Congres op 3 maart zonder eerst overleg met President Barack Obama te plegen.

Die afkeuring was blijkbaar georkestreerd, of op zijn minst sterk aangemoedigd, door het Witte Huis door middel van communicatie met de wetgevers die zijn verbonden met de Congressional Black Caucus.

'Ik zeg niet dat de Voorzitter iedereen persoonlijk aansprak,' zei een staflid van het Witte Huis aan Daily Mail Online.

"Maar ja, het Witte Huis stuurde wel een bericht naar sommigen bij het CBC dat ze plotseling zeer boos moesten worden over de toespraak."

De president is bezorgd dat Netanyahu's toespraak mogelijk sommige leden van de wetgevende macht zich zullen verzetten tegen deze overeenkomst - terwijl hij wenst dat die zich zouden stilhouden en hem met rust laten om een in potentie rampzalige deal met Iran te maken. Het kan hem blijkbaar niet schelen wat hij moet doen om Netanyahu maar in diskrediet te brengen, en dat lijkt dynamiet te leggen onder de overblijfselen van de ondersteuning aan Israël onder Afro-Amerikanen door het organiseren van een zwarte boycot op zijn toespraak.

De Iran-deal is van groot belang, niet alleen voor Israël, maar voor de hele regio, en naar de VS net zo goed. De Washington Post - die wordt beschouwd als een liberale krant, die Barack Obama ondersteunde in 2008 en 2012 — schreef in een redactioneel op 5 februari dat de voorgestelde deal drie grote tekortkomingen heeft:

● Ten eerste een proces dat begon met het doel de afschaffing van het Iraanse potentieel om kernwapens te produceren, en zich heeft ontwikkeld tot een plan om het te tolereren en het tijdelijk te beperken tot dat vermogen.

● Ten tweede heeft de Obama-regering in de loop van de onderhandelingen de steeds agressievere inspanningen van Iran om haar invloed in het Midden-Oosten uit te breiden niet tegengegaan, en het lijkt nu klaar te zijn om aan Teheran een plaats te geven als regionale macht ten koste van Israël en andere Amerikaanse bondgenoten.

● Ten slotte lijkt de Obama-regering het signaal af te geven dat men zal trachten om welke deal dan ook te sluiten met Iran - waaronder de opschorting van de sancties die oorspronkelijk werden opgelegd door het Congres - zónder een stemming door de beide kamers. In plaats daarvan zal eenzijdig een akkoord worden opgedrongen, dat verstrekkende gevolgen heeft voor de nucleaire verspreiding en de Amerikaanse nationale veiligheid, door een president die nog minder dan twee jaar in zijn ambtstermijn blijft.

Liever dan een wedstrijd met het Iraanse streven voor een regionale hegemonie, zoals elke eerdere Amerikaanse regering heeft gedaan sinds de jaren zeventig, lijkt de heer Obama bereid te zijn Iran een plek te geven in Irak, Syrië, Libanon en verder - een beleid dat met angst wordt bekeken door Israël, Saoedi-Arabië, Jordanië en Turkije, en andere bondgenoten.

Wat zijn motieven ook zijn, President Obama wil deze deal. Veel leden van het Congres, en niet alleen de Republikeinen, zijn zeer ongerust daarover. Premier Netanyahu neemt een groot risico door deze reis te maken - zowel vanwege een mogelijke vergelding door de Amerikaanse president, als vanwege de winst die zijn verkiezingstegenstanders thuis uit deze kwestie kunnen slepen.

Obama's gebruikmaken van de zogenaamde 'rassenkaart' is verachtelijk en benadrukt alleen nog sterker het gebrek aan moreel gehalte dat deze president kenmerkt.

Obama zinkt naar nieuwe dieptepunt in zijn anti-Netanyahu campagne