Reportage (deel 1): Nederland en België zijn Haram (onrein). Over tien jaar moet dit veranderd zijn.

Geplaatst op 25 februari 2015 door E.J. Bron

(Door: Erik60)

Voor deze reportage heb ik vijf maanden onderzoek verricht. Ik ben er bijna dag en nacht mee bezig geweest. Ik heb urenlang met verschillende Afrikaanse moslims gesproken en de uitkomst is verbijsterend. Deze nieuwe islamitische vluchtelingen vinden onze manier van leven Haram (onrein) en willen maar één ding: zij willen van heel Europa een kalifaat maken. Het is verbijsterend hoe deze mensen over ons denken. Zij komen niet naar hier om onze cultuur te verrijken. Zij komen naar hier om ons te overheersen en onze manier van leven te veranderen. Deze nieuwe invasie van Afrikanen en Syriërs is georkestreerd en dient maar één doel: de oorspronkelijke bevolking van Europa moet verdwijnen. Lees en huiver. Dit zult u niet in uw linkse, volgzame krantje lezen.

Eigenlijk ben ik op het idee gekomen om deze reportage te schrijven door een klein, maar opmerkelijk feit op de werkvloer. Een kleine groep vluchtelingen kwam bij ons bedrijf stage lopen. Het was een zevental. Zij kregen een opleiding techniek van vadertje staat. In het begin verliep alles vlot, maar na een paar dagen begon er toch het een en ander te veranderen. Ze wonden er geen doekjes om ons te vertellen dat Nederland en België onreine landen waren en dat zij eigenlijk zondigden om hier bij ons te zijn. Want wij leefden niet volgens de sharia, aten varkensvlees en waren bang van onze vrouwen. Het opmerkelijke was dat elke vluchteling een persoonlijke advocaat had. Gratis en voor niks door ons betaald. Wie hen beledigde of pijn deed, kreeg een proces aan zijn broek. Het heeft natuurlijk zijn tijd geduurd voor ze terug op straat stonden. Maar de boodschap was duidelijk. Onze wereld verandert snel en niet in ons voordeel.

Op een regenachtige oktoberdag werd ik binnengelaten in een kleine flat in het centrum van Antwerpen. Ik had daar een afspraak met Abdallah (slaaf van Allah) en zijn neef Ubadah (dient Allah). Ze geven me geen hand en terwijl ze hun naam noemden, vertelden ze mij de betekenis ervan. Ze zijn trots op hun afkomst en dat willen ze ook niet verbergen. Ik ben hier, omdat een neef van hen (de brave man werkt bij hetzelfde bedrijf waar ik werk) me had gevraagd om eens naar hun verwarming te kijken. Hun verwarming was meer kapot dan hun lief was en daarom vroegen ze een onafhankelijk persoon om er eens naar te kijken. Ik stemde toe, omdat ik wist dat ze nog niet lang in België woonden. Het was een perfecte gelegenheid om eens een kijkje te gaan nemen bij een Somalische vluchtelingenfamilie en om tegelijkertijd de juiste vragen te stellen.

Het was een schrale, kale, vochtige flat in het hart van Antwerpen. De mannen vertelden me dat hun huisbaas en Turk was die alleen aan vluchtelingen verhuurde. Voor deze onwelriekende vochtige flat met twee slaapkamers vol met stapels kleren (het was er echt een zootje) en een armetierige keuken met een kleine living moest deze Somalische familie € 800,- betalen. Bovendien moest elk van de twee mannen een dag per week gratis voor hun huisbaas gaan werken. Wat voor werk ze voor hem deden, vertelden ze niet. Toen ik na een halfuurtje de verwarming weer opgang had gekregen, knikten ze goedkeurend en nodigen me uit om te gaan zitten. De deur van de keuken ging open en een dame, volledig bedekt met een lang zwart kleed en zwarte handschoenen aan en haar gezicht verborgen achter een gelaatsdoek, schenkt ons thee in. Ik schrok even, maar wist het gelukkig snel te verbergen. Ik vroeg hen waarom zij hier thuis zo rondliep en haar gezicht verborg. Ze vertelden me doodleuk dat ik een ongelovige was en zij geen enkel lichaamsdeel aan mij mocht tonen. ‘Een vrouw moet luisteren en als zij niet luistert dan moet ze gestraft worden.´ Abdallah deed er nog een schepje bovenop en vertelde dat vrouwen net als dieren zijn. ´Hoe vaker ze gestraft worden, hoe beter ze luisteren. Jullie westerlingen zijn veel te soft voor jullie vrouwen. Zij spelen de baas over de mannen en bovendien kleden ze zich als hoeren.´ Hij tovert een minachtend lachje op zijn gezicht als hij verder vertelt. ‘Westerse mannen zijn bang van hun vrouw. Het wordt tijd dat westerse vrouwen een goede opvoeding krijgen. En dat zal niet lang meer duren! In Somalië weten we wel raad met zulke vrouwen!’

Beide heren keken me doordringend aan. Ik liet me niet uit het veld slaan en stelde mijn vragen ongegeneerd. ‘Wij westerlingen zijn gemoderniseerd. Mannen en vrouwen hebben dezelfde rechten. Waarom komen jullie in Godsnaam (heb het woord bewust gebruikt om hun reactie te peilen) naar hier als onze levensstijl jullie niet aanstaat?’ De verbijsterde uitdrukking op hun gezichten was een foto waard. Ubadah nam het woord. ‘Wij komen naar hier omdat het leven hier goed is. Er zijn mensen die ons vertellen: ga naar Europa. Ga naar Duitsland, België of Nederland. Je krijgt daar geld, onderdak en alles wat je maar wil.’ Hij nipt van zijn thee voor hij verder gaat. ‘Wat ook belangrijk is, is het feit dat moslims hier niks in de weg wordt gelegd. Ze hebben in deze landen liever moslims dan christenen.’ Ik keek hem verbaasd aan. ‘Dat slaat toch nergens op’, zeg ik. ‘Europa zet voor alle vluchtelingen de grenzen open. Of het nu moslims, christenen of mensen van een ander geloof zijn. Iedereen is hier welkom.’

Nu nam Abdallah het woord. ‘Dat maken ze jullie wijs. Maar in werkelijkheid is het heel anders. We worden vanuit Europa aangemoedigd om naar hier te immigreren. Europeanen komen ons dat vertellen.’ ‘Europeanen?’, vroeg ik verbaasd. ‘Welke Europeanen komen jullie vertellen om naar hier te komen?’ Hij kuchte even en keek me twijfelachtig aan voor hij verder ging. ‘Mensen van allerlei pluimage die in Somalië actief zijn. Het is ons verboden om hen bij naam te noemen, maar zij vertellen ons dat de Europese regering in Brussel immigratie van moslims aanmoedigt. Eigenlijk vind ik dat raar, want Europa is normaal heel christelijk. Het heeft iets te maken met de werkgelegenheid hier in Europa. Het schijnt dat werkgevers graag mensen zoals ons naar hier halen om voor hen te komen werken. Jullie zijn gewoon te duur.’ Nu vroeg Ubadah het woord terug. ‘Toen wij hier in België aankwamen, dachten wij dat er hier niet veel moslims zouden wonen. Maar het tegendeel is waar. En zeker hier in Antwerpen wonen heel veel moslims. Wat heel goed is, natuurlijk.’

´Hoe zijn jullie naar hier gekomen?´, vroeg ik hen. Het was opnieuw Ubadah die het woord nam. Het was maar al te duidelijk dat hij de dominante rol speelde in deze familie. ‘Na de hulporganisaties kwamen de mensensmokkelaars. Na lang onderhandelen en het direct betalen van het juiste bedrag konden we mee. We zaten met driehonderd mensen op een boot die ons naar het Europese land voer. Na een tijd werd de bemanning van boord gehaald. Zij verzekerden ons dat het niet lang zou duren voor de Europese marine ons zou oppikken. Zij hadden orders om ons niet terug te sturen. En zo bleven wij dobberen op zee. We hoopten natuurlijk dat de redding snel zou komen.’

´Met driehonderd mensen op een boot. Waren er ook vrouwen en kinderen bij?´ ‘Natuurlijk waren er vrouwen en kinderen bij. Zelfs christenen waren er aan boord. Wij hebben deze christenen niks aangedaan.’ ´Wat bedoel je?´, vroeg ik verbaasd. ‘Op sommige schepen worden christenen overboord gegooid. Nadat ze van hun geld en hun bezittingen beroofd zijn, natuurlijk. Wisten jullie dat niet?’

Ik stond sprakeloos. Dit wist ik absoluut niet. Daar had ik nog nooit van gehoord. Dit zou wel eens een ander licht op de hele zaak kunnen werpen. Nu besef ik waarom het merendeel van de vluchtelingen moslims zijn. ‘De pers hier is nogal selectief in zijn berichtgeving’, antwoordde ik. ‘O, dat is hetzelfde met jullie politici. Die durven ook niks zeggen, omdat ze bang zijn om voor racist uitgemaakt te worden.’ Hij wreef zich bedenkelijk over zijn kin. ‘Hoe noemen ze het hier nu ook al weer? Politiek-correct of zoiets?’

Ik vroeg hen of ze van een uitkering leefden. Ze lachten naar mij en vertelden me toen dat ze € 1800,- per maand van het OCMW krijgen. Hun huishuur moesten ze zelf voor een deel betalen, maar hun elektriciteit- en waterverbruik wordt door diezelfde instantie betaald. Het leven is goed in België, vertelden ze opgewonden en toen ik hen vroeg waarom ze niet gingen werken, lachten ze me uit. ‘Waarom werken? Ik krijg meer dan dat ik ga werken. Wie gaat werken is gek. Trouwens, het is te koud om te gaan werken. België is een koud land, weet je?’

Er lag nu echt wel iets op mijn maag dat er dringend af moest. Ik vertelde hen dat een werkloze Belg niet eens zoveel geld kreeg. En wederom lachten ze naar mij. ´Wij waren enkele maanden geleden op het ocmw en er was een dame voor ons. Een Belgische dame, blond, blauwe ogen, slank en ze zag er echt goed uit. Maar ze was zo haram. Ze was echt gekleed als een slet en ze had twee kindjes bij zich. Zij kreeg niks. De man achter het loket vertelde haar dat ze geen geld kreeg. Ook toen ze vertelde dat ze nergens naar toe kon, haalde de man achter het loket de schouders op. En toen ze begon te tieren en roepen, stuurde hij haar buiten.’ ‘Dat is erg’, zei ik verontwaardigd en ik voelde me misselijk worden. Dat is made in Belgium. Eigen volk laatst, vreemd volk eerst. Op dit gebied verschilt België niet veel van Nederland.

Ik vond het tijd om weg te gaan. De verwarming brandde nu wel, maar in deze stank van vochtigheid en rottigheid kon ik niet langer gedijen. Maar voor ik wegging, wilde ik toch nog iets weten. Ik wilde weten wat ze namelijk voor werk deden bij hun huisbaas en dat terwijl ze geld kregen van de Belgische Staat. Ze keken me aan net of ik een buitenaards wezen was. ‘Kan je beter niet weten,’ verzekerden ze me. ‘Die Turkse huisbaas is slecht. Hij verhuurt alleen aan vluchtelingen en illegalen. Bovendien komt er bij hem veel slecht volk over de vloer.’ Ik kon me niet inhouden. ‘Gangsters of zo?’ Ubadah viel nu verbeten uit en terwijl hij praatte keek hij angstig om zich heen. ‘Slechter, veel slechter! De mensen die bij hem komen, komen zaken doen waar je beter niks van weet. Zij moeten niks van Belgen of Hollanders hebben, van geen enkele westerling. Ga nu maar naar huis. Bedankt dat je ons hebt geholpen, maar nu moet je gaan. Want onze Turkse huisbaas ziet en hoort alles. Ik ben er zeker van dat hij je in de gaten houdt als je weggaat. Hij vertrouwt niks of niemand en zeker geen mannen met blauwe ogen. De politie zou hem graag klissen, maar hij kent veel te veel mensen. Snap je? Ga nu maar!’

Hij stond op en begeleidde me naar de deur. ‘Nogmaals bedankt en wel thuis.’ Snel deed hij de deur dicht en ik stond alleen in een kille donkere gang. Toen ik terug buitenstond, zag ik een dikke sigaar rokende dikke vieze vent me vanuit het portiek aan de overkant observeren. Zijn varkensoogjes bestudeerden me koortsachtig en niet op een vriendelijke manier. En terwijl ik hem ook aankeek met een blik van ‘ik ben niet bang van jou’ wandelde ik de straat uit naar mijn auto toe. En toen ik naar huis reed, besefte ik dat het continent Europa een verloren zaak is. We laten al tientallen jaren extremisten binnen en momenteel komen er meer binnen dan normaal. Ik weet het, niet elke moslim is een terrorist, maar alle terroristen zijn wel moslims. Bovendien zijn de Syriërs en de Afrikanen die hier nu naartoe vluchten niet echt een verrijking van onze cultuur. Ik vraag me af wat deze mensen toch bezielt om naar een continent te vluchten dat ze haten. Want haten doen deze nieuwkomers ons. In hun ogen zijn wij allemaal onrein. En zoals ooit een Serviër tegen me zei: de moslims wachten het juiste moment af. En dan slaan ze heel hard toe!

Dit interview vond plaats in het Engels. Deze twee Somalische heren spraken perfect Engels. Dit waren geen domme mensen. Zij hadden een opleiding genoten. En ik vraag me verbeten af waarom zij zo armetierig wonen. Zijn zij misschien de slapende cellen van Al-Shabaab?

Door: Erik60

(voor www.ejbron.wordpress.com)