Gaan we naar een post-Israël Midden-Oosten?

Zijn we getuige van Adolf Hitler's tweede carrière?

23 juli 2015 - door Giulio Meotti

Bijna 2000 jaar leefde het Joodse volk na de vernietiging van Jeruzalem door de Romeinen in ballingschap van hun heilige plaatsen, terwijl het onderwijl zijn godsdienst, taal en gebruiken levend hield met een ongeëvenaarde daad van collectief geheugen. Geen andere mensen in de geschiedenis hebben zoveel lijden meegemaakt, of leven met zo veel energie en toewijding om te herinneren.

En wanneer in de twintigste eeuw, de grootste van alle rampen de Joden uit Europa heeft weggevaagd, leek de wereld een korte tijd van wroeging te ondergaan. De Verenigde Naties hebben overweldigend gestemd om de staat Israël te erkennen als een vaderland waarin de Joden eindelijk zichzelf konden beschermen en terugkeren naar hun heilige plaatsen. Maar zoals we weten, begon de antisemitische haat weer op te komen, en is nu gericht op Israël en zijn Joodse inwoners.

Wanneer vandaag de sirenes klinken op Yom Hashoah, Holocaust Gedenkdag, stoppen alle Israëli's, waar ze ook zijn, als standbeelden van verdriet, want de Israëliërs weten dat zij de afstammelingen zijn van de Joden die in Europa zijn weggesneden. Ze zijn verbonden door een onzichtbare, magnetische keten die aan de wereld uitlegt waarom Israël bestaat. Het is geen toeval dat de sirenes dezelfde zijn die Joden waarschuwen om bescherming te zoeken in het geval van raketaanvallen. Toen een zelfmoordterrorist toesloeg tijdens de Oslo-oorlog, werden de Israëlische slachtoffers georganiseerd neergelegd in de buurt van de uitgebrande karkas van de bus. Ze werden in zwarte zakken geplaatst, met een Polaroid foto, een verslag, een kaart met een nummer.

Zoals het nummer dat werd toegewezen aan andere Joden door de nazi's, die het op hun armen hebben getatoeëerd. De geschiedenis herhaalt zich altijd.

Nu is de wroeging voorbij, en de wereld is bereid om een Midden-Oosten te aanvaarden "zonder Israël". Een paar maanden geleden, zei Herman Heinsbroek, die diende als de minister van Economische Zaken in Nederland in 2002, dat de wereldvrede haalbaar zou zijn als de bevolking Israël werd gedwongen om te verhuizen naar de Verenigde Staten. Dit vat perfect het dominante gevoel van de wereld samen over Israël.

Israël is een klein land — een straaljager kan van de ene kant naar de andere vliegen binnen twee minuten. Het kan worden vernietigd. Dat is de reden waarom de aanpak van "geef de schuld aan Israël" in de Midden-Oosten politiek nu de semi-officiële houding is van de Europese Unie. Dit is de reden waarom Obama Israël aan zijn vijanden overlaat. Dit is de reden waarom organen van de Verenigde Naties proberen om de Israëlische Joden te beschuldigen vanwege "oorlogsmisdaden". Het zijn de voorbereidingen voor de ultiem hoofdstuk in de Joodse geschiedenis.

We zien ook dezelfde zwakzinnige aanpassingen waarmee het antisemitisme kon triomferen in het Europa onder Hitler. Er waren 16 miljoen Joden in de wereld vóór het nazisme; nu zijn het er nog maar 13 miljoen. We zijn nog steeds bezig om te herstellen van deze ramp. Ze noemden het terecht "de 'Endlösung' van het joodse vraagstuk".

Echter, het uitsterven van het Europese jodendom vond plaats te midden van een verdwijning van de Europese cultuur. Het was de Europese beschaving die stierf tijdens de Holocaust, het inslikken van alle van de Joodse gemeenschappen in eigen nietszeggendheid.

Dit is de tweede carrière van Adolf Hitler: de Hitleriaanse kanker die is uitgeroeid door chirurgen, maar zo grondig dat ze niet alleen de tumor verwijderde, wat erg nodig was, maar alle de vitale functies werden weggesneden. De patiënt is in leven, maar hij is dood. Hij heeft geen hart, geen hersenen, geen maag, geen zenuw, geen sex, geen trots, geen reactie van welk soort ook. Vandaag is Europa's enige passie een haat tegen Israël.

Vandaag in het Westen zien we hetzelfde defect en mislukte geweten als wat we zagen tijdens de Holocaust: onverschilligheid onder de parade van Palestijnen met hun explosieve gordels, de dagelijkse demonisering die toegebracht wordt aan Joden in de islamitische wereld, net als de menigte juicht over het lynchen van drie jonge joodse "kolonisten" in Gush Etzion.

De geboorte van Israël is de enige politieke gebeurtenis die waardig is voor vreugde, hoop en dankbaarheid in een eeuw die een slachthuis werd voor honderden miljoenen mensen, omdat Israël en de 13 miljoen Joden die aandringen op het leven in deze wereld, ondanks de gaskamers en het terrorisme, de essentie van vrijheid te zijn. Laten we hopen dat het westen wakker zal worden voor haar verplichting richting de Joden, wier waakzaamheid door de eeuwen heen een voorbeeld is voor ons allemaal.

Israël is in gevaar.

Bron: Are We Going Towards a Post-Israel Middle East? - Op-Eds - Arutz Sheva