Israëlische verkiezingen zijn surrealistisch, maar belangrijk

20 februari 2015 - door Vic Rosenthal

Ik kreeg het nieuws direct door toen ik bij een arts in de wachtkamer zat: het sterk verwachte verslag van de Staats Rekenkamer over de uitgaven voor de residentie van de Minister-president, en een vrouw die daar zat klakte met haar tong toen ze de getallen van haar smartphone voorlas naar haar echtgenoot: "75 duizend shekels alleen voor het reinigen," ze klakte met haar tong. "En dat alles zonder het voedsel! Kun je het geloven? Die twee leven als een koning en koningin, niet dan?"

Welkom bij de surrealistische Israëlische verkiezingscampagne, waarin er geen echte problemen zijn behalve de absolute veroordeling van het machteloze Links, voor wie de wereld op de kop staat en het kan alleen worden rechtgezet door de vervanging van de huidige regering, en dan het feit dat veel mensen de Minister-president niet echt mogen. Of zijn vrouw. Met name zijn vrouw.

Geen van zijn tegenstanders kan uitleggen hoe zij de enorme beveiligingsproblemen voor Israël gaan oplossen bij de grenzen met Egypte, Gaza, Libanon en Syrië - beter dan Netanyahu ze zou oplossen. En ze zouden waarschijnlijk zelfs veel tevredener zijn met hun 'vriend' Obama over de Palestijnse kwestie als het puntje bij paaltje komt (hoewel je het nooit weet, en ik hoop dat we het niet weten). Ze praten ook veel over 'sociale vraagstukken', dat wil zeggen dat de kosten van het levensonderhoud hoog zijn en dat er te veel arme mensen zijn, en het is allemaal de schuld cvan de Eerste Minister. En waarschijnlijk door die overdreven uitgaven van zijn vrouw.

Verschillende kranten nemen verschillende standpunten in om hun afkeer van de Minister-president te laten blijken. Ha'aretz publiceert variaties van hetzelfde ding telkens weer: hoe de immorele bezetting ons tot een apartheidsstaat zal maken als we niet snel handelen en ons van de PM ontdoen, alsof er een denkbare manier is dat Israël de gebieden zou kunnen verlaten zonder Hamas uit te nodigen als de buurman van onze luchthaven.

Yediot Acharonot, aan de andere kant, geeft er de voorkeur aan om direct naar de wortel van het probleem te gaan: betrouwbare bronnen hebben gemeld dat Mrs. Netanyahu flessen kan hebben gerecycled en het geld hield (maar misschien ook niet). Dit is ook de mogelijkheid om iedereen eraan te herinneren dat ex-werknemers in de residentie van de premier haar hebben beschuldigd van onbeleefd en veeleisend te zijn, evenals het publiceren van onflatteuze foto's van haar en die in het rond te verspreiden.

Onlangs hoorden wij het thema dat de PM 'de relatie verzwakt heeft' met de VS, in een samenzwering met de Republikeinen om te spreken in het Congres tegen Obama's wens in. In feite, als de relatie er al was, weigerde Netanyahu om een goede marionet te worden en de orders netjes op te volgen, die meestal betrekking hadden op concessies doen aan de PLO in het onderhandelingsproces dat voor eeuwig-vruchteloos is. Obama reageerde vervolgens met berekende terechtwijzing, zoals ook in mei 2010 bij het incident waarin Netanyahu en zijn medewerkers achtergelaten werden in de Roosevelt kamer van het Witte Huis terwijl Obama ging dineren.

De Obama-regering zal niet in staat zijn een goede relatie met Netanyahu te hebben, of met welke Israëlische Minister-president als die geen totale verrader is, en dit om meerdere redenen. Het belangrijkste is een beleid van toenadering tot Iran, waaronder het goedkeuren als een nucleaire wapendrempelstaat (en het zal snel de kwalificatie 'drempel' laten vallen). Israëls weergave is natuurlijk dat Iran geen nucleaire capaciteit mag verkrijgen. Punt.

Wat betreft de Palestijnse kwestie daar wil Obama een volledig soevereine Palestijnse staat op dat grondgebied, ook iets wat Israël niet kan aanvaarden. Er is een voortdurende onenigheid over hoe het Israël is toegestaan om te reageren op aanvallen op haar burgers in haar zelfverdediging. Ten slotte is er de moeilijk te begrijpen maar blijvende ondersteuning door de regering voor de Moslimbroederschap in Egypte.

Mogelijk is de afkeer van het Witte Huis voor Netanyahu nu vertaald in een actie, zoals de campagne die de V15 (een zogenaamd 'niet-partijgebonden' inspanning om te proberen de PM te verslaan en dat uit te werken) opkomt in Israël, en dat met medewerking van oudgedienden uit de Obama-campagnes, met fondsen die komen van linkse bronnen in de VS en zelfs van de US State Department. De campagne is evenzeer van Obama - veel jonge mensen vertrouwen op slogans als "hoop en verandering" - bijna beschamend inhoudsloos.

Het zou een vergissing zijn om V15 te onderschatten dat het mogelijk doeltreffend is, ondanks de schijnbare dwaasheid. Het idee lijkt te zijn om voornamelijk mensen te bewerken die tegen Netanyahu zouden stemmen, maar normaal gesproken waarschijnlijk niet gaan stemmen en om hen naar de stembus te lokken, een techniek die effectief werkte voor Obama met jongere en minderheden kiezers.

En hier is het waarom de campagne in wezen stopt met surrealistisch te zijn en zeer reëel wordt. Links wil winnen hoe dan ook. Hoe ver zullen ze gaan? Overweeg dit: zelfs als ze met het zich verhullend de "zionistische Unie" noemen een paar zetels meer in de Knesset krijgen dan Netanyahu, dan zullen zij nog geen coalitie kunnen vormen aangezien het aantal partijen aangesloten bij het rechtse blok groter is dan die bij de linkerzijde.

Tenzij ze voor de eerste keer in de geschiedenis van Israël, de Arabische partijen vragen zich bij hen aan te sluiten.

Vanwege een wijziging in de kieswet die het percentage stemmen verhoogde dat nodig is voor een partij om in de Knesset te kunnen komen, hebben de verschillende Arabische partijen zich samengevoegd in een gezamenlijke Arabische lijst die momenteel 12 zetels krijgt in de peilingen. Historisch gezien hebben de zionistische unie partijen, noch de Arabieren samen afgesproken om Arabische partijen in de regering op te nemen. Maar als zij het doen, en als dan sommige van de meer 'opportunistische' centrum-partijen zich bij hen voegen, dan zou het een massieve opzet kunnen worden. Een revolutie.

Merk op dat als elke in aanmerking komende Arabier in Israël stemt voor de Arabische lijst, het theoretisch 25 zetels zou krijgen, dus er is een groot potentieel in de hele operatie om stemmen te trekken.

Dit is slechts één scenario. Sterke krachten zijn aan het werk achter de schermen in deze verkiezing, met geld afkomstig uit zowel Europa als Amerika. En het is niet voorbij totdat het voorbij is.

Bron: Israeli elections are surreal, but important | Abu Yehuda