Waarom de Joden de kanaries in de kolenmijn zijn

J. P. Golbert 15 juli, 2015

Joden zijn wel de "kanarie in de kolenmijn" genoemd. Mijnwerkers gebruikten kanaries in de mijnen, omdat de kanarie al snel zou sterven als er te veel gas zou ontsnappen in de mijnschacht, al voordat het niveau van gas de mannen zou kunnen doden, of dat er ontploffingsgevaar was. Wanneer de kanarie stopte met zingen, was dat de waarschuwing aan de mannen om uit de mijn te gaan. Hoe is dat nu een geschikte vergelijking met de Joden? Ten grondslag aan deze metafoor ligt het besef dat wat er nu gebeurt met de Joden, later iedereen zal overkomen. Waarom is dat zo? Dit is het onderwerp van dit artikel.

Deel 2 - Deel 3 - Deel 4-5 - Deel 6

DEEL EEN: DE WORTELS VAN DE DEMOCRATIE: DE HEBREEUWSE BIJBEL

Veel academici en intellectuelen lijken aangetrokken te zijn tot totalitaire ideologieën: fascisme, communisme, Che Guevara, "Cuba ja, Yanqui neen." Er lijkt vandaag bewondering te zijn voor de "Palestijnse" zaak. En ook voor de onvermoeibare apologetiek voor de islam bij het zien van de verspreiding van de jihad. Het ontzag en de bekommernis die getoond werd voor de Iraanse President Ahmadinejad toen hij sprak in de Columbia Universiteit, werpt de vraag op waarom een leider van een regime waar doodstraffen dagelijkse gebeurtenissen zijn, een regime dat zijn eigen volk afslacht, dat een andere staat bedreigt met genocide, beloond moet worden met zo'n bekommernis aan een grote Amerikaanse Universiteit.

Academici en andere intellectuelen zijn doordrenkt met de wortels van de westerse beschaving, wortels afkomstig uit Griekenland en Rome. In de Griekse Republiek, die verheerlijkt wordt als de bron van democratie, geniet misschien twee procent van de bewoners van de voordelen ervan. Alle andere inwoners van het rijk waren bedelaars, slaven of bijna slaven, boeren die met één misoogst hun landerijen verloren aan de schuldeisers, en schuld-slaven werden die hun schulden nooit zouden kunnen afbetalen. Hun kinderen zouden ze overnemen. Ze hadden niets te zeggen in de openbare zaken. Het lijkt op Saoedi-Arabië tot een democratie bestempelen, omdat al de emirs stemmen. Een emir, één stem. Democratie in het Griekse model.

Er is praktisch echt niet veel verschil tussen de Romeinse overheersing, de stalinistische, of de nazi-regering, behalve dat de stalinisten en de nazi's betere technologie hadden. Er is geen praktisch verschil tussen een communistische regering en een fascistische regering. Alleen de retoriek en de attributen verschillen van elkaar. Ook is er niet veel praktisch verschil tussen een islamitische regering en een stalinistische of nazi-regering. Vandaar dat westerse intellectuelen zich heel comfortabel lijken te voelen in de jihad-ontkenning. De Katholieke Kerk gelegitimeerde en heiligde de tirannie sinds de vierde eeuw. In de loop van de laatste driehonderd jaar echter verloor deze als gevolg van de verlichting (zoals hieronder nog wordt besproken), de mogelijkheid om dat ook nu te doen. De krachten van de tirannie hebben die steun dus verloren. De islam is nu de enige totalitaire godsdienst die ze nodig hebben. De ceremonies en andere attributen lijken bizar, maar het is perfect voor een loutere tirannie. In feite is het zelfs beter dan die van de kerk ooit was, om redenen die ook later nog besproken worden.

Op hetzelfde moment is er een bepaalde academische antipathie voor Joodse bronnen, Joodse vooruitzichten, de rol en de impact van Israël in de geschiedenis, en voor het jodendom zelf. De betekenis van wat de Joden ooit ook deden is geminimaliseerd, volledig bedekt indien mogelijk, of gewoon genegeerd. Kijk hoeveel er werd gedaan in de oude wereld, volgens de academici, door de Feniciërs. In feite was er nooit een volk die zich "Feniciërs" noemden. Zo noemden de Grieken de mensen die langs de oostelijke oever van de Middellandse Zee leefden. De "Feniciërs" waren de Sidoniërs, de Tyriërs, de Beirutiërs, enz., en ook de Israëli's. In feite voegden Koning Salomo van Israël en de koning van Tyrus, Hiram, hun zeemachten samen. Waarin de Tyriërs gingen, gingen ze samen met de Israëli's. Waar de Israëli's ging, gingen de Tyriërs met hen.

Er zijn twee reacties daarop van de academici: de Bijbel, zullen zij zeggen, is onbetrouwbaar voor de geschiedenis. Hun reactie, lijkt echter een "overeengekomen waarheid" te zijn, die helaas een aantal weerleggingen overleefde over de historische juistheid van de Hebreeuwse Bijbel, en een willekeurig aantal weerleggingen die zijn geopperd om te trachten te laten zien dat de Hebreeuwse Bijbel geen betrouwbare geschiedenis vertoont. Als voorbeeld geldt hoe de grote pionier van archeologie, Heinrich Schliemann, de bijbel succesvol gebruikte als zijn gids voor belangrijke opgravingen.

Hun tweede reactie is om het te negeren. Wat helemaal geen oplossing geeft. Mensen die soms uitkomen op de historische nauwkeurigheid van de Hebreeuwse Bijbel, bemerken vaak dat ze in hun loopbaan buitenspel zijn gezet.

Historici verhogen hun ernstige bezwaren tegen Hitlers boek Oorlog tegen de Joden, 1933-1945 door Lucy Dawidowicz, omdat de titel al impliceert dat de vernietiging van de Joden Hitlers primaire doel was en niet een incidenteel en secundair aspect van de oorlog. Academici kunnen aan Joden niet veel belang hechten. Ze wijzen erop dat anderen ook stierven in de gaskamers, niet alleen Joden, maar ook zigeuners, genetisch defecte personen, homoseksuelen, vakbondsleden, communisten en anderen die werden aangewezen als ontaard. Inderdaad is dat zo, maar de Joden waren echt een speciaal geval, doel met een speciale aandacht. De Holocaust was een zeer bijzondere geval aangezien een heel volk werd gemobiliseerd tot een systematische, zorgvuldig geplande, geïndustrialiseerde massamoord op een heel volk, tot aan de laatste baby. Het gevolg van de inzet van massale middelen om elke Jood te vinden in elke buurt van iedere stad en dorp dat onder Duitse bezetting was, en hen op te sporen, en dan ofwel hen ter plaatse te doden of vanuit heel Europa en Noord-Afrika naar Polen te vervoeren om massaal te worden vermoord, en ten slotte zich te ontdoen van de lijken. De middelen voor de vernietiging van de Joden waren gelijk aan een derde front.

Dawidowicz had gelijk. De taak van de vernietiging van de Joden had de voorkeur boven de Marine, zelfs toen Duitsland wegzonk om te worden verslagen. De Duitse generale staf ontmoette elkaar elke week en alle middelen van het rijk stonden ter beschikking, met inbegrip van elk stuk aan rollend materieel uit het spoorwegsysteem, met bepaalde taken volgens prioriteiten door de generaals. De Marine had gebrek aan brandstof lang voordat de vernietigingskampen het hadden.

De twee zijden van dezelfde medaille zijn de aantrekkelijkheid van een tirannieke overheid en het aandringen op marginale aandacht, dan alleen aan de Joden.

Democratie is gegroeid vanuit de Joodse Bijbel (ook bekend als de Hebreeuwse Bijbel of de Thora, die christenen noemen: het "Oude Testament"). Het is een zwaar opruiend document. Het leert over gelijkheid als de natuurlijke, ideale voorwaarde van de mensheid in vrijheid. Ook leert hij dat het de plicht van iedereen in de maatschappij is, met name van de leiders, om te beschermen, en te zorgen voor de zwakste leden van de samenleving. De Weduwen- en Wezenwet zijn een karakteristiek daarvan.

Gelijkheid in het jodendom is afgeleid van de gemeenschappelijke oorsprong van de mensheid. Soms wordt het bericht subtiel vermeld, maar het komt heel duidelijk over, bijvoorbeeld in het volgende voorbeeld. Met betrekking tot de Egyptische samenleving zegt de Thora:

En het gebeurde te middernacht dat de HEERE alle eerstgeborenen in het land Egypte trof, vanaf de eerstgeborene van de farao, die op zijn troon zou zitten, tot aan de eerstgeborene van de gevangene, die zich in de gevangenis bevond, en alle eerstgeborenen van het vee.(Ex. 12:29)

De volgorde is hiërarchisch, van boven naar beneden.

Met betrekking tot de Israëlitische samenleving zegt de Thora:

U staat heden allen voor het aangezicht van de HEERE, uw God: uw stamhoofden, uw oudsten en uw beambten, alle mannen van Israël, uw kleine kinderen, uw vrouwen, en uw vreemdeling die in het midden van uw tentenkamp is, van uw houthakker af tot uw waterputter toe. (Deuteronomium 29:10-11)

De volgorde "van uw houthakker tot uw waterdrager" is niet een hiërarchie van boven naar beneden. Integendeel, ze staan voor God als een sociale kring, als van de ene persoon rond de cirkel tot de ander die naast hem staat.

Slaveneigenaars in Amerika hebben veel gebruik gemaakt van het feit dat slavernij in de Bijbel bestaat. Het is waar, iets dat genoemd werd "eved" bestond, en het heeft de essentiële betekenis van "slaaf", evenals haar afgeleide, "avdut" in de zin van "slavernij". Het is het woord dat is gebruikt om te verwijzen naar de slavernij in Egypte, die klassieke, wat echte bezittende slavernij was.

In het Torah-systeem echter zijn de wetten betreffende "avdut" enorm verschillend van de bezittende slavernij, zoals die werd beoefend in Amerika, en ook nog steeds elders. "Slaven" in de Thora zijn geen bezit. Slaven beschikken daar over rechten. Het meest opvallende enkele verschil bij het zien van de eigenlijke tekst in de Hebreeuwse Bijbel is de bepaling betreffende een gevluchte slaaf. In Amerika vereist de Grondwet, min of meer, dat de slaaf worden teruggegeven aan zijn meester in de staat van herkomst van de meester. Deze wet staat diametraal op de Torah, direct tegenovergesteld aan de tekst:

U mag een slaaf die bij zijn meester wegloopt en bij u redding zoekt, niet aan zijn meester uitleveren. Hij mag bij u blijven, in uw midden, in de plaats die hij uitkiest, binnen een van uw poorten, waar hij het goed heeft. U mag hem niet uitbuiten. (Deuteronomium 23:16-17)

Er zijn andere verschillen in de specifieke wetten die gelden. In het Torah-systeem, als een meester zijn slaaf aanvalt en hem verwond, is de slaaf vrij. Als een meester maar genoeg voedsel voor slechts zichzelf heeft, is hij verplicht dat te geven aan de slaaf. Als hij slechts één deken heeft, slaapt de slaaf eronder, niet de meester.

Er zijn twee algemene categorieën van slaven in Torah: Hebreeuwse slaven en Kanaänitische slaven.

Hebreeuwse slaven waren vrij aan het begin van elk Shmitta-jaar (Sabbatsjaar). Het Shmitta-jaar is elk zevende jaar na de intreding van de Israëli's in het Land, niet het zevende jaar van de duur van de slavernij. Bovendien moet de meester hem meegeven, wat we vandaag noemen, een "ontslagvergoeding" om zijn onafhankelijke leven te beginnen. De Hebreeuwse slaaf heeft het recht om te beslissen of hij niet vrij weg wil gaan, in welk geval hij een slaaf blijft tot het volgende Shmitta-jaar. Aan het begin van het Jubeljaar (elk 50e jaar vanaf de intreding van de Israëli's in het Land) kan hij echter niet beslissen om een slaaf te blijven. Hij is vrij van rechtswege, met een "ontslagvergoeding."

De Kanaänitische slaaf is dichter bij een slaaf als bezit, maar niettemin in het bezit van rechten zoals hierboven. Bovendien is de meester verplicht om de Kanaänitische slaaf te beïnvloeden om zich te bekeren tot het Judaïsme. Als hij dat doet, is ook zijn status gewijzigd in die van een Hebreeuwse slaaf en hij gaat vrijuit aan het begin van het volgende Shmitta-jaar, met een "ontslagvergoeding". Als de meester geen invloed op hem uitoefent om het jodendom te accepteren, dan moet hij de slaaf verkopen. In beide categorieën, om een slaaf te zijn van een Israëlietische meester is op weg zijn naar vrijheid.

In feite is het eigenlijke doel van de "slavernij" in de Torah: vrijheid. Dit klinkt absurd, oxymoronic [innerlijk tegenstrijdig] of zelfs Orwelliaans, maar het is niet.

Mensen in het Torah-systeem werden slaven op verschillende manieren. Meestal door opgelopen schulden die zij niet konden afbetalen. Mensen die in deze staat waren gevallen, woonden als "slaven" van families van vrije mensen, waar ze de discipline en de mentaliteit van de vrijen kunnen observeren en ervan leren hoe ze hun leven moeten beheren.

Het doel is vrijheid. Slaven weten niet hoe het is om vrij te zijn. De Israëli's hadden God zelf om hen te onderwijzen door Mozes als zijn woordvoerder. Deze les was zelfs maar ten dele geleerd in de veertig jaar in de woestijn. Sinds de intreding van Israël in hun land werden de meester en zijn familie de leraren van de wegen tot vrijheid.

Zelfs op het gebied van "slavernij" werkt de Thora toe naar een natuurlijke en ideale toestand van elk individu, welke vrijheid is.

Bron: Why the Jews Are the Canary in the Coal Mine