In Israëls uur van nood

27 februari 2015 - door Caroline Glick

Het is moeilijk om de vingers achter de huidige koppige vastberadenheid van premier Benjamin Netanyahu te krijgen. In de meeste van de negen jaren dat hij nu heeft gediend als Israëls leider - eerst van 1996 tot 1999 en nu sinds 2009 - heeft Netanyahu confrontaties vermeden of gebogen onder druk. Hij tekende deals met de Palestijnen waarvan hij wist dat de Palestijnen dit nooit zouden houden - in de hoop de steun te winnen van vijandige Amerikaanse regeringen en om de pathologisch haatdragende Israëlische media af te schudden.

In de afgelopen jaren heeft hij terroristische moordenaars uit de gevangenis vrijgelaten. Hij heeft de Joodse eigendomsrechten ingetrokken in Jeruzalem, Judea en Samaria. Hij stemde in met het ondersteunen van de oprichting van een Palestijnse staat ten westen van de Jordaan. Hij stemde in met het geven van gratis elektriciteit aan de Palestijnen van Gaza, terwijl zij oorlog voerden tegen Israël. Hij deed al deze dingen in een poging om inschikkelijk te zijn voor Amerikaanse President Barack Obama en om de media voor zich in te nemen, en om de linkse partijen in zijn coalities tevreden te houden.

Voor wat zijn deel betreft heeft Obama de afgelopen zes jaar Israëls nationale veiligheid ondermijnd. Hij heeft Netanyahu herhaaldelijk publiekelijk vernederd.

Hij heeft zelfs Israëls bestaan ontkracht door de jihadistische leugen te omarmen dat het bestaan van Israël het product is van een post-Holocaust Europese schuld, in plaats van 4000 jaar Joodse geschiedenis.

Hij en zijn vertegenwoordigers hebben ruggesteun gegeven aan de krachten die een economische oorlog tegen Israël willen voeren, die herhaaldelijk aangeven dat ze het toepassen van economische sancties tegen Israël willen – wat illegaal is onder de Wereldhandelsorganisatie-verdragen – in een simpele reactie op Israëls onwil om te buigen voor elke Palestijnse vraag. Hetzelfde geldt voor de beweging die de legitimiteit van Israëls bestaan wil ontkennen. Hoge regeringsambtenaren hebben gedreigd dat Israël onwettig zal worden als het weigert om zich over te geven aan de Palestijnse eisen.

Afgelopen zomer spande Obama openlijk samen met de terroristische oorlog van Hamas tegen Israël. Hij probeerde Israël te dwingen om de staakt-het-vuren voorwaarden te accepteren, wat een onvoorwaardelijke overgave aan de Hamas-eisen betekende voor open grenzen en een vrije stroom van fondsen naar deze terroristische groep. Hij besloot middenin de oorlog tot een gedeeltelijk wapenembargo tegen Israël. Hij sneed het luchtverkeer naar Ben-Gurion International Airport af onder bedrieglijke en grove schadelijke voorwaarden in een openlijke daad van economische oorlog tegen Israël.

En nog, ondanks Obama's schandalige behandeling van Israël, bleef Netanyahu in het openbaar in gesprek over de verschillen en bleef hij Obama namens Israël bedanken voor het weinige wat hij gedaan heeft. Hij bedankte Obama altijd voor de instemming met de vraag van het Congres om het Iron Dome defensie-systeem te blijven financieren. (Hoewel Obama herhaaldelijk getracht heeft om de financiering van het project af te snijden).

Obama's beleid van vijandigheid tegenover Israël heeft zich niet beperkt tot zijn onvoorwaardelijke steun aan de Palestijnen in hun campagne tegen Israël. Obama heeft de hele Israëlische Defensie Gemeenschap geschokt toen hij de omverwerping steunde van de Egyptische president Hosni Mubarak, ondanks Mubarak's betrouwbaarheid als bondgenoot van de VS in de strijd tegen het islamistische terrorisme, en als de hoedster van zowel Egypte's vredesverdrag met Israël, en de veiligheid en vrijheid van het zeeverkeer in het Suez-kanaal.

Obama ondersteunde de omverwerping van Mubarak, ondanks het feit dat het de enige politieke kracht in de Egyptische staat was die de Moslimbroederschap kon vervangen. En die heeft tot doel de vernietiging van Israël. En het is het ideologische thuis en geboortegrond van de jihadistische terroristische groeperingen, met inbegrip van al-Qaeda en Hamas. Obama ondersteunde vervolgens het Moslimbroederschap-regime, zelfs toen de toenmalige president Mohamed Morsi concrete stappen nam om Egypte om te vormen tot een islamitische jihadistische staat en de vrede van Egypte met Israël beëindigde.

Israëli's werden verenigd in ons verzet tegen Obama's gedrag. Maar Netanyahu zei niets publiekelijk als kritiek op Obama's destructieve en gevaarlijke beleid. In de hoop Obama voor zich te winnen door stille diplomatie bedwong hij zijn tong. Hij hield zijn tong in bedwang, omdat hij geloofde dat de schade die Obama veroorzaakte voor Israël in de meeste gevallen niet onomkeerbaar was. En het was beter het mom van goede betrekkingen te handhaven in de hoop daadwerkelijk iets te bereiken, dan een breuk te veroorzaken in de banden tussen de VS en Israël vanwege Obama's enorme vijandigheid naar Israël toe en zijn strategische bijziendheid die zowel Israël als ook de andere regionale bondgenoten van de VS aan gevaar blootstelden.

En ondanks alles is ook vandaag Netanyahu de doorgaande afstemmer, die nu alles op de spel zet. Hij zal niet toegeven. Hij zal niet worden opgestookt. Hij zal niet worden bedreigd, zelfs niet als alle krachten worden ingezet om hem op de knieën te brengen: de Obama-regering, het Amerikaanse Joodse Links, de Israëlische media en de Arbeidspartij die steeds feller en bedreigender is geworden in zijn aanvallen tegen hem. Zoals hij in dagelijkse verklaringen duidelijk maakte, is Netanyahu ervan overtuigd dat we een moment in onze betrekkingen met de Obama-regering hebben bereikt, waar aanpassen niet langer mogelijk is.

Obama heeft een beleid waarmee Netanyahu nooit heeft ingestemd, hetzij openbaar of particulier, of in zijn beleid van aanpassen aan Iran. Vanaf Obama's eerste dagen als president heeft Netanyahu openlijk en achter gesloten deuren gewaarschuwd dat het plan van Obama om een nucleaire deal te sluiten met Iran gevaarlijk is. En terwijl de jaren verstreken, en Obama bereid bleek om Iran's nucleaire ambities te verdoezelen, heeft dit zijn sporen achtergelaten in de regio, en Netanyahu's waarschuwingen werden sterker en dringender.

Netanyahu is duidelijk geweest sinds zijn eerste ambtstermijn in de jaren negentig, dat Iran's nucleaire programma - evenals het ballistische rakettenprogramma - een bedreiging zijn voor het voortbestaan van Israël. Hij heeft nooit geaarzeld zijn standpunt bekend te maken dat Israël niet zal aanvaarden dat Iran bewapend is met kernwapens.

Totdat Obama in functie kwam, en daarna in steeds toenemende mate tot aan zijn herverkiezing in 2012, was het voorkomen dat Iran nucleaire wapens ging verwerven een zo voor de hand liggende noodzaak, zowel onder de Israëliërs als de Amerikanen, dat Netanyahu's openhartige afwijzing van elke nucleaire deal waarin Iran zou worden toegestaan om de benodigde componenten te krijgen voor het nucleaire programma, niet controversieel was. In sommige Israëlische kringen was zijn indringende verzet tegen de aanschaf van nucleaire vermogens door Iran het voorwerp van spot, met critici die zeiden dat hij sterk stond met iets dat onomstreden was, terwijl hij boog in kwesties als de onderhandelingen met de Palestijnen, waar hij ook sterk zou hebben moeten staan.

Maar nu zien we dat Netanyahu, verre van een opportunist te zijn, een leider is met historische dimensies. Gedurende de afgelopen twee jaar heeft Obama, vanwege het belang van het bereiken van een deal, Iran in staat gesteld om Irak, Syrië, Libanon en Jemen over te nemen. Voor de eerste keer sinds 1974, als gevolg van Obama's beleid, is de Golan-hoogte een actief front geworden in de oorlog tegen Israël, met Iraanse militaire commandanten bij Syrische en Hezbollah-troepen langs de grens.

Irans eenzijdige toewijding aan zijn doelstelling van regionale hegemonie, en zijn gehechtheid aan zijn uiteindelijke doel van het vernietigen van de VS, wordt mogelijk gemaakt door het Obama-beleid van aanpassen. Een Iran in het bezit van een nucleair arsenaal is een Iran dat Israël niet alleen met slechts een of twee kernkoppen kan vernietigen. Het kan het voor Israël ook onmogelijk maken om te reageren op conventionele agressie die wordt uitgevoerd door terroristische krachten en anderen die werken onder een Iraanse nucleaire paraplu.

Overwegende dat Israël Obama kan overleven op het Palestijnse front, door op hem te wachten en hem te sussen waar mogelijk, kan het zelfs zijn steun aan Hamas overleven vanwege een gemeenschappelijke zaak met het Egyptische leger en de regering van President Abdel Fattah al-Sissi. Maar de schade die Obama veroorzaakt in een deal met Iran zal voor Israël onomkeerbaar zijn. Vanaf het moment dat Obama Iran een toegangspad verleent naar een nucleair arsenaal – en de voorwaarden van de overeenkomst die Obama heeft aangeboden zal Iran een onbelemmerd pad naar kernenergie verlenen - zal een toekomstige Amerikaanse regering heel hard moeten persen om de geest terug in de fles te krijgen.

Vanwege zijn inspanningen om te voorkomen dat er onherstelbare schade voor Israël zal zijn, is Netanyahu blootgesteld aan de meest brute en wrede aanslagen die een Israëlische leider ooit heeft ondergaan door een Amerikaanse regering en haar politieke bondgenoten. En zij worden in hun inspanningen bijgestaan door een schaamteloze Israëlische oppositie die bereid is om de toekomst van het land in gevaar te brengen teneinde de politieke macht grijpen.

Elke dag brengt een ander misbruik voort. Woensdag beschuldigde de nationale veiligheidsadviseur Susan Rice Netanyahu ervan de Amerikaanse betrekkingen met Israël te vernietigen. De Minister van Buitenlandse Zaken John Kerry noemde hem werkelijk een serie-paniekzaaier, leugenaar en oorlogzoeker. Van haar kant is de Besloten Vergadering van het Congres naar verluidt van plan om Netanyahu's toespraak voor het Congres te saboteren door weg lopen uit hun midden, dus door hem symbolisch te beschuldigen van racisme - de enige leider in het Midden-Oosten van een liberale democratie en de leider van het meest vervolgde volk in de menselijke geschiedenis.

Radicale linkse vertegenwoordigers die toevallig joods zijn, zoals Jan Schakowsky uit Chicago en Steve Cohen uit Memphis, werken samen met Netanyahu's boycotters om het een glans van Joodse legitimiteit te geven richting een regering wiens centrale buitenlandse beleid de levensvatbaarheid van de Joodse staat bedreigt.

Wat betreft Netanyahu's binnenlandse tegenstanders, hun gedrag is eenvoudig onvergeeflijk. In Israëls uur van gevaar, slechts enkele weken voordat Obama van plan is om een nucleaire deal af te sluiten met de mullahs die het bestaan van Israël in gevaar zullen brengen, dringt de Labor-leider Yitzhak Herzog erop aan dat het zijn primaire taak is om Netanyahu te verslaan.

En wat Iran betreft fungeert hij als een gratis advertentiebord. Of hij nu wel of niet gelooft dat Netanyahu zal slagen in zijn missie om de deal te doen ontsporen, met of zonder zijn steun, het kan hem niet schelen. Maar Herzog - met zijn afwijzing van Netanyahu's vraag om samen met hem in Washington te zijn, en daarbij zijn aanhoudende aanvallen op Netanyahu - laat zien dat hij niet geschikt is. En tevens laat hij zien dat hij zowel een opportunist is en als tevens volkomen onwaardig om een leidende rol in dit land te spelen.

Netanyahu komt niet naar Washington om het Congres te waarschuwen tegen Obama's nucleaire deal met Iran, omdat hij een gevecht met Obama zou willen. Netanyahu was de afgelopen zes jaar toegewijd aan het vermijden van een gevecht met Obama, vaak tegen een hoge prijs voor de nationale veiligheid van Israël en zijn eigen politieke positie. Netanyahu komt naar Washington omdat Obama hem geen andere keuze gelaten heeft. En alle fatsoenlijke mensen van goede wil zouden hem moeten steunen. En degenen die dat niet doen, en degenen die zich stil houden, moeten worden opgeroepen vanwege hun verraad en lafheid.

Oorspronkelijk gepubliceerd in de Jerusalem Post.

Bron: carolinglick | In Israel’s hour of need