Hoe zit het met Irans "JCPOA"?

by Lawrence A. Franklin - 15 december 2015

Is Iran al aan het valsspelen - of niet? Iran heeft niets ondertekend, dus duidelijk kan het ook niet vreemdgaan over iets waar het nooit mee heeft ingestemd - zoals reeds voorspeld op deze pagina's een half jaar geleden. De zelfbenoemde P5+1 (de vijf permanente leden van de VN Veiligheidsraad plus Duitsland), zijn door niemand anders dan zichzelf gekozen, zouden beschaamd moeten zijn dat ze een deal met niemand, dan alleen maar met zichzelf hebben gemaakt.

De rijkelijk aangeprezen en rijkelijk gevaarlijke "Iran Deal" effent niet alleen de weg voor Iran om nucleaire wapens te krijgen, zoals hun plan was, hoe dan ook; het beloont ook nog de herhaalde schendingen door Iran van het Non-proliferatieverdrag - dat het wel ondertekende - met maximaal $ 150 miljard dollar. Met zo'n straf zouden we allemaal beginnen met onze verplichtingen te schenden.

Recente Iraanse rakettests hebben de grondgedachte ondermijnd van het Joint Comprehensive Plan of Action (JCPOA), dat de P5+1 getekend heeft met zichzelf. Als Iran bezorgd is dat zijn raketproeven meerdere VN-resoluties, zou hebben geschonden, is dat een schamel detail waar duidelijk niemand daarvoor last van had, dus waarom zou iemand er nu moeite mee hebben?

De nadruk van de media op het JCPOA verwaarloosde helaas een diepgaand onderzoek van het eigen uitgebreide Iraanse plan van aanpak, dat lijkt te bestaan ​​uit het ontwikkelen van nucleaire wapens, ballistische raketten en aanverwante systemen.

Terwijl de westerse diplomaten zichzelf feliciteren met hun JCPOA regeling, stuurde Iran een "klap-in-het-gezicht"-signaal naar de vrije wereld door de lancering van een Emad ["Pillar"] ballistische raket op 10 oktober. Op 8 december erkende Buitenlandse Zaken woordvoerder John Kirby indirect de lancering van een tweede ballistische raket, afgevuurd op 21 november. Kirby was er snel bij om erop te wijzen dat de test geen schending van het JCPOA was.

De lanceringen zijn echter wel schendingen van de resolutie van de Veiligheidsraad van de VN #2231, die het testen van ballistische raketten door Iran verbiedt. Hoewel deze tests niet de letter van de JCPOA trotseren, trotseren ze wel de geest ervan. Ook al werd de eerste rakettest afgekeurd door de Amerikaanse en geallieerde VN-vertegenwoordigers, er is tot nu toe geen actie ondernomen tegen Iran. De Amerikaanse ambassadeur bij de Verenigde Naties, Samantha Power, veroordeelde de oktober-test en zal waarschijnlijk ook de tweede test wel veroordelen. Maar als dit de verontwaardiging is, kan dat wel alles zijn.

Wat duidelijk lijkt te zijn is dat Iran de Islamitische Revolutie Garde (IRG), die het programma voor ballistische raketten bestuurt, een poging doet om het Westen te prikkelen tot extra strafmaatregelen tegen de Islamitische Republiek. Een dergelijke reactie zou dienen om de harde lijn tegen de JCPOA in Iran te versterken. Verder, als de Verenigde Staten niets doen, en alleen maar veroordelende retoriek geven, dan zal dit door het regime geïnterpreteerd worden als een extra bevestiging dat de VS een nucleaire overeenkomst wil tegen vrijwel elke prijs.

Het International Atomic Energy Association (IAEA) werd na haar onderzoek naar de Mogelijke Militaire Afmetingen (PMD) van Irans ontwikkelingsactiviteiten van nucleaire wapens in het verleden, gedwongen, dankzij Teherans gebrek aan samenwerking en transparantie, tot een twijfelachtig eerste verslag dat werd afgeleverd op 2 december [1].

Ambtenaren van het Iraanse regime, zoals de onderminister van Buitenlandse Zaken Sayed Abbas Araghchi, hebben de onmiddellijke opheffing geëist van de 12 VN-resoluties tegen Iran wanneer de IAEA Raad van Gouverneurs instemt met het PMD slotrapport op 15 december.

De IAEA kan niet met zekerheid bevestigen dat Iran reeds beschikt over een nucleaire bom, of dat Teheran die al dan niet nog steeds nastreeft. De IAEA Raad van Bestuur verwacht evenwel niet de oproep van Teheran aan te pakken dat het al meer dan een decennium niet langer dergelijke activiteiten had.

Iran heeft momenteel verschillende soorten ballistische raketten in verschillende stadia van ontwikkeling. Het bereik van deze raketten strekt zich uit van regionale tot intercontinentale - waarbij één versie van een raket die in staat is het continent van de Verenigde Staten te bereiken. Het meest geprezen operationele systeem is het Shahab ("Meteor") programma, met diverse opvolgende versies. Het Shahab-systeem lijkt te hebben geprofiteerd van de blijkbaar nauwe samenwerking met het programma voor ballistische raketten van Noord-Korea, Russische kernwapeningenieurs die, nadat de Sovjet-Unie implodeerde, werkloos waren, en China's directe en indirecte technische bijstand.

De belangrijkste bedreiging voor de regionale staten, met name Israël, is dat men niet weet, wat men niet weet - in dit geval welk stadium deze Iraanse nucleaire wapenprogramma's hebben bereikt.

Een actie van het Amerikaanse Congres om te vragen waarom de openbaarmaking van de Iraanse ballistische rakettesten maar mondjesmaat wordt verspreid, komt te laat, vooral omdat de Amerikaanse technische inlichtingenmethodes een onmiddellijke en zekere kennis over dergelijke testen kunnen bieden.

Aangezien de VS niet zeker kan zijn van de Iraanse bedoelingen, zou het raadzaam zijn om aan te nemen dat Iran meent wat het zegt: "Dood aan Israël" en "Dood aan Amerika". En als men ervan uitgaat dat deze verklaringen, gemaakt door een regime dat vrouwen doodstenigt, niet louter propaganda zijn, maar ideologische toezeggingen, dan is het de hoogste tijd voor de Vrije Wereld om haar vastberadenheid te tonen door middel van strategische militaire oefeningen aan de grenzen van Iran.

Dr. Lawrence A. Franklin was de Iran Bureau Officier van Minister van Defensie, Rumsfeld. Hij diende ook in actieve dienst bij het Amerikaanse leger als kolonel bij de luchtmacht reserve, waar hij militair attaché was bij de Amerikaanse ambassade in Israël.

[1] Een eerste PMD Report met de samenvatting van observaties dat Iran een gecoördineerd programma had om een nucleair explosief te ontwikkelen in 2003, maar het programma niet verder dan het wetenschappelijk testen, wat Iran toestond bepaalde competenties en vaardigheden te verwerven. Echter, sommige aspecten van het programma werden voortgezet tot aan 2009.

Bron: What About Iran's "JCPOA"?