Iran versnelt naar een nucleaire wapen-doorbraak

door Bassam Tawil | 13 februari 2015

Iran heeft met haar partners in Libanon, Syrië, Irak, Bahrein en Jemen, alle de olievelden in de regio omsingeld en is momenteel bezig met het insluiten van Jordanië, Israël en Palestina.

Iran reikt nu niet alleen van Afghanistan tot aan de Middellandse Zee, maar de Iraanse Shi'iten hebben zich ook uitgestrekt tot Afrika en Zuid-Amerika.

Tegen de tijd dat Amerikaanse president Barack Obama de regering verlaat, zal Iran niet alleen haar nucleaire vermogen hebben, maar ook de intercontinentale ballistische raketten om de kernkoppen af te vuren naar Europa en Noord-Amerika.

En als Iran ten slotte de VS uit de Golf verdrijft door het bedreigen van de Amerikaanse activa, zal het vrij makkelijk zijn dat zij zich nog verder uitbreidt.

Onlangs hebben de ministers van buitenlandse zaken van de Europese Unie (EU) vergaderingen gehouden met vertegenwoordigers van de Arabische en islamitische wereld, met inbegrip van Turkije en Qatar, met de bedoeling een "gemeenschappelijke 'task force' (speciale eenheid) te vormen in de strijd tegen het islamistische terrorisme."

Maar Turkije en Qatar bijvoorbeeld, zetten rechtstreeks aan tot het moslimterrorisme en kunnen dus op geen enkele manier deelnemen in een 'task force' om tegen het terrorisme op te treden.

In een bepaald soort islamitisch denken is dergelijke onzin, omdat het nooit gerealiseerd wordt, slechts een proloog op de ultieme oorlog tussen Gog en Magog ("yagug wamagu") en het inluiden van het einde van tijden.

De Arabisch-islamitische wereld is in permanente interne strijd verwikkeld. Iran bijvoorbeeld, met zijn partners in Libanon, Syrië, Irak, Bahrein en Jemen, heeft de olievelden in de regio omsingeld, en het is momenteel bezig Jordanië, Israël en de Palestijnen in te sluiten. Iran reikt nu al van Afghanistan tot aan de Middellandse Zee, maar de Iraanse Shi'iten hebben zich ook al uitgestrekt naar Afrika en Zuid-Amerika. Een ander teken van het einde der tijden is de samenwerking van de Verenigde Staten met Iran tegen de Islamitische Staat in Irak en Syrië. Dit betekent dat de wereld uiteindelijk zal betalen voor het de andere kant op kijken door Amerika terwijl de Iraniërs bezig zijn met het bouwen van nucleaire bommen in hun ondergrondse kelders.

Deze ondergrondse kelders mogen dan momenteel nog ver van de oevers van de Verenigde Staten staan, ze staan dicht bij de olievelden van het Midden-Oosten. Tegen de tijd dat de Amerikaanse president Barack Obama zijn functie verlaat, zal Iran niet alleen zijn nucleaire doorbraak bereikt hebben, maar ook de intercontinentale ballistische raketten bezitten voor het afvuren van de kernkoppen. Het volgende doel zal zijn de Amerikaanse activa in de Golf. En als Iran ten slotte de VS als de "Grote Satan" uit de Golf heeft verdreven door middel van bedreiging van de Amerikaanse activa, zal het vrij gemakkelijk zijn om de nog verdere expansie te kunnen voortzetten.

Dit zal het slachtoffer zijn, of is reeds het slachtoffer van Amerika's vastberadenheid om zich buiten het probleem te houden van een exploderend Midden-Oosten. Op die manier kan de Amerikaanse president Barack Obama de regio overhandigen aan de volgende president, terwijl hij het kan doen voorkomen alsof het vacuüm dat is gecreëerd door het terugtrekken van de Amerikaanse troepen uit het Midden-Oosten - wat nu wordt opgevuld door Iran, de Islamitische Staat en andere terreurgroepen - niets met hem te maken had.

Deze situatie laat ironisch genoeg zien dat de eenzame stem van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu een roepende in de woestijn is. Maar velen onder ons, of veel de mensen die hij vertegenwoordigt, willen hem maar niet zien als een van de twee wereldleiders in het westen die de waarheid vertellen met de waarschuwing van wat er komen gaat (Geert Wilders in Nederland is de andere). Deze last van de verantwoordelijkheid te hebben voor zijn volk (en hoe velen van ons zouden wensen dat onze leiders er nog een beetje van hadden?) bezorgt hem alleen al het venijn van de Obama-regering, die hem ziet als degene die probeert hun talmende strategie te bederven.

Het is ook steeds duidelijker dat het beleid van de Obama-regering bestaat uit het achter Iran aanlopen en toegeven tot Iran alles gekregen heeft wat het wil. En het zwaait met een stuk papier dat niet meer waard is dan de inkt erop. En het beweert "een deal" te hebben. Iran van haar kant zou waarschijnlijk verkiezen om niets te ondertekenen, wat dan ook, en het zal het waarschijnlijk ook niet doen. Beide zijden blijven intussen krachtig het tegenovergestelde beweren.

Westerse leiders lijken geprogrammeerd te zijn om de capaciteiten van andere leiders maar niet te begrijpen, hoe ook zij onderhandelen en manipuleren en alles verbergen achter leugens. Obama's Russische "Reset Button" werkte niet. Zijn "Al Qaeda is op de vlucht"... het werkte ook niet. Zijn "We zullen nooit toelaten dat Rusland Oekraïne overneemt" werkt ook niet. En het Israëlisch-Palestijnse "vredesproces" werkt al helemaal niet.

Obama, met zijn bedoeling om met een stuk papier te zwaaien dat de inkt niet waard is, lijkt graag ten prooi te vallen aan valse beloften, waardeloze verdragen en regelrechte leugens van andere leiders - alleen lijkt hij een nog grotere dwaas dan Groot-Brittannië's voormalige premier Neville Chamberlain. Na de ontmoeting in Duitsland met Adolf Hitler in 1938, keerde Chamberlain trots terug naar Groot-Brittannië, met: "vrede in onze tijd". Maar Chamberlain had niet de weelde om een bedrogen Chamberlain vóór hem te zien. Als de deal met Iran getekend is, vol met mazen, is het Obama die dit zal worden verweten. Wil Obama echt dat dit zijn erfenis zal zijn: "De president die een nog grotere dwaas was dan Neville Chamberlain"? Hij zal niet worden gezien als "Nixon van China." Hij zal worden gezien als het lam van Eid al-Adha (het lam van het offerfeest).

Bassam Tawil is een geleerde, gevestigd in het Midden-Oosten.

Bron: Iran Speeding to Nuclear Weapons Breakout