Europa's burgeroorlog: De politiek van afscheiding

door Saba E. Demian | 25 januari 2015

De politiek van afscheiding - of het opwoelen van raciale verdeeldheid in Amerika, of het scheiden van moslims in Europa van hun niet-moslim buren - is nu big business.

Wie is de aanvoerder van dit continent tegenwoordig? Is het de rijkste, Duitsland, of het Verenigd Koninkrijk, dat zich alleen geografisch gekoppeld ziet door de bouw van een spoorverbinding onder het Engelse Kanaal door? Frankrijk houdt vast aan zijn eigen weg, ongeacht alles.

De Europese landen kunnen niet samen op één hoop worden gegooid. De landen van de Europese Unie [EU] zijn niet cultureel homogeen. De landen van de eurozone zijn economisch gescheiden van die buiten deze zone zijn. De leden van de NAVO - zelfs de uitgebreide NAVO - zijn militair gezien anders dan die buiten de organisatie. Er zijn natuurlijk ook nog duidelijke verschillen tussen de oostelijke landen van de voormalige Sovjet-Unie en haar satellieten, en de westerse democratieën; evenals tussen monarchieën en republieken; tussen katholieken en protestanten; tussen moslims in Europa (b.v. Albanië, de Europese kant van Turkije, delen van Bulgarije en Bosnië-Herzegovina) en het christelijke Europa.

Deze verschillen werden geheel of gedeeltelijk opgelost, permanent of tijdelijk, om de "zaken door te laten gaan".

Toen kwam een andere variabele: de islamisering van het eerdere christelijke Europa. Voordat een ernstige hoofdpijn te ontwikkelen door daarover na te denken, moeten we bereid zijn om meer van de geschiedenis van de islam te leren: de eerdere veroveringen, de islamitische rijken, haar neergang - en meer over deze recente inwoners van het continent waarheen zij geëmigreerd zijn, en waarvan velen van hen zeggen dat ze hopen het te islamiseren. Dit is urgent, omdat veel islamitische landen vast zitten in denkprocessen van een millennium of zo geleden. Het hiaat is vaak zo groot dat het de rationaliteit tart. We kunnen niet verwachten dat er een onmiddellijke verandering komt voor ons gemak. De ingrediënten van Europa's nieuwste smeltkroes kan of zal niet "smelten", ook niet in het belang van een samenleven in vrede en streven naar welvaart.

Zelfs veronderstellen dat de meerderheid van de moslims in Europa zich wenst aan te passen, en in combinatie met de "inboorlingen" en niet alleen naast elkaar leven, maar totaal vermengd in alle aspecten van het leven, dan nog worden ze gehinderd door de gewelddadige minderheid. Veel immigranten vinden het moeilijk om af te stappen van hun verleden. Ze kunnen zich verloren voelen. Ze hebben hun oorsprong en hun erfgoed achtergelaten, maar zijn niet meer gelijk met hun nageslacht, hoewel zij degenen waren die vrijwillig en opzettelijk hebben getracht deze monumentale verandering te doen. Eigenlijk verwerpen hun nakomelingen vaak hun waarden, alsmede henzelf, meestal omdat ze hen gewoon niet begrijpen. Het geldt ook voor de "inboorlingen." De "generatiekloof" wordt niet vaak overbrugd in het belang van vrede en harmonie.

De militante minderheid heeft een totaal andere agenda. Ze zijn vastbesloten tot de islamisering van elke persoon in Europa, dat hetzelfde telt voor de hele wereld. Ze zijn een kracht om rekening mee te houden, omdat ze op zoek zijn naar andere nieuwkomers uit alle hoeken van de aarde, en de prijs die zij bieden is schunnig verleidelijk voor jongeren met nog steeds verwarde en emotionele behoeften. De bronnen voor begeleiden en financieren ervan zijn meestal weg van het toneel van de strijd. Als deze bronnen konden worden opgedroogd, zou er meer hoop zijn op een vreedzame oplossing. De politiek van afscheiding - of het opwoelen van een raciale verdeeldheid in Amerika of het scheiden van moslims in Europa van hun niet-moslim gastheren - is nu een groot zaak en zal niet gemakkelijk worden opgegeven.

Een onbeantwoorde vraag is of de islam een religie van vrede is. Ten eerste, het Arabische woord islam betekent niet 'vrede', maar een daad van onderwerping aan God (Allah) en Zijn wil. Ten tweede is de basis en de leer van de islam universeel begrepen om de niet-moslims te beschouwen als ongelovigen. Ten derde, ongelovigen moeten worden uitgeroeid. Er is geen tegenspraak met het woord van Allah in de koran, en de hadith van de profeet Mohammed, en de sharia. Dus moslims door geboorte of omzetting, ongeacht of ze ultraconservatief zijn, gematigden of secularisten, zijn gevangen in deze visie van handhaving van de wil van Allah met betrekking tot iedereen, niet-moslim of moslim, indien zij weg raken van het rechte pad.

Wat schrijnend is voor mij, een Egyptische Koptische christen die woonde en werkte als arts in islamitische en niet-islamitische landen, is het hopeloze gebrek aan begrip van de islam door de westerse media, de leiders en de man-op-de-straat. Het is verbijsterend om de mate van onwetendheid te zien betreffende flagrante waarheden en feiten en de manier waarop veel beleid wordt behandeld.

Europa bevindt zich in het midden van een burgeroorlog als geen ander - voor de hoofdprijs van een religieuze dominantie van weinigen over velen. Ongeacht de ontkenningen van veel Europeanen en waarnemers uit de hele wereld - die zeggen dat de terreurdaden niet gerelateerd zijn aan de islam, of indien op enige wijze, dan helemaal niet islamitisch, en slechts zijn gepleegd door afgewekenen van de "echte" oorspronkelijke islam - in werkelijkheid is de chaos die we zien op dit moment gegenereerd door de jihadistische islam. Deze minderheid wordt gesteund door anderen met een gelijksoortige overtuiging, maar met nog meer militante ideeën en diepere portemonnees.

De rest van de wereld dreigt hetzelfde lot te ondergaan. Er is een hoofdstuk en vers, anders dan 9/11, 7/7, de treinen in Madrid, de bombardementen en aanvallen in India, Argentinië, Rusland, Israël, Canada, België, Australië, Groot-Brittannië en Frankrijk, onder anderen. De eerste stappen die de regeringen in het Westen moeten nemen is eerlijk de islam te bestuderen; en als een onheilspellende kracht weerstaan moet worden, aanpakken en afsnijden van de toevoer van jihadisten en hun financieringsbronnen.

Als Europese islamisten het continent willen verlaten om te vechten in Syrië en Irak, moet dat worden toegestaan, maar ze moeten niet verwachten terug te kunnen keren. Daarnaast moeten wetgevers wetten uitvaardigen die de samenwerking met de aangewezen terroristische organisaties verbieden. Ze kunnen ook mensen, die als ze samenwerken met aangewezen terroristische groeperingen, arresteren bij terugkeer naar hun land van herkomst, of eventueel volledig uitsluiten van het te betreden. Boeiende fiscale prikkels voor economische groei en opwaartse mobiliteit zou ook een begin kunnen geven, in aanvulling op het aanpakken van de economische malaise in achtergestelde gebieden, ten behoeve van het herleven van tenminste enkele van de economieën van Europa.

Als Europeanen hun waanvoorstellingen blijven beoefenen met de ontkenningen, marcheren zij zeer zeker richting de nederlaag.

Saba E. Demian, MD, is een gepensioneerde professor in de klinische biologie aan de Medische School van USC en LSU, en woont in Zuid-Carolina.

Bron: Europe's Civil War: The Politics of Separateness