12 juli 2015 door Vic Rosenthal

Obama's beleid is net zo onrealistisch als van Bush, maar gevaarlijker

"Stel, u kreeg de keuze tussen oorlog en oneer. U kiest voor oneer - u zult de oorlog krijgen." - Winston S. Churchill

Het Amerikaanse beleid betreffende het Midden-Oosten is tijdens de afgelopen twee regeringen desastreus geweest. Misschien mis ik iets als ik mij verdiep in mijn historische terugblik, of zit ik er te dicht op, maar het lijkt mij dat onwetendheid en slechte planning regel zijn in Washington.

De Bush-regering startte met het debacle van het "Dual containment", het beleid van sancties en beperkingen op Iran en Irak en de omverwerping van Saddam Hussein. Saddam was een moorddadig stuk tuig die de opknoping wel verdiende, maar het vacuüm dat gecreëerd werd door zijn verwijdering en het uiteenvallen van zijn soennitisch gedomineerde leger, kon niet worden opgevuld, zoals Bush blijkbaar geloofde, met een democratisch regime.

In plaats daarvan vlogen de meerdere facties elkaar naar de keel, met inbegrip van de sjiitische milities (sommige in lijn met Iran en sommige niet), Baathisten, Soennieten (sommige in lijn met al-Qaeda en sommige niet), Koerden, enz. Iran, Syrië en Golf ondersteunden de jihadisten en wedijverden in hen te beïnvloeden, wapens te leveren en aan de touwtjes te trekken. Vandaag is het twaalf jaar na de invasie van Irak, en het is een mislukte staat geworden, geplaagd door geweld, zowel door pro-Iraanse milities als door ISIS, die beide over de controle wedijveren.

Bush begreep niets van de complexiteit van de situatie of de bedoelingen van de verschillende spelers. Hij geloofde heel naïef dat ieder natuurlijk liever een vrije samenleving zou willen dan een totalitaire waarin zijn eigen fractie aan de top stond. En hij wist niet dat in het Midden-Oosten meestal de meest gewelddadige en meedogenloze partij heerst. In plaats van een democratisch Irak, dat de Westerse belangen zou verankeren in het Midden-Oosten, kreeg hij een chaos.

Maar Obama maakte het nog erger. Toen er in 2009 nog hoop was om Irak te stabiliseren, werd die beëindigd door zijn aankondiging dat de VS in de loop van het jaar alle troepen uit Irak zou terugtrekken. Tegen het einde van 2011 bleef er slechts een handvol achter.

De Obama-regering, geconfronteerd met de dreiging van ISIS aan de ene kant, en de onstuitbare opmars van Iran naar een regionale hegemonie anderzijds, nam een cynisch besluit door met de bende mee te gaan die het meest van alles de winnaar lijkt. Er is hier geen naïef geloof in democratie, maar in plaats daarvan is er een naïef geloof in de werkzaamheid van verzoening.

Het besluit om zich naar Iran te wenden (en bij uitbreiding daarvan de bescherming van de Iraanse bondgenoot Bashar al Assad in Syrië) gaat tegen alle gezonde verstand in. Iran is een vijand van de VS vanwege religieuze, ideologische en geopolitieke redenen sinds de islamitische revolutie in 1979. Vanaf de gijzelingscrisis van de Amerikaanse ambassade door de terroristische aanslagen in de jaren 1980 (met inbegrip van die welke het leven kostte van 241 Amerikaanse mariniers in Beiroet) en de bombardementen in 1995 van de Khobar Towers, welke 19 Amerikanen doodde, tot aan het verstrekken van explosieven aan al-Qaeda om onze ambassades te bombarderen in Afrika, en tevens de productie van geavanceerde IEDs, die worden gebruikt tegen de Amerikaanse troepen in Irak - het Iraanse regime voert een oorlog tegen de VS via haar terroristische proxy's vanaf het begin.

De Iraanse propaganda tegen de VS en het westen is onverbiddelijk. Terwijl de nucleaire onderhandelaars in Wenen, in de woorden van Omri Ceren "onderuit gaan in de richting van een deal", houdt Iran zijn jaarlijkse "al-Quds (Jeruzalem) Dag" met gezangen van "Dood aan Amerika" en "Dood aan Israël" en verbrandt vlaggen en beeltenissen van President Obama en Premier Netanyahu. De "gematigde" Iraanse President Rouhani nam deel aan deze festiviteiten. En de Iraanse 'Opperste leider' Ayatollah Ali Khamenei zei gisteren dat de strijd tegen de VS verder zou gaan, ongeacht een overeenkomst die zou kunnen worden bereikt.

Ondanks dit alles, ondanks de apocalyptische religieuze overtuigingen van de Ayatollahs, ondanks de agressieve, expansionistische bewegingen van Iran om Libanon, Syrië, en Jemen over te nemen, en de concrete bedreigingen voor Israël en Saoedi-Arabië, capituleerde de Obama-regering consequent voor de Iraanse eisen. In plaats van een toenemende economische en diplomatieke druk op Iran om haar te stoppen met zowel haar steun aan het terrorisme als het kernwapenprogramma, heeft hij gekozen om te proberen Iran te sussen, zodat sanctieverlichting verkregen werd in ruil voor duidelijke beperkingen op zijn nucleaire activiteiten, welke in feite geen beperkingen zijn.

De Obama-regering lijkt te denken - dit is de beste mogelijkheid om hun gedrag te begrijpen – dat Iran kan worden gematigd. Als het krijgt wat ze willen in het Midden-Oosten (en dit omvat blijkbaar ook de capaciteit voor de productie van atoombommen), dan zal het een evenwicht zal bereiken met het westen en zal zijn vijandigheid eindigen. Er is, helaas, geen spatje van bewijs die deze hypothese ondersteunt.

Israël van haar kant kan zich niet veroorloven om de VS dit te laten uittesten. Het zal niet tolereren dat er nucleaire wapens in de handen van een buurland komen, die meerdere malen per dag vraagt om hun vernietiging. Dit zet hen direct tegenover de regering. De regering beweert dat het enige alternatief voor het tevredenstellen van Iran, een oorlog is. Maar de waarheid is, zoals Churchill zei, dat het resultaat van deze verzoening een oorlog is. Het blijkt dat het grote obstakel voor Obama in de uitvoering van zijn plannen, Israël is. Interessant hoe we weer eindigen in het centrum van de wereld, opnieuw.

Het is vermeldenswaard dat dit beleid niet alleen het verlaten van de voormalige bondgenoten is, het verscheurt ook het nucleaire nonprofilatie-verdrag, dat zoals u zich wellicht herinnert, Iran heeft ondertekend. Maar welke natie zal nu haar verantwoordelijkheden krachtens het Verdrag serieus nemen? De Saoedi-Arabische bom is de volgende. Natuurlijk, dit is dezelfde instantie die zei dat chemische wapens onaanvaardbaar zijn, tenzij ze natuurlijk chloor bevatten, dat zijn niet echt wapens, of misschien zijn het geen chemische, of misschien zijn er geen Joden bij betrokken, dus wie maakt het wat uit.

Terwijl de Verenigde Staten en het westen worden aangevallen door de radicale islam op verschillende manieren, heeft Barack Obama ervoor gekozen om de meest krachtige en tot nu toe succesvolste kampioen van de radicale islam te omhelzen als een bondgenoot - ondanks hun verklaarde wens om de VS te verslaan en te vernietigen.

Hoewel het beleid van Bush en Obama gebaseerd is op onwetendheid betreffende de realiteit in het Midden-Oosten, is Obama's beleid opmerkelijk voor wat betreft de te verwachten gevolgen. Het opzettelijk versterken van een vijand, zonder wat dan ook daarvoor in ruil te krijgen, verraadt de bondgenoten en stimuleert de verspreiding van de meest verschrikkelijke massavernietigingswapens, en moedigt het terrorisme aan, en zal waarschijnlijk leiden tot een oorlog.

Wat een deal!

Bron: Abu Yehuda | A blog about the struggle to keep the Jewish state