DE AMERIKAANSE OORLOG TEGEN DE JODEN

Antisemitische krachten op de campus zijn alleen naar erger geworden - en zijn niet van plan om af te nemen.

2 december 2015 - door Caroline Glick

Oorspronkelijk gepubliceerd door de Jerusalem Post.

De fundamenten van de Amerikaanse Joodse leven worden vandaag de dag aangevallen op een manier die een generatie geleden ondenkbaar was. De academische wereld is de ground zero van deze aanval. De protestbewegingen op campussen zijn ten eerste en vooral anti-joodse bewegingen.

In ongeveer de afgelopen tien jaar hebben de joodse gemeenschapsleiders en de activisten zich geconcentreerd op slechts één aspect van deze anti-joodse campagne. Joodse leiders hebben zich gewijd aan het helpen van Joodse studenten bij het bestrijden van het directe antisemitisme dat inherent is aan de anti-Israëlische studentenbewegingen.

Ondanks de aanzienlijke financiële middelen die zijn besteed aan de bestrijding van anti-Israëlische krachten op campussen, zijn ze niet afgenomen. Integendeel, met elk voorbijgaand jaar zijn ze gegroeid, en krachtiger en dreigender geworden. Beschouw het als een steekproef in de anti-joodse incidenten die hebben plaatsgevonden in de afgelopen twee weken.

Twee weken geleden werd Daniel Bernstein, een Joodse student aan de Universiteit van Californië in Santa Cruz en lid van de universiteit studentenraad, bevolen om niet te stemmen over een resolutie waarin de universiteit werd opgeroepen tot desinvesteren uit vier bedrijven die zaken doen met Israël.

Bernstein vertegenwoordigt de UCSC's Stevenson Universiteit in de studentenraad. Hij is ook vice-president van de Joodse Student Union van de universiteit. Vooruitlopend op de anti-Israël stemming ontving Bernstein een bericht van een lid van zijn studentraad met de opdracht aan hem om zich te onthouden van de stemming over de Israëlische desinvestering.

Bernstein was op de hoogte dat de studentenraad had vastgesteld dat hij werd geïnspireerd door "een joodse agenda" en daarom niet kon worden vertrouwd om de resolutie fair te bezien. In hetzelfde bericht gaf Bernsteins correspondent hem een vriendelijke "opwarmer" dat zijn medestudenten overwogen om hem uit zijn ambt te zetten, omdat hij als Jood ondersteund wordt door de Joodse gemeenschap. Tot zijn voordeel heeft Bernstein deze opdracht genegeerd.

Hij stemde tegen de anti-Israël resolutie. Na het incident publiceerde Bernstein een verklaring, waarin deze anti-joodse discriminatie en haat was opgenomen, die zich nu ongebreideld op zijn campus voordoet. Onder andere schreef hij: "Dat ik wordt onderworpen aan anti-semitisme was een schokkende nieuwe gebeurtenis voor mij. Maar de waarheid is dat ik niet geschokt ben. Ik ben niet geschokt, want deze haat en onwetendheid heeft mij overal al gevolgd. Ik ben niet geschokt omdat Joodse studenten al jarenlang aan dit verachtelijke racisme worden onderworpen in het UC-systeem [Universiteit van Californië], en vooral sinds de BDS een belangrijk onderwerp van discussie werd.
Antisemitisme ... is ... uitgegroeid tot een onlosmakelijk onderdeel van de campus-politiek hier bij UC Santa Cruz en over het hele UC-systeem."

Dan is er verder de groeiende beweging van beroepsverenigingen die Israël boycot.

Vorige week heeft de Nationale Women's Studies Association een resolutie aangenomen om zich bij de BDS-beweging aan te sluiten. De resolutie, geschreven in gezwollen, onbegrijpelijk proza, verkondigde dat de enige staat in het Midden-Oosten die de volledige en gelijke rechten geeft aan vrouwen zo slecht is, dat die moet worden uitgekozen om te worden geboycot, gesanctioneerd en afgestoten.

Overwegend dat Bernstein een persoonlijk doel was en de NWSA heel Israël criminaliseert, richtte zich bij CUNY op 12 november een groep demonstranten op de Joodse gemeenschap als geheel. Die dag, als onderdeel van een nationale "miljoen studentenmars", waar de studenten gratis onderwijs eisten, introduceerden anti-joodse leerlingen op de CUNY rally op het Hunter College een nieuwe eis: de verdrijving van alle Israël supporters van de campus, ongeveer 50 studenten zongen in koor, "Zionisten van de CUNY!"

Afgezien van een onschuldige verklaring over de "vrijheid van meningsuiting" had de CUNY-leiding niets te zeggen over de zaak. Van hun kant gaf de leiding van Hunter een verklaring af met de "veroordeling van de antisemitische opmerkingen" die gedaan waren door de rally-deelnemers. Maar er werden geen disciplinaire maatregelen genomen tegen iemand van hen.

Sprekend met de Algemeiner, zei de StandWithUs noordoostelijke regiodirecteur Shahar Azani, dat het Hunter-incident "een nieuw voorbeeld is van het kapen van diverse sociale zaken door de anti-Israël beweging." Bij het ​​maken van deze claim herhaalde Azani het standpunt dat wordt ingenomen door de Joodse gemeenschapsleiders en activisten die betrokken zijn in de strijd om de Joden en Israël te verdedigen op de universitaire campussen.

Helaas is dit standpunt onjuist. Volgens de heersende stand van wijsheid van leidende Joodse gemeenschappelijke reacties op aanvallen tegen de Joodse studenten op campussen, moeten de anti-Israëlische en anti-Joodse bewegingen onderscheiden worden van de bredere anti-liberale krachten die nu het leven verstoren op de campussen in de VS. Zoals de Joodse leiders de dingen zien, is er geen inherente verbinding tussen het insluitende slachtofferschap van de demonstranten, de veeleisende beperkingen in de vrijheid van meningsuiting, onderzoek en vergadering (en gratis onderwijs), en degenen die proberen om de Joden te verdrijven uit de publieke sfeer op universiteiten.

Met andere woorden, ze geloven dat Zionisten weggepest kunnen worden. Maar dat kunnen ze niet. De wegpest-beweging, die eist dat universiteiten de vrijheid beperken om tegemoet te komen aan deze slachtoffergroepen, staat noodzakelijkerwijs vijandig tegenover Joden. Dit is de reden dat op hetzelfde moment de "slachtoffers" van zwarte transgenders worden vertroeteld en gestreeld, en de Joden naar voren komen als de enige groep die niet beschermd is.

Inderdaad vraagt de BDS beweging aan ​​universiteiten om Joodse studenten te discrimineren. Het inherente conflict tussen de leerstellingen van de "progressieve" beweging en Joodse rechten wordt geëtaleerd in een gids tot rassenhaat "microaggressions" eerder dit jaar gepubliceerd door de Universiteit van Californië.

Studenten en docenten moeten het plegen van deze "microagressions" voorkomen als ze aan de juiste kant willen blijven staan van de campus autoriteiten en de wet. De UC definieert "microagressions" als "korte, subtiele verbale of non-verbale uitwisselingen, die denigrerende berichten sturen naar de ontvanger, vanwege zijn of haar lidmaatschap van een groep (zoals ras, geslacht, leeftijd of sociaal-economische status)."

Overtreders kunnen verwachten te worden beschuldigd van het veroorzaken van een "vijandige leeromgeving", een daad die kan veroorzaken dat je wordt verdreven, ontslagen en onderworpen aan strafrechtelijke zaken. Zoals de Rechten-professor Eugene Voloch meldde in The Washington Post afgelopen juni, onder andere, bevat de lijst van strafbare feiten het insluiten als een middel in de voortschrijdende samenleving.

Een verklaring in de trant van: "Ik denk dat de meest gekwalificeerde persoon de baan moet krijgen" kan iemands academische carrière vernietigen. Dus ook uitspraken als het verwerpen van een ras als een belangrijke factor bij de beoordeling van de bevoegdheid van een persoon, worden nu beschouwd als racistisch. Bijvoorbeeld verklaringen met het effect van "er is slechts één ras, het menselijk ras", "Amerika is een smeltkroes", of "Ik geloof niet in rassen" kan een student of docent in problemen brengen.

In een column vorige week merkte Dennis Prager op dat de lijst als racisme hekelt alle pijlers van de liberale samenleving in Amerika. Uit de lijst die hij beschreef, blijkt dat "de Amerikaanse universiteit nu dichter bij het ​​fascisme staat dan bij de traditionele vrijheid."

Prager heeft natuurlijk gelijk. Maar de fascistische overname van de Amerikaanse academische wereld zal niet gelijkelijk van invloed zijn op alle Amerikanen.

Joden zijn de grootste slachtoffers van deze gang van zaken. Voor het grootste deel van de afgelopen honderd jaar, heeft de opwaartse mobiliteit van de Amerikaanse Jodendom rechtstreeks in wisselwerking gestaan met de Amerikaanse insluiting van meritocratische waarden. Hoe meer de Amerikanen voorbij hebben gekeken aan ras en etniciteit en het beoordelen van mensen naar hun talenten, personages en vakbekwaamheid, zijn de Joden hoger gestegen. Omgekeerd, waar andere bekwaamheden anders dan talent en professionaliteit als kwaliteiten van sociale en professionele status werden vastgesteld, daar hebben de Joden geleden. Daar hebben zij discriminatie ervaren en hun mogelijkheden om door te gaan werden beperkt.

De academische wereld is maar een klein onderdeel van de Amerikaanse samenleving. Maar om een plaats in Amerika's midden te verdienen, en in de hogere middenklasse en de andere hogere klassen, dan hebt u minstens een bachelordiploma nodig. Bovendien, universitair afgestudeerden bevolken de leiding van de staat en de federale besturen bureaucratieën, de zakenwereld, de entertainment sector en alle andere belangrijke gebied van menselijke inspanning in de Amerikaanse samenleving.

De gelijktijdige afwijzing in de academische wereld van de kern van de liberale principes en de legitimatie van antisemitische krachten is geen toeval. Joden zijn een constante herinnering dat menselijk handelen - in plaats van ras en andere groep identiteiten - alles te maken heeft met het vermogen van een persoon om uit te blinken in de academische wereld en daarbuiten. Door fascistische principes vast te houden, moeten de Joden worden gedemoniseerd en gehaat. Het intrinsieke verband tussen antisemitisme en fascisme en de gelijktijdige insluiting door een belangrijke Amerikaanse instelling betekent dat vandaag de dag de gelijke rechten en vrijheden van de Joden veel meer bedreigd worden in Amerika dan de meeste joodse leiders en activisten zich hebben gerealiseerd. Het falen van de Joodse gemeenschap tot op heden om de antisemitische krachten met succes te verslaan op de campussen is, ten minste voor een deel, te wijten aan het falen van het erkennen of strijden tegen het tweeledige karakter van het probleem.

Bron: The American War Against the Jews | Frontpage Mag