De vergeten kindslachtoffers van Hamas en ISIS

7 augustus 2014 - door Daniel Greenfield

Terwijl woedende menigten van Linksen, gedrapeerd met hun Keffiyahs, krijsen over Gaza op de openbare pleinen van elke grote stad, ging ISIS verder met de genocidale opmars naar Bagdad. In de laatste 24 uur vluchtten de Yazidis, een niet-islamitische minderheid, voor ISIS naar een bergtop waar hun kinderen sterven van de dorst.

De grimmige realiteit van hun benarde situatie - gevangen te zijn tussen de dorst en een genocidale leger - staat in schril contrast met de valse beweringen over Gaza waar ladingen aan goederen uit Israël de grens blijven passeren tijdens de oorlogstijd, waar de winkelcentra iPhones hebben en de vijfsterrenhotels taarten aanbieden zo groot dat ze alleen met een hijskraan kunnen worden aangesneden.

De dode Yazidi kinderen zullen niet inspireren tot eventuele protesten of veel verontwaardiging. De hysterische demonstraties voor Gaza zullen niet plotseling veranderen in anti-ISIS demonstraties. Als een van de boze witte demonstranten met dode-baby-posters daarover ondervraagd worden, antwoorden zij iets dat lijkt op: "Het is Bush zijn schuld", of "Het is Tony Blair zijn schuld."

En zij waren er in het begin van de eeuw om elke poging aan de kaak te stellen om Saddam Hussein omver te werpen. De dode kinderen die vergast werden door Saddam, samen met de kinderen in zijn gevangenissen, waren helaas minder fotogeniek dan de vreemd blonde kinderen van Gaza's Hamaswood.

Anna, een twee jaar oud meisje, wiens voeten waren verpletterd door Saddams folteraars, heeft hen nooit iets kunnen schelen. Het zijn niet de kinderen waar ze zorg over hebben, ook niet de stervende Yazidi-kinderen in Irak, of de gemartelde kinderen in de gevangenissen van Saddam Hoessein of zelfs maar de dode kinderen van Gaza die als levende menselijk schilden werden gebruikt door Hamas om vervolgens in hun demonstraties na hun dood daarmee te zwaaien als kartonnen propagandaborden door woedende marxisten.

Toen zij dachten dat Israël een speeltuin in de buurt van het vluchtelingenkamp al-Shati had gebombardeerd waarbij negen kinderen gedood werden, raakten ze in een moorddadige krampaanval van verontwaardiging. Toen later bleek dat een ontploffende Hamas-raket verantwoordelijk was, vielen ze stil.

Zij hebben even weinig interesse in het 3-jarige meisje dat gedood werd door een Hamas-raket in de eerste dagen van de oorlog.

Hetzelfde is gebeurd in 2012 toen een 11 maanden oude dode baby, als de iconische voorpaginafoto, even snel weer verdwenen was zodra de dood bleek te zijn veroorzaakt door een Hamas-raket. Hetzelfde gebeurde met Hadil al-Haddad, een 2-jarig meisje in Gaza, wiens iconische foto snel het nieuws van gisteren werd, zodra bleek dat een Hamas-raket het was geweest die verantwoordelijk was voor haar dood .

Maar de foto's van die dode en gewonde kinderen, samen met de dode kinderen van Syrië, en misschien binnenkort de dode kinderen van de Yazidi, zullen gaan verschijnen op de hatelijk boze anti-Israël demonstraties.

Als ze echt bezorgd waren over deze kinderen, zouden zij ten minste woedend, bewogen en pijnlijk getroffen zijn door de dood van een kind in handen van Saddam Hussein, net zoals ze zijn als de ISIS terroristen sterven door toedoen van de Amerikaanse en Britse soldaten. Maar in plaats daarvan bewerken de dode Iraakse kinderen apathie, en de dood van Al Qaeda-leden verontwaardiging.

Als het de kinderen waren die hen bezorgd zouden maken, dan ook de dood van een Israëlische kind, of een moslimkind in de handen van Hamas zou ook van belang zijn, net zoals als degene die ze op de bloedige plakkaten met zich meedragen

Maar dan doen ze niet en ze deden het nooit.

Ze houden niet van kinderen of van wie dan ook in die kwestie. Ze haten alleen. De dode kinderen zijn slechts stukjes foto-papier voor hen die zij gebruiken om hun ideologische vijanden schaamteloos aan te vallen.

Zodra Israël uit Gaza wegtrok, rapporteerde een verslag van het VN-kantoor voor Coördinatie van Humanitaire Zaken een opvallende toename in de hoeveelheid intern geweld terwijl de meerderheid van de sterfgevallen nu wordt veroorzaakt door stamvetes.

Tijdens de gevechten tussen Israël en Hamas in 2007 stierven er net zoveel Palestijnse Arabische kinderen in stamvetes als in de Israëlische luchtaanvallen. En in tegenstelling tot de luchtaanvallen, waren de kinderen gedood in de stamvetes geen ongevallen.

Het is een klein en smerig geheim, dat terwijl de Palestijnse identiteit net zo nep is als een driedollarbiljet, de stamidentiteit een krachtige en bepalende macht is. Bovendien is het vaak moeilijk te zeggen of Hamas- en Fatahterroristen zijn afgestemd op de beweging vanwege persoonlijke overtuiging of omdat hun stam in lijn is met een beweging.

Hamas en Fatah zijn niet alleen ideologieën. Ze zijn ook grote uitgebreide stam-families, die strijden over land, eer en economische controle.

De oorsprong van Israëls strijd met het terrorisme gaat terug naar de wortels van de Al-Hoesseini-stam die in Jeruzalem kwam na de kruistochten en geprobeerd heeft om de stad te controleren en alles wat er ooit sindsdien was.

De prominente leden en medewerkers van de stam omvatten de Hitler-moefti, Hajj Amin al-Hoesseini, en Yasser Arafat. (Arafat echter was meer direct gekoppeld aan de Al-Qudwas, een stam die zich van Irak tot Egypte uitstrekt. Beide stammen beschouwen zichzelf als een soort aristocratie met adellijke titel, wat nog weer een ander feit is waardoor hun postkoloniale pose als onderdrukt volk belachelijk hypocriet en lachwekkend is.)

Moslimkinderen die worden gedood in stamvetes tussen de grote families, waarvan de lokale takken beweren de leiders te zijn van het Palestijnse volk, zelfs als ze met dezelfde wreedheid vechten voor de controle over Syrië en Irak, maar het is geen onderwerp waarvoor een van de plakkatenzwaaiers zich zal interesseren. Open die deur op een kier en hun hele met eigendunk beladen campagne stort ineen tot een onsamenhangend geblaat als zij strijden ter rechtvaardiging van het primaat van de ene terroristische groepering over de andere op basis van claims over afkomst van Mohammed door haar toonaangevende stammen.

Er zijn verhalen die gewoon niet worden verteld.

Toen VN-rapporteur en anti-oorlogactivist Scott Ritter Saddam Hussein in Irak bezocht, betrad hij een gevangenis die, in zijn eigen woorden "een gevangenis bleek te zijn voor kinderen - peuters tot pre-pubers - wier enige misdaad was dat zij de nakomelingen waren van degenen die zich politiek hadden uitgesproken tegen het regime van Saddam Hussein. Het was een verschrikkelijke scene."

Ritter weigerde ieder verdere bespreking erover, "want wat ik zag was zo verschrikkelijk dat het kan worden gebruikt door degenen die een oorlog met Irak willen bevorderen, en ik ben hier voor vrede."

Scott Ritter, die later werd gearresteerd voor het lastig vallen van minderjarige meisjes op internet, was niet het voor het leveren van vrede. Niet meer dan die plakkaatrondzwaaiers in Londen, Sydney en Montreal voor vrede zijn. Hij was aan het vechten om Saddam Hussein aan de macht te houden. En hij was bereid om een gevangenis vol kinderen op te offeren, om dat te doen.

Hij was bereid om kleine meisjes op te offeren zoals Anna, wiens voeten waren geplet in een martelkamer, om Saddam Hussein aan de macht te houden. Ritter was bereid om dat te doen, omdat hij dezelfde moraal had als Saddam.

Dat is dezelfde houding die de plakkaatzwaaiers hebben ten opzichte van de kinderen van Gaza, Irak en talloze andere plaatsen. Zij gebruiken hen om oorlog te voeren in naam van de vrede, wanneer het hen wel handig uitkomt.

Maar wanneer ze sterven door Hamas-raketten en stamvetes, wanneer ze worden gedood door ISIS en het hele moorddadige alfabet zooitje van het islamitisch terrorisme, dan zetten ze het bij het vuilnis van gisteren.

Voor Hamas en zijn aanhangers, die hun longen kapot schreeuwen met "Free Gaza", zijn kinderen, dood of levend, het zoveelste propagandawapen in het arsenaal van de terroristische theocratie.

Ze zijn enthousiast en bereid om de Joodse en moslimkinderen te doden in de naam van hun oorlog.

Bron: The Forgotten Child Victims of Hamas and ISIS | FrontPage Magazine