29 januari 2014 | door Daniel Greenfield
De universalistische Holocaust
Er zijn twee fundamentele menselijke reacties op een aanval. Ik ga mezelf beschermen, of ik probeer de wereld tot een betere plek te maken. De eerste behandelt het risico van een aanval, de tweede je onzekere gevoelens over de wereld. De eerste maakt dat je beter kunt omgaan met een aanval. De tweede maakt dat je je beter voelt over de wereld waarin je woont.
De joodse reactie op de Holocaust viel in deze beide categorieën: Nooit meer, en: onderwijs tolerantie. 'Nooit meer' werd het credo van Israël, en 'onderwijs tolerantie' werd het credo van de Westerse Diaspora.
Er waren ook Israëli's die geloofden in het onderwijzen van tolerantie, en westerse Joden die in zelfverdediging geloofden, maar de reacties waren structureel, omdat de kloof tussen Nationalisten en Universalisten dateerde van vóór de Holocaust.
De Holocaust was een herscheppende gebeurtenis, maar de reacties erop kwam voort uit oude debatten. De pogroms hadden geleid tot de dezelfde splitsing van de weg tussen een collectieve strijd voor een betere wereld en de nationale zelfverdediging, tussen Universalisten en Nationalisten, tussen links en rechts. De huidige debatten over Israël door Joden en niet-Joden met opnieuw die oude argumenten.
De Holocaust was geen onverwachte gebeurtenis voor de Nationalisten, en nationalistische leiders als Jabotinsky hadden gewaarschuwd dat het kwam. Voor de Universalisten was het een onverklaarbare gebeurtenis, die het hele progressieve begrip in de geschiedenis uitdaagden als een mars naar de verlichting.
Gewelddadige dweperij werd verondersteld het tegenovergestelde te zijn van de moderniteit. Geschiedenis gaat vooruit, niet achteruit. In tegenstelling tot het tsaristische Rusland was de Sovjet-Rusland en Weimar Duitsland te modern voor massamoord. En dat waren ze niet.
De Holocaust was een overval op klaarlichte dag op de grootste straat van de grootste stad in de wereld. Haar boodschap was dat de mens niet zomaar magisch een beter mens is geworden omdat Berlijn een metro heeft en er telefoongesprekken kunnen worden gevoerd over de Atlantische Oceaan. De Nationalisten schreven het toe aan de menselijke natuur, terwijl de Sociaal-Democraten de schuld gaven aan het reactionaire nationalisme. De Universalisten drongen erop aan dat er met de echte vooruitgang van de wereld eenheid zou komen, terwijl de Nationalisten doorgingen met het bouwen van hun eigen kasteel.
De Holocaust verdiepte de kloof tussen de Universalisten en de Nationalisten. De Universalisten dachten dat de Holocaust zou maken dat we des te dringender zouden werken aan een betere wereld, terwijl de Nationalisten de geschiedenis zagen als een cyclus van beschavingen die men overleven moest, in plaats van een utopische haven waar conflicten zouden eindigen en de gevechten stoppen.
Wat de Universalisten altijd gehaat hebben aan Israël was dat een Joodse staat het symbool was van een wegdraaien van de grote droom van de Menselijke Broederschap voor weer een andere reactionaire staat. Zionisme was voor velen ter linkerzijde de stopzetting van het universalisme. Verlichten van links zowel van Lenin naar H.G. Wells hebben het zionisme aan de kaak gesteld als een reactionaire wegversperring naar de wereldeenheid. Het antwoord op het Joodse probleem was assimilatie, niet het conglomeraat. En voor te veel liberalen is het bestaan van Israël daarom nog steeds zo verderfelijk, omdat het de Joden weghoudt van de droom van een betere wereld.
Het schisma ter linkerzijde over het zionisme wordt langzaam gewonnen door de anti-zionisten, waarbij de inwendige haat voor de Joodse staat als een reactionaire entiteit, het toevluchtsoord is van de wereld zonder grenzen. Ze bekritiseren Israël niet voor schendingen van de mensenrechten. Ze vinden of bedenken schendingen van de mensenrechten, omdat ze Israël hebben aangeduid als een reactionaire entiteit; en in hun wereldbeeld onderdrukken alle reactionaire entiteiten; en alleen de reactionaire entiteiten doen aan onderdrukking. De Sovjet-Unie was progressief en daarom niet onderdrukkend. Israël is reactionaire en daarom onderdrukkend.
De Universalisten hebben de Holocaust geïnterpreteerd als een nationalistisch fenomeen en via deze scheefgetrokken logica is Israël, als zijnde nationalistisch, het antwoord op de Holocaust, als gelijk aan nazi-Duitsland. De Joden die hun eigen land willen, hun eigen vlag en hun eigen leger, zijn net zoals de nazi's. In plaats van de aanneming van een universalistische reactie van nationale zelfmoord op deze massamoord, besloot het Joodse volk om te overleven. En dat is een misdaad die de links hen nooit kan vergeven.
Joods universalisme is altijd enigszins beschaamd over Israël geweest. Zij gebruikten de noodzaak daarvan in hun binnenste om te begrijpen, zelfs als hun ideologische gedachten daartegen worstelen, maar na verloop van tijd verdwijnt dat gevoel, omdat de dingen die je voelt en niet zegt, moeilijk zijn door te geven aan de toekomstige generaties.
Holocaustmusea werden gebouwd, boeken werden geschreven en reizen uitgevoerd naar het Anne Frankhuis, maar het begrip van wat deze dingen betekenen werd niet doorgegeven. De enige les was om de wereld een betere plaats te maken door het onderwijs, dat als iedereen tolerant is, dat de geschiedenis zich niet zou herhalen. Alsof een aantal cursussen en dia's over tolerantie de herhaling van de geschiedenis kan stoppen.
Er zijn lieve Joodse jongens en meisjes geweest die het dagboek van Anne Frank hebben gelezen, Auschwitz hebben bezocht en toch met anti-semitisme zijn behept. Ze noemen zichzelf niet zo, omdat hun universalistische onwetendheid zo diep zit, dat ze zelfs niet weten dat ze het zijn. In plaats daarvan noemen zij zichzelf mensenrechtenactivisten, ze boycotten Israëlische producten, slaan de ruiten in van Joodse winkels, knuffelen de terroristen en rationaliseren de zelfmoordaanslagen.
En wat anders veronderstellen zij van zichzelf dit te doen door de lessen die ze trokken uit de Holocaust, dat de underdog zijn altijd juist is, dat mensen in uniformen slecht zijn en dat je altijd moet opkomen voor minderheden.
Dat is de Holocaust in zijn universalistische vorm. 'Nooit weer' maakte dat de Holocaust een leerzaam moment was voor de Joden. 'Onderwijzen van tolerantie' maakte het een leerzaam moment voor de hele mensheid. De Nationalist en de Universalist trok twee tegenovergestelde lessen uit de Holocaust. De Nationalist richt zich op de weerstand, terwijl de Universalist zich richt op de vervolging. De Nationalist streeft ernaar een gettovechter te worden, terwijl de Universalist ernaar streeft om een goede Duitser te worden.
De universalistische les van de Holocaust is dat wij allen ernaar moeten streven om goede Duitsers te worden, omdat onze regeringen, ten minste de niet-progressieve, aanstaande Derde Rijken zijn die slechts één vlag-zwaaiende leider nodig hebben om de concentratiekampen te openen. De Universalisten denken dat de enige manier om een nieuwe Holocaust te stoppen is het vernietigen van het nationalisme, patriottisme en de moderne staat.
Dit is wat zij geloofden voordat de Holocaust er kwam. En het is niet de Holocaust die hen motiveert. De Holocaust is gekaapt en vervormd als een pedagogisch instrument voor links. Haar geschiedenis is er één waar de Joden instaan voor inheemse Amerikanen, Afro-Amerikanen of elke andere slachtoffergroep, maar die geen identiteit hebben, motieven of belangen van een eigen land. De dode Joden zijn lege symbolen zonder tastbare vorderingen op een verleden of toekomst. Ze stierven om ons het onderwijs te geven om betere mensen te zijn.
En dus gooien jongens en meisjes, Joodse en niet-Joodse, de ruiten in van de Joodse winkels en gooien stenen naar Joodse soldaten vanwege het verlangen om goede Duitsers te worden. Hun methode om een herhaling van de Holocaust te voorkomen is het bestendigen door de vervolging van Joden door goede Duitsers te zijn. Als ze slagen om Israël en al haar Joden te vernietiging, dan zullen ze de beste Duitsers zijn van hen allen.
Deze universalistische doctrine vermeldt niet de Engelse jongens, die ook goede Duitsers waren vóór de tijd dat deze woorden iets betekenden, door zich te verzamelen bij anti-oorlog bijeenkomsten. Het vermeldt niet de linkse intellectuelen die erop wezen dat de Geallieerden geen haar beter waren dan de Nazi's of de communistische Universalisten van de Sovjet-Unie, die zich verbonden met nazi-Duitsland.
Het debat over Israël is slechts één van vele dergelijke gevechten tussen Universalisten en Nationalisten, van elke belijdenis en van elke natie. Het is een strijd tussen degenen die geloven dat naties, religies en culturen aangeboren waarde hebben, en degenen die geloven dat ze hindernissen zijn voor het grote vangnet van saamhorigheid.
De Nazi-Holocaust is mislukt, maar de Holocaust als zodanig is nog gaande. Elke keer als een linkse opstaat om Israël aan de kaak te stellen en om uit te kijken naar de dag wanneer het verdwijnt, maalt de Holocaust danig door. En ze hebben geen tekort aan enthousiaste Joodse medewerkers om die taak te voltooien, waarvan ze geloven dat een humanitaire utopie staat te wachten aan de andere kant van de gaskamerdeur.
De Joodse Universalisten verloren hun geloof in G-d, maar ze hebben niet hun geloof verloren in de mensheid. Ze geloven nog steeds met hun hele hart dat als ze luid genoeg op hun gitaar tokkelen en "Imagine" zingen, dat die betere wereld achter die deur verschijnt. Ongelovig in de geschiedenis, zijn ze vergeten dat de laatste keer dat die deur werd geopend in Rusland, er alleen prikkeldraad en bittere koude stond te wachten aan de andere kant.
Joodse Nationalisten begrepen wat er de laatste keer kwam. Ze begrijpen wat er dit keer komt. Het maakte niet uit hoeveel keer zij gelijk kregen, de prachtige dromers weigeren te luisteren naar de geschiedenis, waaruit blijkt dat ze het verkeerd hebben. Zij wachten nog steeds op de dode hand van geschiedenis die hen naar de betere wereld zal laten gaan en die geboren zal worden uit de as van de oude.
Geschiedenis is een routekaart met grafieken die het verleden tonen, en het ons mogelijk maakt om ons te tonen waar het leven ons mogelijk naartoe zal leiden. De Universalistische Holocaust zou deze kaarten willen verbranden en onze toekomst doden vanwege hun betere wereld.