De Grote Pauze
Een bijbelstudie door Jack Kelley | 28 juni 2013
“U hebt zeker wel gehoord van het rentmeesterschap (uitdeling) van de genade van God, die aan mij gegeven is ten behoeve van u, dat Hij mij door openbaring dit geheimenis bekendgemaakt heeft (zoals ik eerder in het kort geschreven heb).” (Efeziërs 3:2-3)
Een van de moeilijkste dingen voor iemand die niet vertrouwd is met het begrip 'dispensationele theologie' is waarom Israel moet bestaan in de laatste dagen, laat staan de wederopbouw van hun tempel te begrijpen. Een recente discussie met een professor in de theologie van een bekende christelijke school maakte dit duidelijk.
We spraken over onze respectievelijke standpunten over de Eindtijd. Toen ik sprak over de komende tempelbouw en het opnieuw ontwaken van Israël in hun oude verbondsrelatie, keek hij me aan alsof ik van een andere planeet kwam. Hij studeerde af aan een van de belangrijkste confessionele seminaries waar hij was ondergedompeld in de liberale theologie, dus het weinige wat hij weet over de eindtijd, is allemaal allegorisch. Hij had nooit iets geleerd over wat ik zei.
Waarom, zo vroeg hij, zou God Israël op aarde terugbrengen als de kerk Israël heeft vervangen in Zijn ogen? En zelfs als hij dat deed, waarom zou Hij hen in een oude verbondsrelatie houden als Hij tegen de kerk zei dat sinds het kruis het Oude Verbond niet langer van toepassing was?
Goede vragen
De meeste christenen kunnen geen antwoord geven op deze vragen, en zelfs onder degenen die de Bijbel letterlijk nemen, zeggen velen alleen maar: "Omdat de Bijbel het zegt." Ze kunnen niet verklaren waarom de bijbel het zo zegt.
Pas wanneer je begrijpt dat het tijdperk van de Genade niet het tijdperk van de Wet beëindigde, maar het alleen plotseling onderbrak met zeven jaar van de aan haar toegewezen tijd te gaan, is het allemaal duidelijk. De Kerktijd was niet bedoeld om Gods volgende stap te zijn in zijn voortgaande openbaring aan de mens. Het is een compleet nieuw vertrekpunt in tegenstelling tot wat hij eerder had gedaan. Het begon toen de kerk werd geboren en zal eindigen bij de opname, en nooit meer worden herhaald. Hier is wat er is gebeurd.
Tegen het einde van de Babylonische ballingschap vertelde de engel Gabriël aan Daniël dat Israël 490 jaar werd gegeven om 6 taken uit te voeren.
“Zeventig weken (490 jaar) zijn er bepaald over uw volk en uw heilige stad, om de overtreding te beëindigen, de zonden te verzegelen, de ongerechtigheid te verzoenen, om een eeuwige gerechtigheid tot stand te brengen, om visioen en profeet te verzegelen, en om de Heiligheid van heiligheden (de helige plaats) te zalven.” (Daniël 9:24)
De Heer werd gekruisigd nadat 483 van die jaren waren verstreken. Vergeet niet, dat is de reden waarom de discipelen zo verbaasd waren toen hij hen vertelde dat de tempel spoedig zou worden vernietigd (Matt. 24:2). Het is ook de reden waarom ze 40 dagen na de opstanding vroegen of Hij van plan was om het Koninkrijk te herstellen voor Israël (Handelingen 1:6). Ze dachten dat ze slechts 7 jaar verwijderd waren van het Koninkrijkstijdperk. Tien dagen later, op Pinksteren, toen de onbepaalde tijd van de kerk begon, had het tijdperk van de wet nog steeds 7 jaar tekort wat betreft haar aangekondigde einde.
Nadat 20 jaar waren verstreken, heeft Jakobus, die het hoofd was van de kerk in Jeruzalem op dat moment, verklaard dat Israël opzij was gezet, terwijl de Heere uit de heidenen een volk voor Zichzelf nam (de kerk). Daarna zou hij weerkeren naar Israël en verder gaan waar hij gebleven was (Hand. 15:13-18). Ongeveer 18 jaar daarna werd de tempel verwoest en is nooit herbouwd. In het jaar 135 heeft de natie opgehouden te bestaan, in welke vorm dan ook. De Romeinse keizer Hadrianus verwoestte wat er over was van Jeruzalem, bouwde een nieuwe stad, genaamd Aelia Capitolina op haar ruïnes, en verbood iedere Jood het te betreden. Maar de belofte van de Heer staat nog steeds overeind. Zodra hij de gemeente heeft opgenomen, zal Hij wederkeren naar Israël om de laatste 7 jaar van het tijdperk van de wet - ook wel bekend als Daniëls 70ste Week - te voltooien.
Deze feiten uit zowel de Bijbel als de geschiedenis ondermijnen volledig alle argumenten voor de geldigheid van de vervangingstheologie. Ze leggen uit waarom Israël moet bestaan in de Eindtijd en waarom de Joden een tempel nodig hebben.
De Grote Pauze
Terwijl Pinksteren het officiële begin was van het tijdperk van de Genade, was dit niet het signaal voor het einde van het tijdperk van de Wet, waar zo velen in de kerk ten onrechte van uitgaan. Het tijdperk van de Genade is slechts een grote pauze, terwijl de Heer met zijn gemeente doorgaat, iets wat hij altijd al bedoelde om te doen, maar slechts in het algemeen bekendgemaakt heeft in het verleden.
“Hij zei: Het is te gering dat U voor Mij een Knecht zou zijn om op te richten de stammen van Jakob en om hen die van Israël gespaard werden, terug te brengen. Ik heb U ook gegeven tot een Licht voor de heidenvolken, om Mijn heil te zijn tot aan het einde der aarde.” (Jesaja 49:6)
Als je de Grote Pauze begrijpt, zullen veel andere dingen op hun plaats vallen. We hebben reeds de wedergeboorte van de natie en de herbouwde tempel besproken. Israël moest opnieuw worden geboren en zal weer een verbondsvolk worden om hun laatste 7 jaar te voltooien. Dit is wat hun wedergeboorte tot zo'n krachtig teken maakt dat de Grote Pauze op haar einde loopt. Israël moet opnieuw bestaan om de 7 jaar te voltooien, die nog over zijn van het tijdperk van de wet, en ontvangt dan het beloofde Koninkrijk. Het verklaart ook de terugkeer naar het offeren van dieren in die tijd. Dit is de manier waarop dingen zich voltrokken voordat de Grote Pauze begon, en de manier waarop ze moeten worden beëindigd. Hoewel mensen altijd gered zijn door het geloof, moet in het tijdperk van de wet hun geloof worden aangetoond door gehoorzaamheid aan de wet.
Inzicht in de Grote Pauze helpt ons ook te zien waarom de Opname van de Kerk aan de laatste 7 jaar voorafgaat. Het doel van de Grote Pauze is dus dat de Heer voor Zichzelf een volk kan nemen uit de heidenen. Het Griekse woord "nemen" in Handelingen 15:14 is "lambano". Bij een blik op de primaire betekenissen van lambano blijkt dat de intentie van het woord is, om iemand te beschrijven, die bezig is iets weg te nemen. Zodra de gemeente compleet is zal de Heer ons wegvoeren, voordat hij weerkeert naar Israël. Dit is in overeenstemming met de verklaring van Paulus in Romeinen 11:25 dat Israël een gedeeltelijke blindheid heeft gekregen, totdat het volledige aantal heidenen is binnengegaan. De zinsnede "binnengegaan" betekent op je bestemming komen, zoals wanneer een schip "binnen loopt". Volgens Johannes 14:2-3 is onze bestemming in de hemel. Nadat de kerk is weggevoerd naar zijn bestemming in de hemel zal de grote pauze beëindigd zijn. De oogkleppen zullen van Israël's ogen vallen, en Israël zal haar laatste zeven jaar voltooien.
De Opname moet gebeuren, voordat Daniëls 70ste week kan beginnen, want de 70e week gaat helemaal over Israel. Het is hun laatste kans om met God verzoend te worden door de Messias en zich voor te bereiden op het Koninkrijk dat Hij hen zo lang geleden beloofde. 2500 jaar voor het feit profeteerde Zacharia dat dit zou plaatsvinden in de buurt van het einde van de 70ste week.
“Maar over het huis van David en over de inwoners van Jeruzalem zal Ik de Geest van de genade en van de gebeden uitstorten. Zij zullen Mij aanschouwen, Die zij doorstoken hebben. Zij zullen over Hem rouw bedrijven, als met de rouwklacht over een enig kind; en zij zullen over Hem bitter klagen, zoals men bitter klaagt over een eerstgeborene.” (Zacharia 12:10)
Paulus bevestigde dit en zei dat het zou gebeuren na de opname.
“Want ik wil niet, broeders, dat u geen weet hebt van dit geheimenis (opdat u niet wijs zou zijn in eigen oog), dat er voor een deel verharding over Israël is gekomen, totdat de volheid van de heidenen is binnengegaan. En zo zal heel Israël zalig worden, zoals geschreven staat: De Verlosser zal uit Sion komen en zal de goddeloosheden afwenden van Jakob. En dit is het verbond van Mij met hen, wanneer Ik hun zonden zal wegnemen.” (Romeinen 11:25-27)
En de Grote Pauze verklaart waarom de redding zal zijn -na de opname- zoals het was in het Oude Testament. Het enige verschil is dat na de opname gelovigen zullen terugkijken op het kruis, terwijl de oudtestamentische gelovigen uitkeken naar het kruis. Spreken over de tijd bij het aannemen van het merkteken van het beest dat zal worden geëist van iedereen op aarde, zei de Heer, “ Hier zien we de volharding van de heiligen. Hier komen openbaar die de geboden van God en het geloof in Jezus in acht nemen.” (Openb. 14 : 12) Nogmaals, mensen zijn altijd gered door het geloof, maar tijdens het tijdperk van de wet zal hun geloof moet worden aangetoond door gehoorzaamheid aan de wet.
Het verklaart ook waarom de 144.000 dienstknechten van God moeten worden verzegeld alvorens op hun missie te gaan. (Openb. 7:3) Als de gemeente hier nog was, zouden we al zijn verzegeld gewoon door wie we zijn. Maar tijdens het tijdperk van de Wet zijn de gelovigen dit niet, noch zullen zij verzegeld zijn met de Heilige Geest als een garantie van hun erfdeel, zoals wij dat hebben (Efeziërs 1:13-14). De 144.000 is de enige groep in de wereld na de opname die wordt beschreven als zijnde verzegeld. Tussen haakjes, sommige geleerden geloven dat dit betekent dat alleen de 144.000 bovennatuurlijk zullen worden beschermd tegen de demonische sprinkhanen, waarvan gesproken wordt in Openbaring 9.
Ik kan het nu duidelijk zien
Ik kan doorgaan, maar ik denk dat je het idee hebt meegekregen. Geen enkel ander systeem van theologie legt Gods overkoepelende plan zo bondig uit als het dispensationalisme. Niemand geeft ons zo'n duidelijk inzicht in het verband tussen de gebeurtenissen van vóór Pinksteren en die van na de Opname. Geen ander helpt ons in te zien van het "waarom" achter het "wat", iets wat beschreven is in de Bijbel. Geen andere theologie demonstreert dus levendig het absoluut unieke karakter van de gemeente, met behoud van de integriteit van Gods beloften aan Israël. En het beste van alles is dat het dit doet op een manier die strookt met de letterlijke, historische, grammaticale interpretatie van Zijn Woord.