EXO-Vaticana (Deel 11)

Geplaatst op: 5 februari 2013

In het midden van de jaren 1970 trokken Tom Horn en zijn vrouw, Nita door het Scholesgebergte op weg naar Aloha, Oregon, om de moeder van Nita te bezoeken, toen plotseling hun aandacht getrokken werd door een felgekleurd object dat zich onregelmatig verplaatste in het luchtruim.

Eerst dacht Tom dat het een reflectie was op de voorruit, van de zon of iets als lichtflitsen op het glas. Dan, bij nader inzien, realiseerde hij zich dat hij een massieve, driedimensionale vorm zag. Het ding was zilverachtig, zeer helder en rond, zo beschreef hij het zo goed als hij kon. Het moet op een hoogte zijn geweest van vijfduizend meter, en het deed dingen die de bekende vliegtuigen niet kunnen doen, in het rond schieten in een razend tempo, dan abrupt te stoppen, wegschieten in de hoogte en wegdraaien in onmogelijke hoeken. Hij keek Nita aan en wees ernaar.

"Zie je dat? Wat is dat?"

Het was op het midden van de dag, en zij had het ook gezien. Wat ze ook aan het bekijken waren, het helder genoeg zodat het geen probleem was om het in het oog te houden tot ze de auto konden stoppen. Ze stapten uit en merkten het verschijnsel nog eens dertig seconden tot een minuut lang op, voordat het kilometers ver langs de hemel wegschoot en stopte, dan abrupt omhoog en wegsteeg uit het zicht met een ongelooflijke snelheid.

"Wat in de wereld hebben we gezien?" vroeg Tom. Net als hij, had Nita er geen idee van. Een griezelige ruimtelijk effect op klaarlichte dag? Top secret experiment? Engel? Demon? Geen idee.

Toen ze weer terug waren in de auto en hun weg vervolgden, besloten ze om niets te zeggen tegen iemand. "Ze zullen denken dat we hallucineren, zo besloten ze.

Maar de volgende morgen waren ze verbaasd om te zien dat de Salem, de topkrant van Oregon, The Statesman Journal, een voorpagina artikel had over hoe honderden mensen uit heel Washington en Oregon een "UFO" hadden gezien die dag ervoor.

Het blijkt dat Tom en Nita niet de enige christenen waren die een Unidentified Flying Object hadden gezien. Wat volgde waren de getuigenissen van drie andere bekende en gerespecteerde Bijbelleraren. We beginnen met de directeur van de populaire christelijke televisieprogramma Prophecy in het News. Gary Stearman zijn verhaal is bovendien belangrijk vanwege de achtergrond van zijn familie in de luchtvaart, plus de persoonlijke ervaring van Gary als een ervaren piloot met veel vlieguren. (De Stearman-familie's Model 75 "Kaydet" was populair tijdens de Tweede Wereldoorlog, en was het primaire lesvliegtuig voor het Amerikaanse leger. In 1934 kocht Boeing Stearman Aircraft en veranderde het in een dochteronderneming, en in 1989 werd Lloyd Stearman, een familielid van de Stearman Aircraft Corporation, die in 1927 begon, ingewijd in de National Aviation Hall of Fame in Dayton, Ohio.)

Gary gaf ons toestemming om zijn verhaal te publiceren zoals hij het vertelde het in 2011.

Gary Stearman: Het verhaal dat nooit is verteld... tot nu toe

Het volgende is een verhaal dat ik nog nooit publiekelijk heb verteld. Met uitzondering van een handvol mensen die ik het in de laatste vier decennia heb verteld, is het mijn geheim. Toch is het een waar gebeurd verhaal dat een grote rol heeft gespeeld in de ontwikkeling van mijn denken. Uiteindelijk heeft het mij laten komen tot een diep geloof in de absolute juistheid van de Schrift. Als ik de ervaring vertel, lever ik daarmee een persoonlijke getuigenis af, samen met een diep verlangen om een waarschuwing te laten klinken en een oproep af te geven aan christenen overal.

Als Bijbel-gelovige christen houd ik vast aan de overtuiging dat de Grote Verdrukking periode voor ons ligt in de nabije toekomst. Volgens de profetie zal die tijd worden aangekondigd door de introductie van duistere geestelijke krachten, die zich voordoen als redders van de planeet Aarde. Binnenkort zal de remmende werking van Gods Geest worden weggenomen van deze planeet, en de hel zelf zal vrij baan krijgen om de mensheid te kwellen.

Wanneer het tijdperk van de Kerk tot een einde komt, zullen deze krachten velen overtuigen dat ze de super-wetenschappelijke oplossing presenteren voor de problemen van de mens. In plaats daarvan zullen ze goedgelovige mensen boeien in gebondenheid en spiritueel bedrog. "Aliens uit de ruimte" is hun camouflage in onze huidige tijd.

Hun huidige boodschap aan de mensheid is: "Laat ons uw oorlogszuchtige, vervuilende manieren helpen overwinnen door het slaan van een brug naar de toekomstige vrede." Die boodschap is de oudste leugen op aarde, voortgebracht door hun chef scientist/socioloog, Satan. Zolang we hier zijn, moeten de christenen zich inspannen om deze duistere geesten te ontmaskeren voor wat ze werkelijk zijn.

Nu naar het verhaal.

Als onderdeel van een luchtvaart-georiënteerde familie werd ik letterlijk opgevoed rond vliegtuigen vanaf mijn vroegste jeugd. Ik was een vliegveld-gek toen mijn vader een luchthaven beheerde. Ik besloot om mijn vliegbrevet zo vroeg mogelijk te krijgen... en ik kreeg die als tiener. Ik zeg dit alleen maar om te illustreren dat vliegen altijd al een groot deel van mijn leven is geweest.

Stearman Aviation stond bekend door het hebben van vliegtuigen die geproduceerd werden in de late jaren 1920 tot aan de jaren 1940, wat eindigende met het beroemde Model 75 Kaydet voor training van het merendeel van de piloten in de Tweede Wereldoorlog. Meer dan 8.500 werden er gebouwd, waarvan ongeveer 3.500 nog vliegen tot op deze dag. Mijn vader, ooms en neven voelden allen de drang in de richting van vliegen en vliegtuigbouw. Dus ik ook, tot ik in het midden van mijn college jaren ontdekte dat ik meer was geïnteresseerd in schrijven dan in techniek.

Na het afstuderen met een diploma Engels en Psychologie, maar ook met bijvakken in de beschrijvende taalkunde, schrijven voor radio en televisie en literaire analyse, ging ik eerst werken, en maakte commerciële publicaties voor Beech Aircraft Corporation, ging dan werken voor de Cessna Aircraft Corporation in de merchandising en marketing divisie. Op beide bedrijven was het mijn taak om de publicaties voor het bedrijven te schrijven en het verkoopmateriaal.

Een van mijn taken was om Cessna-dealers in de Verenigde Staten de verkoopmaterialen aan te leveren, zoals brochures, productinformatie, banners, posters en films. Dit zou alles zijn wat de plaatselijke vliegtuigdealer nodig zou hebben voor de verkoop. Na het produceren van deze producten zouden wij dit persoonlijk af gaan leveren door de lucht op tijd voor de vertegenwoordigers van bedrijven om hun verkoop-bijeenkomsten op te zetten waar de nieuwe modellen werden geïntroduceerd.

Het was midzomer in de late jaren 1960 in Wichita, Kansas, en ik bereidde me voor om op te stijgen vanaf het leveringscentrum op het vliegveld bij Cessna Aircraft om een dergelijke routinereis te maken. Op een zaterdagmiddag had een aantal van ons een tijd in de Merchandising Divisie doorgebracht met het laden van ongeveer duizend kilo presentaties in een gloednieuwe Cessna 207 (omgebouwd voor vracht) ter voorbereiding van de levering aan een Texas-dealer.

De volgende dag - zondagmorgen - vertrok ik voor mijn eerste stop, Love Field in Dallas, Texas, ongeveer 330 mijl naar het zuiden. De reis verliep normaal en duurde een rustige twee uur. Ik arriveerde bij de Cessna-dealer laat in de ochtend, waar de dealer en ik ongeveer de helft van de materialen gelost hebben, die ik had meegebracht voor de bijeenkomsten. We bespraken de aanstaande bijeenkomst tijdens de lunch. Dan, even na het middaguur, vertrok ik van Love Field naar het westen in de richting van Lubbock, Texas, waar ik een andere Cessna-dealer zou ontmoeten en de andere helft van de leveringen voor hem uitladen. Dit deel van mijn vlucht, dacht ik, zou net zo gewoon zijn als de eerste.

Klimmend naar een kruishoogte van 2000 meter, en het bereiken ervan, ontspande ik me, en verwachte een 500 km lange reis van ongeveer een uur en vijfenveertig minuten. Routinematig kijkend naar mijn navigatie-apparatuur was ik precies op schema, ik was (zoals altijd) aan het genieten van mijn vlucht. De lucht was rustig en koel. Dan, zonder waarschuwing, kreeg ik een lage-spanningswaarschuwing die oplichtte op mijn dashboard!

Mijn eerste reactie was simpel ergernis: iets was begonnen met een perfecte vlucht, maar nu moest ik een fout zien op te lossen. Ik was een beetje geërgerd, dit was immers een gloednieuw vliegtuig. Ik merkte op dat de spanning van het elektrische systeem gestaag lager werd en na het proberen van elk alternatief en met de ontdekking dat er geen reparatie mogelijk was, sloeg ik nog een laatste blik op mijn richting en positie, schakelde toen het gehele elektrische systeem af. Met een vliegtuig kun je dat doen, omdat de motor zijn eigen ontstekingssysteem heeft.

Ik geloofde dat ik door dit te doen, de batterij kon sparen tot ik in Lubbock kwam, dan weer aanzetten als het tijd was om de toren aan te roepen en de landing te maken. Nogmaals, ik bleef rustig, en verwachtte dat de resterende uren saai waren. Hoe kon ik het zo verkeerd hebben!

Op dit punt wil ik u eraan herinneren dat alle elektrische stroom was uitgeschakeld, inclusief natuurlijk ook de radio's. Toch was het op dat moment dat ik een scherpe, heldere stem hoorde, die net klonk als een reisgids. Hij zei: "Als u naar links kijkt, zult u een UFO zien." Mijn onmiddellijke reactie was: "Nou, dat is het stomste wat ik ooit heb gehoord. Ik ga niet naar links kijken!"

En ik deed het dus niet. Keek naar voren, zette mijn kaken op elkaar, vastbesloten om door te gaan als voorheen.

Maar toen drong het tot me: hoewel de radio's uit waren, had ik een duidelijke stem gehoord. Het was pas toen dat ik zeker besloot en niet van plan was om naar links te kijken!

Dan, voor de tweede keer, luid en duidelijk, zei de stem (en ik kon echt niet zeggen waar het vandaan kwam): "Als u naar links kijkt, zult u een UFO zien." Zijn intonatie klonk net als die van een reisgids, en ik lachte hardop. Toen overwon eindelijk de nieuwsgierigheid en ik kon mezelf niet stoppen naar mijn linkerkant te kijken.

En daar, iets onder mijn eigen hoogte, en een drie km verderop, was een fel licht. Ik keek ernaar voor enige tijd. Het vloog met mijn snelheid en richting. Toen we verder vlogen gedurende een paar minuten, leek het langzaam dichter bij me te komen. Het kwam me voor dat als we beiden afstemden op Lubbock radio, we op convergerende koers zouden zitten. Ik heb toen besloten dat dit ding, waarvan ik dacht dat het een "UFO" was, in het echt een Air Force vliegtuig (een Cessna T-41), waarvan ik wist dat ze die gebruikten in de basisopleiding op Lubbock. Dit was geen UFO immers... het was een zilveren-vleugel T-41, glanzend in het zonlicht. Mysterie opgelost!

We vlogen met elkaar verder voor een paar minuten, nog steeds op dezelfde koers, steeds iets dichter bij elkaar. Het leek erop dat we naar Lubbock vlogen in ongeveer dezelfde tijd. Toen gebeurde er iets verrassend. We vlogen allebei onder een hoog, dicht wolkendek dat op een zevenhonderd meter boven ons was. Nu, op vrijwel hetzelfde moment, vlogen we beiden die schaduw in. Maar verbazingwekkend, het licht dat afkomstig was van dit mysterieuze vliegtuig was zo helder alsof het in de zon was. Het genereerde zijn eigen licht! Het was briljant! Plotseling geloofde ik de stem die ik een kwartier geleden had gehoord. Het was een UFO!

Toen, op het moment dat ik deze gedachte kreeg, reageerde het heldere schip door snel zijwaarts te vliegen naar me toe, en ruim een anderhalve kilometer overbrugde in minder dan twee seconden! Wat zich eerder in mijn gedachten had beschreven als een T-41 was nu een rond aluminium voertuig... in ieder geval leek het als gepolijst aluminium! Het was ongeveer 30 meter in diameter en misschien vijf meter dik. Het had de vorm van een omgekeerde Peanut Reese's Butter Cup ... zelfs in de details als de ribbels aan de buitenkant, hoewel de ribbels niet zo diep waren als die op de traditionele pindakaas beker. Zoals het naderde zag ik het van bovenaf, want het vloog een beetje onder mij. Het had een glanzende middenstip en heldere radiale lijnen die het markeerden als taartpunten tot aan de rand.

De ribbels waren erover verdeeld over een meter uit elkaar. Hier vloog het met mij in gesloten formatie ongeveer vijfentwintig meter van mijn linker vleugel. Dan, hoe ongeloofwaardig het ook mag klinken, voelde ik iets als golven van energie komen uit dit ding. Ik voelde me alsof ik werd 'onderzocht' of 'gescand'... dat het letterlijk wist wat ik dacht! En ik voelde me helemaal niet lastig gevallen hierdoor. Integendeel, ik voelde een opgetogenheid die ik nog nooit heb meegemaakt, hetzij vóór of sindsdien.

Ik voelde me alsof er iets razend goeds en heilzaams bezig was met mij, iets in de orde van een redding. Vergeet niet, dat ik in deze situatie zat met een elektrisch probleem.

Ik voelde me sterk aangetrokken tot deze mooie machine... als men kan spreken van een machine. Gedurende enkele minuten vlogen we met elkaar. Maar terwijl ik keek, wilde ik dichterbij komen om te zien hoe het was gebouwd. Dus ik negeerde de controles, liet mijn vliegtuig stiekem dichterbij sluipen naar dit ding... dertig meter... vijfentwintig meter... twintig meter... en ik voelde me in een prachtige verbinding met dit reusachtige schip... alsof het zich zorgen maakte over mijn conditie. Ik zag het als een genadige weldoener, hoewel ik op dat moment geen zijn acties niet in verbinding bracht met mijn elektrische storing.

Achttien meter... vijftien meter... Terwijl ik langzaam dichter en dichterbij kwam, was ik op zoek naar aanwijzingen over hoe het was gebouwd. Had het klinknagels of naden? Ik zag niemand. Het zag eruit als een massief stuk materiaal. Vijftien meter... en toen voelde ik dat dit ding gealarmeerd was door mijn intenties. Het wilde niet dat ik al te dichtbij kwam.

In een oogwenk, en met oogverblindende snelheid, ging het terug naar zijn oorspronkelijke positie van ongeveer een anderhalve km vanaf mijn linker vleugeltip. Het verbaasde me door naar rechts te hellen om naar links weg te vliegen... precies het tegenovergestelde van de manier waarop een vliegtuig vliegt. Nu, in de verte, glansde het nog met dat lichtgevende zilveren licht, vloog het nogmaals samen met mij op alsof we allebei op weg waren naar Lubbock, dat nu nog minder dan vijfendertig km verderop lag! Het leek dat wat een uur vliegen had moeten zijn, we dit in ongeveer tien minuten aflegden!

En hier was de tijd gekomen om te zien of mijn eerdere strategie had gewerkt. Ik heractiveerde het elektrische systeem, en ja, er was voldoende batterijvermogen voorradig om de Lubbock toren op te roepen, en om de kleppen te gebruiken om de landing in te zetten, welke een routine bleek te zijn. Zuidwaarts uitrollend vertraagde ik en verliet de baan met een bocht naar links en taxiede naar de Cessna-dealer.

En door mijn ruit, terugkijkend naar het oosten, op ongeveer zestien km afstand, was het schip nog steeds daar, zwevend in de verte, absoluut stil. Na de uitschakeling liep ik naar de dealer in iets van een roes, waar ik een ontmoeting had met de dealer en mompelde iets over het zien van een UFO op mijn weg.

Er was niets subtiels in zijn antwoord: "Ik geloof niet in die dingen!" Ik heb toen rustig besloten dat ik dit nooit aan iemand anders zou vertellen. Verder was hij boos: "Je zou hier al eerder zijn! Wat is er gebeurd?" Ik vertelde hem over de elektrische storing wat hem gekalmeerd heeft. Het kwam niet bij me op, pas jaren later dat ik in Dallas was vertrokken net na het middaguur op een reis die minder dan twee uur had moeten duren. Nu was het over zes uur... misschien wel dichter bij de zeven. Deze man had de hele middag op mij gewacht... op een zondag! Maar hij was sympathiek nadat hij had gehoord over mijn storing.

Een ander ding drong niet tot me door tot jaren later: ik had getankt in Dallas, met genoeg brandstof voor vier of vijf vlieguren op zijn hoogst. Ik was geland, meer dan zes uur later, met nog steeds de helft van mijn brandstof! Maar ik heb er niet over nagedacht, er ging niets door mijn hoofd dat er iets vreemds was hiermee.

Ik was van plan om terug te vliegen naar Wichita die avond na het afzetten van de rest van de lading. Maar nu stond het vliegtuig bij de dealer met de elektrische problemen, en werd ik gedwongen om te overnachten.

De volgende ochtend... helder en vroeg... pikte de dealer me op en we gingen naar het vliegveld om te zien wat ze gevonden hadden dat er mis was met mijn vliegtuig. Onnodig te zeggen dat ik nogal bezorgd was om het probleem op te lossen op de terugweg naar huis naar Wichita en de fabriek. De dealer voorman kwam ons tegemoet toen we binnenkwamen. Hij was in helemaal in een aangeslagen toestand, zodat hij bijna schreeuwde: "Je gaat niet geloven wat we gevonden hebben!"

En hij ging voort om ons de gloednieuwe V-riem te tonen die van de dynamo-aandrijving was gevallen en op de onderkant van de motorkap was beland. Er was niets beschadigd. Het was zo goed als nieuw. En de schijven waaruit die was ontsnapt stonden nog gespannen en beveiligd. Het was onmogelijk dat de riem er op deze manier kon zijn afgevallen. Vijf mannen, met inbegrip van een FAA-inspecteur, stonden er om heen in het verwonderen van deze aanblik. Op zijn minst moest de riem beschadigd zijn. Hoogstwaarschijnlijk zou hij gebroken moeten zijn. Maar het was prachtig, en wat meer is, ze moesten platen losmaken om hem te vervangen. Hij kon niet van de motor zijn gevallen.

Natuurlijk was mijn verstand in een andere richting aan het denken: Wat was er echt gebeurd? Waarom was de vliegende schijf naast me gekomen op dat kritieke moment? Hadden "ze" in feite dat kritieke moment veroorzaakt? Natuurlijk heb ik met geen woord gesproken over een UFO met een van de aanwezigen op die maandagochtend. Ik zou zijn uitgelachen in de hangar!

En zo, na het opnieuw installeren van de aandrijfriem, de motor testdraaien, en met het zien van een goed werkend elektrisch systeem, was hij weer uitgesproken luchtwaardig. Ik vertrok en ging naar Wichita.

Iets meer dan twee uur later landde ik daar, ging terug naar het kantoor en hield mijn mond dicht... tot aan deze dag. In de afgelopen 42 jaar heb ik misschien vier of vijf mensen over het incident verteld... min of meer bezwerend dat ze het verhaal geheim moesten houden.

Ik heb veel vragen. Was de UFO goed of kwaad? Kwam het uit de ruimte of uit de innerlijke ruimte, misschien een andere dimensie? Was het engelachtig of demonisch? Heeft dit geleid tot het falen van mijn elektrische systeem, of was het iets anders dat voor de ramp zorgde, en kwam de UFO mij te hulp? Een ding is zeker: ik had het gevoel dat de UFO goede bedoelingen had; het contact ermee was zowel stimulerend als positief. Ik was teleurgesteld toen het achter bleef toen ik ging landen.

Ik moet u zeggen dat ik op dat moment mijn leven nog niet aan Christus had gegeven. En ik was me meer dan de meeste mensen bewust van het hele UFO-fenomeen. Deze ontmoeting gaf me natuurlijk een geheel nieuw niveau van waarneming. Het opende mijn ogen voor de absolute werkelijkheid van wezens die iets bezitten wat een technologie lijkt te zijn die eeuwen voorsprong op ons heeft.

Hier is het belangrijk om te vermelden iets uit mijn vroege kinderjaren. Ik had volwassenen-familieleden en nabije relaties horen spreken over de realiteit van UFO's. Ze waren allemaal volledig overtuigd van hun werkelijkheid. In feite hebben twee van mijn naaste familieleden zich aangesloten bij de ontwikkeling van militaire vliegtuigen, en later, bij de oprichting van onze intercontinentale ballistische raketsysteem. Een van hen, die belast was met het ontwikkelen van beschermende systemen die een vals alarm moest voorkomen, noemde terloops dat van zijn grootste probleem was geweest, dat het alarm werd geactiveerd door de passerende UFO's. Een ander had een door de overheid uitgegeven 16-millimeter film gezien van een gecrashte UFO, die aan hen was gepresenteerd als een vliegtuig uit de ruimte.

Ikzelf was werkzaam in de bouw van testapparatuur voor een windtunnel, waar ik werkte met twee militaire officieren die allebei nauwe ontmoetingen hadden met UFO's.

Uit vele bronnen heb ik geleerd van de intense militaire betrokkenheid met wat zij noemen "buitenaardse technologie". Het gerucht ging dat van de 1948 Roswell-crash en de jaren onmiddellijk daarop volgend, veel technische kennis is verkregen door "handelsovereenkomsten" met de kleine vreemdelingen en hun overheersers. Sinds die tijd hebben we een ware stortvloed van boeken en artikelen die precies dát documenteren.

Zoals het verhaal gaat, hebben de regeringsleiders afgesproken om deze "ruimtevaarders" te laten werken binnen onze atmosfeer, in ruil voor wetenschappelijke en industriële vooruitgang. Veel onderzoekers hebben verteld dat de transistor, ontwikkeld door Bell Labs in de jaren 1950, waarvan werd gezegd dat die zou zijn voortgekomen uit een dergelijke overeenkomst, dat het begon als "UFO-technologie". Ik moet u er nodig aan herinneren hoe onze samenleving ingrijpend is veranderd door de introductie van solid-state elektronica.

Niet lang na de persoonlijke ontmoeting hierboven beschreven, trouwde ik met de vrouw met wie ik nog steeds getrouwd ben tot op de dag van vandaag. Ze was opgevoed als een christen, ik was het niet geworden tot ongeveer een paar jaar later. Ik begon gulzig te lezen in de Bijbel. Het was het eerste boek dat ik ooit had gevonden over de mysterieuze dingen die er gebeuren op deze planeet, en dat die te maken hebben met God, Schepping en Verlossing.

Door mijn eigen ontmoeting zocht ik de bijbelse antwoorden die konden uitleggen wat ik had gezien. Ik leerde over Gods engelen in hun wagens van vuur, die in de gebieden vlogen net buiten het bereik van de visie van de mens.

En ik heb geleerd van de "...overheden en machten in de hemelse gewesten...", genoemd door Paulus in Efeziërs 3:10. Ze zijn goed en kwaad: de duistere krachten beantwoorden aan hun meester, Satan, genoemd in Efeze 2:2: "...de overste van de macht der lucht."

Net als Job kan ik zeggen: "Want ik weet: mijn Verlosser leeft, en dat hij zal staan in de laatste dag op de aarde" (Job 19:25). Zonder een spoor van twijfel, Jezus is mijn Heer en Verlosser.

In mijn eigen persoonlijke geval echter blijven er veel vragen. Ik blijf geloven dat ik gered werd, en ik zou graag willen geloven dat het prachtige schip dat langszij kwam, op een missie was om mij te redden van een mogelijke crash.

Maar ik houd het niet uitgesloten dat het schip demonisch was, wat neerkomt op een missie ver boven mijn vermogen om te begrijpen. Ik kan het gewoon niet zeggen. Ik weet echter wel dat de Geest van de Heer duidelijk tot mij sprak in de periode die volgde.

Daarna kwam ik, niet alleen tot het reddende geloof in Christus, maar tot een bewustzijn dat we leven in de laatste dagen, waarvan onze Heer zegt dat die lijken op de dagen dat gevallen engelen begonnen om te verkeren onder de mensen. Gedurende eeuwen woedt er een hemelse strijd. Goede en kwade engelen verdedigen gebieden en aanleidingen die tot ver buiten onze waarneming ligt. Af en toe dringen ze voor een moment door de dimensionale barrières heen, en zien we ze.

De realiteit van deze wezens is buiten kijf voor mij. En aangezien ik veilig ben in Christus, ben ik nooit bang dat ze me zouden kunnen schaden. In de Geest van de Heer staan we aan de winnende kant van de strijd.

Volgende deel: Hints over wat Horn nooit aan de wereld heeft verteld

Bron: EXO-VATICANA - Part 11

Deel 1- Deel 2 - Deel 3 - Deel 4 - Deel 5 - Deel 6 - Deel 7 - Deel 8 - Deel 9 - Deel 10